به گزارش  شیرازه، مردمان شهرستان بوانات از دیر باز در جمع های دورهمی خود چون جشن سیزده بدر، جشن برداشت گندم و ... بازی هایی چون چوب و گوی، چوب پل بازی، هفت سنگ، گوی دررو و ... را بعنوان یک بازی انتخاب و بازی می کردند.

بازی گوی و چوب در زبان محلی مردمان بوانات با نام "گوی چوقو" معروف بوده و هنوز هم بیشتر با همین نام می شناسند در این بازی ابتدا دو تن از بزرگترها یار کشی می کنند و به دو دسته تقسیم می شوند و با بر زدن یک گروه بالای دکل و یک گروه در پایین دست قرار می گیرد و تیم بالای دکل تیم شروع کننده است.

تیم شروع کننده بازیکنان ضعیف تر را چینش می کند تا ابتدا توپ بزنند و هر بازیکن می تواند سه مرتبه با چوب به توپ ضربه بزند و توپ را به زمین تیم پایین دکل بفرستد و سپس از دور بازی خارج می شود و به اصطلاح مردم بوانات می میرد.

و اگر بازیکن ضربه زننده بتواند توپ سوم خود را قوی بزند که از دکل پایین فراتر رود می تواند خود را به دکل پایین رسانیده و اگر بتواند بازگردد به سمت یاران خود و تیم پایین نتواند او را با توپ بزند این بازیکن زنده شده و می تواند دوباره در بازی شرکت کند.

در ادامه بازی یاران تیم بالا به ترتیب توپ می زنند و هر مرتبه سه بار توپ زده و اگر نتوانند توپ را از دکل پایین رد کنند و توپ قبل از رسیدن یاران مرده به دکل پایین باز نگردد می توانند دکل را رد کنند و اگر بتوانند بازگردند همه دوباره زنده می شوند.

حاج رضا عاشوریان یکی از بازیکنان قدیمی بازی گوی و چوب در بوانات در گفتگو با خبرنگار ما ضمن اعلام اطلاعات این بازی گفت: اگر تمامی بازیکنان توپ بزنند و یاران نتوانند دکل پایین را به سلامت درو بزنند و بازگردند همه مرده می شوند و تیم بالا باید جابجا شود و تیم پایین بالا بیاید.

وی افزود: تیمی که در پایین و بعد از دکل پایین هستند تا زمانی که پایین هستند به این پایین ماندن در زبان محی گال خوردند می گویند و اگر یکی از بازیکنان تیم پایین بتواند توپ بازیکنان تیم توپ زننده را با دست و بدون برخورد با زمین مستقیم بگیرند به این اصطلاح مرغی گرفتن می گویند و اگر چنین شود جای دو تیم عوض شده و تیم بالا باید بازی را تمام کند و پایی رود و گل بخورد تا بتوانند یا مرغی بگیرند و یا تمام افراد تیم دیگر بمیرند تا باز دو تیم جابجا شوند.

عاشوریان این بازی را بعنوان یکی از ورزشهای قدیمی مردم بوانات برشمرد و تصریح کرد: در این بازیهای محلی اصول احترام به بزرگترها، رفتار جمعی و تحرک بدنی بسیار خوبی وجود دارد که از یک جانشینی و بازیهای امروزی که بیشتر انفرادی و بی تحرک هستند بدو است.

وی همچنین از اصطلاح هوشت شدن در این بازی نیز سخن گفت و اضافه کرد: در بازی گوی چوقو زمانی که یکی یا چند بازیکن تیم بالا پای دکل پایین باشند تا با عبور توپ از دکل به سمت دکل بالا حرکت کنند و زنده شوند و چنین اتفاقی نیفتد باید یکی از بازیکنان که از بقیه چالاک تر است انتخاب شود و از روی دکل پرش کند.

عاشوریان ادامه داد: یکی از بازیکنان تیم پایین نیز پشت دکل قرار می گیرد و نفر هوشت شوند آماده استارت و فرار می باشد تا بازیکن تیم پایین توپ را بالا انداخته و با دست بگیرد و پس از سه بار او باید فرار کند و بازیکن تیم پایین نیز بتواند با توپ او را بزند که اگر چنین شود تیم بالا باخته و باید  دو تیم جابجا شوند و اگر بتواند فرار کند و خود را به دکل بالا برساند می تواند تیم خود را با سه ضربه به توپ نجات دهد و توپی که از دکل پایین بگذرد می توانند به سمت دکل بالا حرکت کنند و زنده شوند و بازی ادامه می یابد.

این بازی و بازیهایی از این دست در میان مردم بوانات از محبوبیت خاصی خصوصا در نسل های پیشین برخوردار هستند اما نسل جوان دیگر به سمت چنین بازیهایی نمی روند و آرام آرام رو به فراموشی است.

منبع: حرف رسا

10/