این روزها نوجوان ها به چه چیزی گوش می‌دهند؟
روی فاز هندزفری
به گزارش شیرازه، تا سال‌ها پیش تنها اختراع به درد بخور تاریخ بشریت را «هندزفری» می‌دانستم و آدم‌هایی را که صدایی در خور شأن داشتند تا بتوانند بلندگویی دست بگیرند و آهنگی بخوانند تا صدایشان دست به دست و در گوشی‌ها و ام‌پی3ها ذخیره شوند اسطوره می‌دانستم. چه شانسی بهتر از اینکه تو صدایی داشته باشی که بتوانند برچسب «خواننده» را بر رویت بگذارند؟ چه لیاقتی بالاتر از اینکه آدم‌ها با شنیدن صدایت به حال و هوایی که دلشان می‌خواهد عروج کنند؟ آن سال‌ها فکر می‌کردم آدم‌ها می‌توانند با موسیقی تمام کارهای نشدنی را شدنی کنند. قاره‌های کشف نشدنی را کشف کنند و به سیارات دیگر سفر کنند. موسیقی برایم حکم درمان داشت. موسیقی همان چیزی بود که می‌توانست به من سفر در زمان را یاد بدهد. از نچسبی امتحانات پناه می‌بردم به موسیقی. در خانه می‌توانستم ساعت‌ها پشت موسیقی‌هایی که دوست دارم قایم شوم. زنگ‌های تفریح در حیاط مدرسه معرکه می‌گرفتیم و برای هم آخرین آهنگ‌هایی را که شنیده بودیم می‌خواندیم. حدفاصل دنیای واقعی و خیالی‌مان، موسیقی بود. حالا که سال‌ها از آن روزها برایم گذشته، دلم می‌خواهد بدانم دختر و پسرهایی که الان، هم‌سن آن روزهای من بودند چقدر پایبند و شیفته موسیقی هستند؟ آیا اسطوره بودن خوانندگان و گروه‌های موسیقی هنوز هم بین نوجوانان رواج دارد؟ سبک‌های موسیقی رایجی که بین این اقشار، گوش داده می‌شود چه چیزی است؟
هندزفری به گوشان مقیم مرکز!
کنار محوطه کتابفروشان خیابان آمادگاه کمین می‌کنم تا هر نوجوانی را که گوشی به دست و هندزفری به گوش است، شکار کنم. گوشه‌ای نشسته‌ام که ناگهان دو دختر رنگی‌پوش شاد می‌بینم. با گوشی از خود فیلم می‌گیرند و بلند می‌خندند. جلو می‌روم و بعد از سلام و علیک می‌پرسم: «شما موسیقی گوش می‌دید؟» جمله‌ام تمام نشده که با فریاد جواب می‌دهند: «زیاد.» پس هنوز هم موسیقی رسالت خود را به خوبی انجام می‌دهد. سوال بعدی‌ام این است: «حالا چی گوش می‌دید؟» جواب از قبل آماده شده‌شان این است: «رپ و موسیقی‌های خارجی.» پشت بندش یک نفرشان شروع می‌کند به آوردن اسامی خوانندگانی که تنها موزیک‌های آنها را گوش می‌کند: «اشوان، بهزاد لیتو، تتلو.» دوستش که گفته بود فقط آهنگ‌های خارجی گوش می‌کند می‌گوید: «از صنعت کی‌پاپ چیزی می‌دونی؟» با گیجی و شرم سرم را به نشانه نفی بالا می‌اندازم. ادامه می‌دهد: «این صنعت مربوط به یک گروه موسیقی کره‌ای است که از خوانندگان دختر و پسر تشکیل شده. مثلا گروه‌های بی‌تی‌اس و بلنک پینگ، گروه‌های مورد علاقه من هستند. از آهنگ‌های انگلیسی هم گروه توئنتی وان پایلتس (Twenty One Pilots) را زیاد گوش می‌کنم. گوش دادن به این مدل موسیقی‌ها باعث می‌شود اگر استرسی داشته باشم، تخلیه شوم و چون به زبان انگلیسی مسلطم، می‌توانم متوجه چیزی شوم که می‌شنوم.» از دو دختر خوش خنده و انگلیسی بلد خداحافظی می‌کنم.
