شیرازه؛ مشکلات اقتصادی یکی پس از دیگری به سراغ مردم کشور می آید و موج نارضایتی عمومی از وضع موجود، کشور را فراگرفته و همین امر باعث شده تا در برخی شهرها شاهد اعتراضات مسالمت آمیز مردم رنج کشیده باشیم که البته مثل همیشه عده ای سودجو و معاند از آب گل آلود ماهی می گیرند و با تبدیل اعتراضات به حق مردم به خشونت و درگیری، مانع از شنیدن صدای مردم می شوند.

البته اینکه شخصی در خرمشهر با اسلحه کلاش میان مردم حاضر شود و شروع به تیراندازی کند، نمی تواند یک حرکت اتفاقی و نشأت گرفته از اعتراض مردم به وضع موجود باشد. سخنان سرکرده منافقین در روزهای گذشته و دعوت به خشونت طلبی و قیام مسلحانه، بی ارتباط با اتفاقات خرمشهر نیست.

امّا این نخستین بار نیست که گرانی ها و تحریم ها سراغ کشور می آید و عرصه را برای مردم تنگ می کند، ولی چرا واکنش مردم به این اتفاق نسبت به گذشته فرق کرده و دیگر حاضر نیستند این وضع را تحمّل کنند؟

جواب این سؤال را باید از خبرهای دیگر دریافت کنیم؛ خبرهایی که وقتی در کنار گرانی، رکود و تورم قرار می گیرد، تحمل مشکلات را بیش از پیش دشوار می کند.

مردم، همان مردم اوایل انقلابند، حتی در انقلابیگری خود ذره ای عقب نشینی نکرده اند، امّا آیا مسئولان ما نیز مانند اول انقلاب زندگی می کنند و انقلابی فکر می کنند؟

خانه های میلیاردی، ماشین های لوکس، زندگی های لاکچری، رانت خواری آقا زاده ها، بورسیه های فرزندان مسئولان و به طور کلّی فاصله گرفتن مسئولان از مردم، چیزی نیست که اولاً برای مردم قابل قبول باشد، ثانیاً در شأن انقلاب اسلامی باشد.

وقتی هر روز از اختلاس فلان مسئول، یا قاچاق دختر مظلوم فلان وزیر و مانند این خبرها به گوش مردم می رسد، اولین سؤالی که از خود می پرسند اینست که چرا تحمل سختی های انقلاب باید به دوش مردم باشد امّا عیش و نوش آن برای مسئولان؟

این مردم اگر امروز امثال رجایی را ببینند، حاضرند در کنار او و زندگی ساده اش سالها با کمبودها زندگی کنند و لب به شکایت باز نکنند، امّا چرا باید عده ای نان نداشته باشند ولی برخی به واسطه انقلاب و نه از روی زحمت و لیاقت خودشان به نان و نوایی برسند؟

یقیناً اگر امام جماران نشین و رهبر ساده زیست کشور نبودند، اندک روزنه های امید این مردم به انقلاب نیز از بین می رفت، چرا که اگر واقع بین باشیم، مسئولان ما هم از آرمان های انقلاب فاصله گرفته اند و هم از سبک زندگی اسلامی و انقلابی دور شده اند.

البته بعدها می توان به سهم مردم در انتخاب مسئولان اشرافی اشاره کرد، اما امروز روی سخن ما با مسئولانی است که خود را از مردم جدا کرده اند، مردمی که همیشه پای انقلاب ایستاده اند و باز خواهند ایستاد، امّا این مردم حداقل چیزی که از مسئولانشان انتظار دارند اینست که شبیه مردم باشند، یا لااقل شبیه حرفهایی که خودشان می زنند باشند.

*عمار فاطمی