پارس شیراز؛ ورزشگاهی با آرزوی افتتاح در دل!
بیست و پنج ساله شده ام و هنوز نتوانسته ام میزبان هیچ تیمی در این شهر
باشم، دلم می‌خواهد استوک های بازیکنان چنان تنم را بدرد بیاورد که تا دو
روز خوابم نبرد، صندلی هایم را اما نشکنید، دیگر کسی آنها را برایم شانه
نمی کند، اینقدر هوار بکشید تا گوشم بگیرد، دلم همه تان را می‌خواهد، آغوشم
برای همه باز است هر چند برای رسیدن به من باید فرهاد و مجنون باشی تا به
میانرود برسی، راستی فقط فحش ندهید در این سال ها همیشه شنیده ام که
شیراز شهر شعر و ادب است، آخه همه ایران در قاب چشمانشان مهمان ما هستند.
شاید زمان زیادی از تولد من گذشت و کسی دیگر به من امیدی نداشت، اما اینبار
می‌خواهم فریاد بزنم تا تمام اسیا نام من را بشنوند اینقدر بزرگ وزیبا
شده ام که یک ایران عاشقم می‌شود؛من که نتوانستم در عروسی لیگ برتر میزبان
خداداد و دایی باشم، کریم پای ستونش را روی تنم فشار دهد و آر پی جی
بزند، کریمی با پا عوض کردن نوازشم دهد، یا ناصر خان با پا روی پیستم
سیگارش را خاموش کند و زیر غرورش لهم کند، اما به همین مهمانی کوچک لیگ
یک هم قانعم!
ورزشگاه پارس میزبان بازی دربی شیرازی ها در لیگ دسته اول شد.