صاحب نظران موسیقی در سطح شهر
چشمم می‌افتد به یک گروه چند نفری پسر. به طرفشان می‌روم و از آنها هم اول از همه نوع سبک موسیقی‌ای را که گوش می‌کنند می‌پرسم. به ترتیب از موسیقی‌های رپ، پاپ و خارجی نام می‌برند. اما فقط یک نفرشان می‌گوید که موسیقی سنتی هم دوست دارد. به آنهایی که گفته بودند فقط پاپ و رپ گوش می‌کنند، نام چند خواننده‌ای را که در موسیقی سنتی معروف هستند می‌گویم و می‌بینم حتی آهنگ‌هایی را که اینها می‌خوانند هم گوش نمی‌دهند. با خنده می‌گویند: «اصلا نمی‌دانیم اینهایی که گفتی کی هستند!» می‌پرسم: «چرا آهنگ خارجی گوش می‌کنید؟» می‌گوید: «چون آهنگ‌های خارجی از نظر متن و ریمیکس، خیلی قوی است و ترجیح می‌دهند کیفیت آهنگی که می‌خوانند، بالا باشد. برای همین خیلی دیر به دیر آهنگی را به بازار عرضه می‌کنند. بعد هم متن‌هایی که می‌خوانند خیلی بامعنی‌تر از آهنگ‌های ایرانی است.»کسی که رپ گوش می‌داد، می‌گویـــــد: «من هم ترجیحم این است که رپ گوش کنم چون رپ مشکلات جامعه را بازگو می‌کند. ولی پاپ گوش نمی‌کنم چون بیشتر آهنگ‌های پاپ عاشقانه است و من نمی‌توانم با آهنگ‌های عاشقانه ارتباط برقرار کنم.» یکی‌شان می‌گوید: «نوع موسیقی‌ای که پسرها می‌پسندند، با دخترها تفاوت دارد. چون دخترها بیشتر به محتوای آهنگ توجه می‌کنند و پسرها بیشتر به ریتم آهنگ توجه می‌کنند.» همه‌شان هم این حرف را تایید می‌کنند و مطمئن هستند حرفی که دوستشان زده است، درست است.وقتی می‌پرسم «بیشتر چه وقت‌هایی موسیقی گوش می‌کنید؟» جواب می‌دهند: «وقت خاصی ندارد و بیشتر اوقات در حال گوش دادن هستیم.»چیز دیگری که روی آن تاکید می‌کنند «فاز» است. یکی‌شان که تا الان ساکت بوده می‌گوید: «فاز آدم برای گوش دادن به موسیقی خیلی مهم است. اگر روی فاز خوشحالی باشیم سبک آهنگی که گوش می‌کنیم با موقعی که غمگین و ناامید هستیم خیلی فرق دارد. من وقتی خوشحال باشم، موسیقی‌ای گوش می‌کنم که ریتم باحال و شادی داشته باشد؛ اما وقتی غمگینم بیشتر موسیقی دیس لاو گوش می‌دهم. معمولا هم در این مواقع سراغ آهنگ‌های لیل پیپ Lil peep و اکس‌اکس‌اکس‌تنتاسیون می‌روم.»
زنده باد هندزفری‌های گوش کیپ کن!
سوال یکسانی که از همه‌شان می‌پرسم این است که «سبک موسیقی‌ای که شما می‌پسندید با سبکی که خانواده‌تان گوش می‌کند فرق دارد؟» مسلما جوابشان مثبت است. سوال بعدی که برایم پیش می‌آید، این است: «وقتی مسافرت می‌روید و در ماشین با سلیقه‌های متفاوت موسیقایی افراد مواجه می‌شوید، چه کار می‌کنید؟» بلا استثنا همه‌شان می‌گویند که هندزفری می‌گذارند و به موسیقی‌ای که خودشان می‌خواهند گوش می‌دهند. به همین راحتی ، بدون جنگ و خون‌ریزی، اعلام صلح می‌کنند. با خودم فکر می‌کنم و می‌گویم: «پس حق داشتم که سال‌ها پیش تنها اختراع به درد بخور تاریخ بشریت را «هندزفری» می‌دانستم.»
هندزفری به گوشان مقیم مرکز!
کنار محوطه کتابفروشان خیابان آمادگاه کمین می‌کنم تا هر نوجوانی را که گوشی به دست و هندزفری به گوش است، شکار کنم. گوشه‌ای نشسته‌ام که ناگهان دو دختر رنگی‌پوش شاد می‌بینم. با گوشی از خود فیلم می‌گیرند و بلند می‌خندند. جلو می‌روم و بعد از سلام و علیک می‌پرسم: «شما موسیقی گوش می‌دید؟» جمله‌ام تمام نشده که با فریاد جواب می‌دهند: «زیاد.» پس هنوز هم موسیقی رسالت خود را به خوبی انجام می‌دهد. سوال بعدی‌ام این است: «حالا چی گوش می‌دید؟» جواب از قبل آماده شده‌شان این است: «رپ و موسیقی‌های خارجی.» پشت بندش یک نفرشان شروع می‌کند به آوردن اسامی خوانندگانی که تنها موزیک‌های آنها را گوش می‌کند: «اشوان، بهزاد لیتو، تتلو.» دوستش که گفته بود فقط آهنگ‌های خارجی گوش می‌کند می‌گوید: «از صنعت کی‌پاپ چیزی می‌دونی؟» با گیجی و شرم سرم را به نشانه نفی بالا می‌اندازم. ادامه می‌دهد: «این صنعت مربوط به یک گروه موسیقی کره‌ای است که از خوانندگان دختر و پسر تشکیل شده. مثلا گروه‌های بی‌تی‌اس و بلنک پینگ، گروه‌های مورد علاقه من هستند. از آهنگ‌های انگلیسی هم گروه توئنتی وان پایلتس (Twenty One Pilots) را زیاد گوش می‌کنم. گوش دادن به این مدل موسیقی‌ها باعث می‌شود اگر استرسی داشته باشم، تخلیه شوم و چون به زبان انگلیسی مسلطم، می‌توانم متوجه چیزی شوم که می‌شنوم.» از دو دختر خوش خنده و انگلیسی بلد خداحافظی می‌کنم.
