به گزارش شیرازه، احداث پالایشگاه دوم فارس علیرغم ممنوعیت ورود دولت به تولید فرآورده های نفتی با استفاده از اعتبارات دولتی، یکی از طرحهایی است که در زمان وزارت مهندس نوذری در لایحه برنامه پنجم توسعه گنجانده شد. در جریان بررسی این بخش از لایحه برنامه، با فشار برخی از نمایندگان مجلس احداث این پالایشگاه میعانات گازی توسط دولت مورد خدشه قرار گرفت و در بررسی اولیه از مصوبات کمیسیون تلفیق حذف شد. اما با پیگیری اینجانب و درخواست بررسی مجدد و حمایت دولت نهم، مجددا این طرح در برنامه پادار و از تصویب کمیسیون تلفیق و مجلس گذشت.

بعد از سالها پیگیری به علت تغییر در وزارت نفت، ساخت صد درصد دولتی این طرح از دستور کار وزارت نفت خارج شد و موافقت اصولی ساخت آن به کنسرسیومی متشکل از شرکتهای داخلی، دولت و یک شرکت خارجی به عنوان سرمایه گذاران طرح واگذار شد. با توجه به تعلل سرمایه گذاران در ساخت این پالایشگاه و تغییرهای بعدی در وزارت نفت، در زمان وزارت مهندس قاسمی از این شرکتها خلع ید و قرار شد که اجرای طرح به «کنسرسیوم نفت، گاز و پتروشیمی فارس» واگذار شود.

در ادامه تغییرات سیاسی و حضور دولت یازدهم، با این بهانه که شرکتهای فارسی توان مالی لازم را ندارند، در این دولت این طرح از شرکتهای فارسی گرفته شد و به هلدینگ پارسیان به عنوان یکی از شرکتهای زیرمجموعه شرکت سرمایه گذاری غدیر واگذار شد. با توجه به توان مالی مناسبی که این شرکت داشت، برای شروع این پروژه پیگیری شد و با کسب مجوزهای اولیه در سفر اول روحانی به فارس (اردیبهشت 94) کلنگ احداث این طرح به زمین زده شد. از زمان کلنگ زنی این پروژه در دولت یازدهم به بهانه های مختلف از جمله ادعای مالکیت زمین و یا آلایندگی این پروژه توسط اداره کل محیط زیست فارس، این طرح تعیین تکلیف نشده و تاکنون که دو سال از کلنگ زنی این پروژه می‌گذرد، همچنان شاهد به روی زمین کشیده شدن این طرح هستیم و فارس از ساخت این پروژه 1.5 میلیارد دلاری (6000 میلیارد تومانی) که میتواند به عنوان بزرگترین پروژه فارس مطرح باشد بی بهره مانده است. در شرایطی شروع این پروژه به تاخیر می افتد که ظرفیت پالایش فرآورده های نفتی در استان اصفهان حدود 7 برابر استان فارس است و استان ما بخش عمده ای از نیاز خود را از این استان و استانهای همجوار تامین می‌کند.

سرمایه گذار که وابسته به صندوق بازنشستگان نیروهای مسلح است و پشتوانه اداری وزیر دفاع را دارد، برای تعیین تکلیف این طرح، بارها اقدام کرده و علی‌رغم دعوت اختصاصی از رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست، برگزاری چند جلسه مشترک بین وزرای نفت، صنعت، معدن و تجارت، دفاع و رئیس سازمان محیط زیست، جلسه مشترک با حضور وزیر اطلاعات و استاندار و ... هنوز نتوانسته مشکل این پروژه را حل کند.

سرمایه گذار که معتقد است این طرح با حمایت مسئولین ارشد استانی همراه نیست از اجرای طرح در فارس صرف‌نظر کرده و بنا دارد طرح خود را به بندرعباس منتقل کند. نماینده سرمایه گذار با اعلام اینکه احداث این طرح در شیراز توجیه دارد و انتخاب مکان‌هایی مثل سروستان، مرودشت و فیروزآباد برای این هلدینگ جذابیتی ندارد، در یک جلسه با حضور وزیر اطلاعات و استاندار اعلام کرده که اگر استان فارس نمی تواند مشکل این طرح را در شیراز حل کند لااقل اجازه دهد تا در جنوبی ترین نقطه استان که نزدیک به دریا و نزدیک به محل تامین خوراک است این طرح اجرا شود. استدلال سرمایه گذار این بوده که احداث پالایشگاه در سروستان، فیروزآباد و مرودشت هم هزینه تامین زیرساختها و هم هزینه خط انتقال خوراک را برما تحمیل می‌کند، ولی در جنوب فارس و یا شیراز در یکی از این  هزینه ها صرفه جوئی می شود و هزینه انتقال فرآورده هم بر دوش دولت است و لذا به ما ارتباطی ندارد. در این جلسه استاندار با احداث این طرح در جنوب استان مخالفت کرده و اعلام می‌کند که مشکل شما را در شیراز حل می‌کنیم.

بعد از آن تاریخ، سرمایه گذار موضوع را به دفتر معاون اول می‌کشاند که در آنجا هم مسئولین ارشد استان با اعلام اینکه مشکل این طرح بین محیط زیست و سرمایه گذار است و به ما ارتباطی ندارد از کمک به سرمایه گذار طفره رفته و همچنان مشکل را به شکل استخوان لای زخم رها می‌کنند.

با قطعی شدن انتقال این طرح از استان فارس به بندرعباس سوال بنده از مسئولین ارشد استان و دولت یازدهم این است که اگر یک سرمایه‌گذار با آن پشتوانه های اداری و مالی و عزم جدی برای اجرای یک طرح که در راستای اقتصاد مقاومتی است و طرحش توسط رئیس جمهور کلنگ زنی شده است بعد از دوسال هنوز بلاتکلیف مانده، سایر سرمایه گذاران بدون پشتوانه و نیازمند وام و تسهیلات دولتی و با طرحهای کم اهمیت تر در این دولت به چه مصیبت‌هایی گرفتار شده اند؟ اگر مسئولین استان در هماهنگی برای یک طرح ملی و با درجه اهمیت بالا عاجزند چه امیدی برای حل سایر مشکلات از آنها در استان وجود دارد؟ اگر استان فارس از این مزیت نسبی خود صرفه نظر کند به چه مزیت دیگری برای توسعه خود باید دل ببندد؟ وقتی با طرحی که پشتوانه سفر رئیس جمهور را دارد اینچنین برخورد می شود با سایر طرحهای فاقد پشتوانه سیاسی چه برخوردی می‌شود؟ اگر دولت ادعای حل مشکلات اشتغال و درآمد مردم را دارد، اهمیت حل مشکل چه طرحی از این طرح بیشتر است؟ آیا با تعلل مشاهده شده در استان، وزارت نفت حاضر است این خوراک 120 هزار بشکه ای را برای سالهای دیگر نگه داشته و منتظر وقت‌کشی مسولین ارشد استان فارس باشد؟
«جعفر قادری»