\\"اگر بودجه و هزینه یک مربی فوتبال را به ما بدهند، می توانیم چند هزار مبلّغ را به مناطق محروم اعزام کنیم.\\"این جمله ای بود که اخیراً از سوی حجت الاسلام نبوی، معاون حوزه های علمیه کشور بیان شد.

در واقع این حرف ایشان ناظر به برخی قراردادهای میلیاردی رد و بدل شده در لیگ فوتبال ایران است که گاهی اوقات، باشگاه ها برای خرید و جذب یک بازیکن یا مربی فوتبال آنرا می پردازند و آب هم از آب تکان نمی خورد.

ماجرای قراردادهای میلیاردی فوتبال ما و نزدیک شدن عن قریب سقف این قراردادها به رقم یک میلیارد تومان (بیش از ۹۹۹ میلیون تومان!) و البته شاید گذشتن از آن! حتی صدای اعتراض حمید استیلی، مربی جدید تیم پیروزی را نیز درآورده است که گفت: \\"رقم‌هایی که بازیکنان به پرسپولیس پیشنهاد می‌دهند، ‌بسیار عجیب است و در بعضی مواقع به یک میلیارد هم می‌رسد.\\"

این در حالی است که حتی با وجود اعمال قانون سقف قراردادها که معلوم نیست چه کسی بر ضمانت اجرای آن نظارت دارد، باز هم رقم هایی که در بازار فوتبال باشگاهی کشور هزینه و یا از آن صحبت می شود، رقم هایی است که تصور آنها به عنوان دستمزد یک بازیکن یا مربی، بسیار دور از ذهن می نماید.

قراردادهای نجومی در حالی در فدراسیون فوتبال ما مورد قبول واقع می شود و هر روز نیز در حال رکورد شکنی های جدید! است که درست در زیر همین آسمان، عده بسیار دیگری هستند که به مبلغی ناچیز از این پول ها، نیاز حیاتی دارند و نبود همین مبلغ کم در زندگی آنها سبب بروز لطمات جبران ناپذیری شده و می شود.

در زیر سقف همین آسمان، برای بسیاری از کارهای مفید فرهنگی و رسانه ای، حتی در سطح ملی، نیاز شدید و جدی به بودجه در حالی احساس می شود که شاهدیم به راحتی یک بازیکن فوتبال می تواند فقط برای یک فصل، صدها برابر آن را به جیب بزند و هیچ اقدام مثبت دیگری هم انجام ندهد.

البته تمام این موارد نباید به نقد رشته ورزشی فوتبال منتج شود و یا این تصور را به ذهن بدهد که مثلا کسی به نقش مهم ورزش فوتبال در استحکام بخشی به سیاست های خارجی یک کشور معترف نیست.اما حقیقت آن است که این روزها، قیمت های تعیین شده و پول های رد و بدل شده در فوتبال ما به هیچ وجه حتی توجیه اقتصادی هم ندارد، چه رسد به توجیه عاقلانه و منطقی و غیره و غیره...

در نقطه مقابل ما، فوتبال باشگاهی قاره ای مثل اروپا قرار دارد که به معنای تامّ کلمه، از فوتبال و فوتبالیست های خود، بهره برداری های مطلوبی در راستای سیاست های کشورهای اروپایی انجام می دهد و به دیگر سخن، هزینه ـ فایده پولی که در فوتبال آنها جا به جا می شود، نه تنها منطقی است بلکه از سود سرشار اقتصادی و معنوی نیز برخوردار است.مگر اروپایی ها نیستند که غیر از منفعت اقتصادی که به واسطه فوتبال از آن برخوردارند، بازیکنان بزرگشان یا جلوه اخلاق و خانواده اند یا جلوه جدیت دولت ها در مبارزه با فسادهای مالی و اخلاقی و یا جلوه پایبندی به آرمان های کشورهایشان...؟!به این سوال پاسخ باید داد که کدام وجه مقولات ذکر شده در فوتبال ما به صورت پر رنگ پرداخته می شود؟ از سود سرشار اقتصادی لیگ برتر بهره مندیم یا تیم های ملی و باشگاهی مان در دیدارهای بین المللی شاهکار می کنند که اینطور برای افزایش دادن سقف قراردادهای فوتبال ایرانی مسابقه گذاشته ایم؟باید اذعان کرد که هیچ ذهن اقتصادی و یا حتی حرفه ای، این رقم ها را برای فوتبال داخلی ما منطقی و توجیه پذیر نمی داند.چه اینکه حرفه ای بودن را باید نسبت به وضعیت یک حرفه در داخل یک کشور سنجید نه اینکه مثلا قصد کنیم الگوی سایر کشورهای صاحب سبک در فوتبال را در کشور خودمان کپی کنیم.