صاحب نظران موسیقی در سطح شهر
چشمم می‌افتد به یک گروه چند نفری پسر. به طرفشان می‌روم و از آنها هم اول از همه نوع سبک موسیقی‌ای را که گوش می‌کنند می‌پرسم. به ترتیب از موسیقی‌های رپ، پاپ و خارجی نام می‌برند. اما فقط یک نفرشان می‌گوید که موسیقی سنتی هم دوست دارد. به آنهایی که گفته بودند فقط پاپ و رپ گوش می‌کنند، نام چند خواننده‌ای را که در موسیقی سنتی معروف هستند می‌گویم و می‌بینم حتی آهنگ‌هایی را که اینها می‌خوانند هم گوش نمی‌دهند. با خنده می‌گویند: «اصلا نمی‌دانیم اینهایی که گفتی کی هستند!» می‌پرسم: «چرا آهنگ خارجی گوش می‌کنید؟» می‌گوید: «چون آهنگ‌های خارجی از نظر متن و ریمیکس، خیلی قوی است و ترجیح می‌دهند کیفیت آهنگی که می‌خوانند، بالا باشد. برای همین خیلی دیر به دیر آهنگی را به بازار عرضه می‌کنند. بعد هم متن‌هایی که می‌خوانند خیلی بامعنی‌تر از آهنگ‌های ایرانی است.»کسی که رپ گوش می‌داد، می‌گویـــــد: «من هم ترجیحم این است که رپ گوش کنم چون رپ مشکلات جامعه را بازگو می‌کند. ولی پاپ گوش نمی‌کنم چون بیشتر آهنگ‌های پاپ عاشقانه است و من نمی‌توانم با آهنگ‌های عاشقانه ارتباط برقرار کنم.» یکی‌شان می‌گوید: «نوع موسیقی‌ای که پسرها می‌پسندند، با دخترها تفاوت دارد. چون دخترها بیشتر به محتوای آهنگ توجه می‌کنند و پسرها بیشتر به ریتم آهنگ توجه می‌کنند.» همه‌شان هم این حرف را تایید می‌کنند و مطمئن هستند حرفی که دوستشان زده است، درست است.وقتی می‌پرسم «بیشتر چه وقت‌هایی موسیقی گوش می‌کنید؟» جواب می‌دهند: «وقت خاصی ندارد و بیشتر اوقات در حال گوش دادن هستیم.»چیز دیگری که روی آن تاکید می‌کنند «فاز» است. یکی‌شان که تا الان ساکت بوده می‌گوید: «فاز آدم برای گوش دادن به موسیقی خیلی مهم است. اگر روی فاز خوشحالی باشیم سبک آهنگی که گوش می‌کنیم با موقعی که غمگین و ناامید هستیم خیلی فرق دارد. من وقتی خوشحال باشم، موسیقی‌ای گوش می‌کنم که ریتم باحال و شادی داشته باشد؛ اما وقتی غمگینم بیشتر موسیقی دیس لاو گوش می‌دهم. معمولا هم در این مواقع سراغ آهنگ‌های لیل پیپ Lil peep و اکس‌اکس‌اکس‌تنتاسیون می‌روم.»
زنده باد هندزفری‌های گوش کیپ کن!
سوال یکسانی که از همه‌شان می‌پرسم این است که «سبک موسیقی‌ای که شما می‌پسندید با سبکی که خانواده‌تان گوش می‌کند فرق دارد؟» مسلما جوابشان مثبت است. سوال بعدی که برایم پیش می‌آید، این است: «وقتی مسافرت می‌روید و در ماشین با سلیقه‌های متفاوت موسیقایی افراد مواجه می‌شوید، چه کار می‌کنید؟» بلا استثنا همه‌شان می‌گویند که هندزفری می‌گذارند و به موسیقی‌ای که خودشان می‌خواهند گوش می‌دهند. به همین راحتی ، بدون جنگ و خون‌ریزی، اعلام صلح می‌کنند. با خودم فکر می‌کنم و می‌گویم: «پس حق داشتم که سال‌ها پیش تنها اختراع به درد بخور تاریخ بشریت را «هندزفری» می‌دانستم.»
اصفهان زیبا
انتهای پیام/
نظرات بینندگان
