به گزارش شیرازه، سید مسعود علوی طی یادداشتی در روزنامه رسالت نوشت:

ما در چه عصر و فضایی زندگی می کنیم؟ آیا درک درستی از زمان خود داریم؟ چرا هر چه می گذرد از فضای حقیقی فاصله می گیریم و به دنیای مجازی نزدیک می شویم؟ چرا شیوه های با هم بودن ما تغییر کرده است؟ گردش اطلاعات در ذهن ما را چه کسانی مدیریت می کنند؟ تعاملات انسانی در عصر ما دستخوش چه تغییراتی شده است؟ چرا دچار ازخودبیگانگی و «ازجاکندگی» شده ایم؟ چرا با مفهوم جدیدی به نام «دگرجایی» رو به رو هستیم؟ چرا هستی شناسی و معرفت شناسی ما مدام در حال تغییر است؟ چرا به اشتراک گذاشتن عقاید و نظریات بدون محدودیت در فضای مجازی به صورت یک سویه انجام می گیرد؟ چرا انسانیت انسان به این درجه سقوط کرده است که صرفاً به ایستگاهی برای ورود و خروج اطلاعات بدون هر گونه پردازشی تبدیل شده است؟ چرا با نسلی رو به روییم که در مرز نهیلیسم زندگی می کنند و از «خود» واقعی فاصله گرفته و با هویت مجازی، زندگی جدیدی را تجربه می کنند؟ چرا با پدیده «نامحلی ها» رو به رو هستیم؟ سکونت داریم اما در محلی که باید زندگی کنیم، نیستیم؟ تنهایی و خاموشی جزء مختصات زندگی «نامحلی» شده است. شیوه های مأنوس زندگی کجا رفته است؟ بر سر فضای حقیقی چه آمده است؟ با پدیده «اجتماع مجازی»، «مؤسسه مجازی»، و حتی «دموکراسی مجازی» رو به رو شده ایم. با این پدیده ها چه باید کرد؟ مجازی سازی چیست و کارکرد عقلانیت و هوش ما در این دم و دستگاه چه وضعیتی پیدا می کند؟ چرا مدام در حالت بی قراری، اضطراب وجودی، بی خانمانی و گسست باورها هستیم؟ چرا رسانه ها متکفل ساخت یک دنیای موهوم هستند و مدام ما را به ناکجاآباد سوق می دهند؟ و...مسئولین قضائی بارها در مورد خطرات فضای مجازی هشدار داده و فریاد برآورده اند که؛ «فضای مجازی تبدیل به کشتارگاه جوانان ما شده است.» مسئول این کشتار و قتل عام کیست؟ از باب پیشگیری از جرم و جنایت در این فضا چه نهادی مسئول است؟ با این فضای جرم خیز چه باید کرد؟ چرا در مقابله با تهدیدات فضای مجازی کاری صورت نمی گیرد؟ چرا به روزمرگی افتاده ایم و برخی دست ها را به علامت تسلیم بالا برده اند؟!

چه کسی مسئول بمباران ذهن و روح ما با تصاویر و گفتارها و نوشتارهای گیج کننده و آشوب انگیز در فضای مجازی است؟
با ترویج فسادها و بزهکاری های مجازی که نهایتاً به بحران هویت و معنویت و ایجاد چندگانگی و ازخودبیگانگی می شویم، چه باید کرد؟
با غلبه سرگرمی و رواج مطالب هجو و عاری از اندیشه های پاک الهی چه باید کرد؟
ده ها سؤال از این دست را می توان مطرح کرد. یا باید خودمان برای آن پاسخی بیابیم یا دولت اسلامی که متکفل یک زیست انسانی و الهی برای شهروندان است باید به این سؤالات پاسخ دهد. اجمالاً فقط می دانیم که باید یک فهم صحیح از چیستی و چرایی و کارکردهای دوگانه تهدید و فرصت فضای مجازی داشته باشیم. تردیدی نیست که اطلاع رسانی در حوزه های مختلف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، دینی و علمی ما توسط همین وسایل ارتباط جمعی به ویژه در حوزه ارتباطات، در فضای مجازی صورت می گیرد. ارتباط سریع و بی واسطه با دیگران و مبادله دانش و اطلاعات در کمترین زمان ممکن، خود یک فرصت است. استفاده از این فرصت ها نیاز به یک هوش و درک اجتماعی، سیاسی و معرفتی دارد. در خصوص اینکه این فهم صحیح توسط چه کسانی باید تولید شود، همه نگاه ها به علمای دین، مراجع عظیم الشأن اسلام، جامعه شناسان، روانشناسان، علمای علم سیاست، متخصصین اطلاعات و ارتباطات و بالأخره فیلسوفان و حکیمان الهی در حوزه و دانشگاه است.
بدون یک رصد هوشمندانه، آن هم با نگاه هستی شناسانه و معرفت شناسانه،
گام نهادن در این وادی، ما را به ناکجاآباد می برد و نوعی درجا زدن در فهم دقیق مسائل مربوط به فضای مجازی، دنیای مجازی و مجازی سازی
است.نقد هوشمندانه این فضا، از تولید انبوه جرائم می کاهد و جامعه را به سوی امنیت، صلح و آرامش جسم و جان می برد. راه حل های حکیمانه می تواند به صورت قانون لازم الاجرا درآید. به نظر می رسد اعضای شورای عالی مجازی به ویژه رئیس جمهور به عنوان رئیس شورا، در این باره وظایف کلیدی دارند که غفلت از این وظایف، جبران ناپذیر است.رهبر معظم انقلاب دقیقاً دو سال پیش با صدور حکمی با انتصاب جمعی از نخبگان کشور، 10 وظیفه کلیدی و نیز مأموریت جدی برای اعضای شورای عالی مجازی تعریف کردند. در رأس این وظایف، تسریع در راه اندازی شبکه ملی اطلاعات بود. این کار چرا تا کنون سامان نیافته است؟ بر اساس این حکم قرار بود شورا به «ترویج هنجارها، ‌ارزش‌ ها و سبک زندگی اسلامی ایرانی و ممانعت از رخنه‌ ها و آسیب‌ های فرهنگی و اجتماعی در این عرصه و مقابله مؤثر با تهاجم همه‌ جانبه فرهنگی و نیز ارتقای فرهنگ کاربری و سواد فضای مجازی جامعه» همت بگمارد. این همت چه شد و آن را چگونه و کجا می توانیم رصد کنیم؟
قرار بود نظام های امنیتی، حقوقی، قضائی و انتظامی مورد نیاز در فضای مجازی تدوین و تصویب شود. این کار به کجا رسید؟
رئیس جمهور که رئیس شورای عالی مجازی است، آیا می تواند جمعی از کارشناسان را برای پاسخگویی به سؤالاتی که مطرح شد، انتخاب نموده و آنها را در این پاسخگویی تجهیز نماید؟