شیرازه؛ داستان پروژه های عمرانی در ایران بسیار جالب است؛ از مطالعات امکان سنجی، طراحی، جانمایی، توجیه اقتصادی تا تامین مالی و مدت زمان اجرای آن دارای برخی شگفتی هایی است که نظیر آن را در هیچ نقطه ای از دنیا نمی توان یافت. از طولانی شدن اجرای پروژه ها-که وجه مشترک تمام طرح های عمرانی در ایران است- بگذریم، برخی طرح ها بلافاصله پس از افتتاح تخریب می شوند یا این که بنا به ضرورت های سیاسی، زودتر یا چند بار افتتاح می شوند. بعضی پروژه ها نیز به دلیل معطلی زیاد، احداث آن صرفه اقتصادی ندارد و برای همیشه به بایگانی می رود.
اما جالب تر از همه این ها، پروژه هایی هم هستند که 10 سال پس از کلنگ زنی و اجرای نصف و نیمه، ناگهان بساطش برچیده و به جای دیگری منتقل می شوند!  قصه پتروشیمی های فارس از نوع آخر است؛ وقتی مردم این استان در استقبال از سفرهای دولت نهم شعار می دادند؛ «احمدی دلاور پتروشیمی بیاور» خوشحال از این که جوانانشان سرکار می روند در پوست خود نمی گنجیدند اما هیچ گاه فکر نمی کردند سر کارند و  پس از 10 سال سهم آن ها تنها یک تابلو زنگ زده ای است در بیابان های اطراف شهر! از همان ابتدا به پتروشیمی های خبرساز فارس امید چندانی نبود و تصمیم به احداث 10 پتروشیمی در شهرهای خشک و بی آب استان نشان می داد به صورت اقتضایی و فی المجلس پیشنهاد و تصویب شده و از پشتوانه کار کارشناسی برخوردار نیست.
مخالفت های گاه و بی گاه وزارت نفت هر چند نتوانست مانع فروش سهام پتروشیمی های روی کاغذ به مردم شود اما نهضت پتروشیمی سازی در فارس را چند سالی عقب انداخت!

سهام 4 پتروشیمی، فیروزآباد، جهرم، داراب و فسا به قرارگاه خاتم الانبیا (ص)، بانک صادرات، صندوق بیمه روستائیان و عشایر و شرکت پتروشیمی ایران فروخته شد و نمایندگان این شهرها در مجلس حداکثر توان خود را برای شروع پروژه بکار بستند اما اکنون خبر می رسد، نبود آب و فاصله زیاد این پروژه ها تا دریا بهانه ای شده تا وزارت نفت این پتروشیمی ها را به منطقه عسلویه انتقال دهد.نفتی ها معتقدند؛ هیچگونه توجیه علمی و اقتصادی برای اجرای این طرح ها وجود ندارد و این پتروشیمی ها صرفا طرحی سیاسی و تبلیغاتی در دولت های نهم و دهم بوده است که اصرار بر اجرا و ادامه آن مصداق بارز هدر دادن ثروت ملی و سرمایه های عمومی و بیت المال خواهد بود.
استاندار فارس اما واکنش تندی به این خبر داشت. وی با تاکید براینکه نمی‌توان گفت بخش خصوصی خود قادر به تغییر سیاست‌ها است، سیاست‌گذار اصلی را وزارت نفت دانست و گفت: سرمایه‌گذار می‌تواند بگوید من سرمایه‌گذاری نمی‌کنم، آن وقت سرمایه‌گذار می‌آوریم! محمدعلی افشانی با بیان این که طرح‌های پتروشیمی در استان فارس بین 10 تا 25 درصد پیشرفت فیزیکی دارد تصریح کرد: این پذیرفته نیست و باید پتروشیمی‌ها بمانند تا تکمیل شوند واگر بنا بود کنار دریا احداث شود چرا تصویب کردند، چرا سهیمه ارز فارس را گرفته‌اند، چرا اصلا کار را شروع کردند؟
نماینده ارشد دولت در فارس گفته است که تمام مشکلات اجرایی شدن پتروشیمی ها حل شده و حق مردم است که از آن بهره‌منده شود.
پس از استاندار فارس، نماینده مهر و لامرد هم به این جابجایی معترض شد. محسن علوی که شهرش با دیگر شهرهای استان فارس رقابت شدیدی در جذب منابع و امکانات دارد با انتقاد تلویحی از انتقال پتروشیمی های فیروزآباد، جهرم و فسا و داراب به منطقه عسلویه گفت: بنا بود از این طریق(احداث پتروشیمی ها) بخشی از نیاز اشتغال این استان تامین شود.اما این پالایشگاه ها درحالی به عسلویه  منتقل می شوند که جوانان ما در عسلویه به کار گرفته نمی شوند و امتیازات دیگری مانند ارزش افزوده آن هم به استان بوشهر می رود.
علوی پیشنهاد داد: ظرفیت لازم برای استقرار این پتروشیمی ها در سایت صنایع انرژی بر لامرد وجود دارد و تمام امکانات و زیرساخت ها فراهم است که حمایت و همت مدیران کشوری برای استقرار آن را می طلبد.
این که پتروشیمی های مصوب فارس چه زمانی از این استان خارج می شوند مشخص نیست اما به روشنی پیداست که رفتن آن ها قطعی است. پروژه ای که امید زیادی می رفت بتواند بخشی از مشکل اشتغال استان را مرتفع کند حالا حق یا ناحق از چنگ فارس خارج می شود. مقصر اصلی ناگفته پیداست؛ طالع این طرح ها از ابتدا نحس بود و روی پیشانیش نوشته بود؛ اجرا نشدنی! اما چه کسی بود که باور کند این استان آب ندارد حتی برای شرب چه برسد به ساخت صنایع آب بری چون پتروشیمی. از همان روز اول این پروژه ها بی اعتبار متولد شدند و مشخص بود که آخر و عاقبت خوبی پیدا نمی کند.این پتروشیمی ها را «مرد بهاری» به استان هدیه داد که رفته بود اما ظاهرا دوباره پیدایش شده و می خواهد بار دیگر ردای ریاست جمهوری بر تن کند!

آیا استانی مظلوم تر از فارس و مردمانی نجیب و صوبرتر از اهالی این منطقه در کشور وجود دارد؟!