به گزارش شیرازه، فرزاد وثوقی- روزنامه نگار شیرازی یادداشتی تحت عنوان برنامه محور نبوده ایم را منتشر کرد. متن این یادداشت به شرح زیر است:

پدافند عالمانه برای صیانت از اقتصادملی و کیان خانواده ها یک ضرورت است .باید پذیرفت که کرونا ویروس غول فقر وتنگ دستی را درجامعه بیدار وبنیان های خانواده را برخواهد انداخت، از این رو بایدشیوه جنگ های نوین وبیو لوژیک را شناخت وبا ارایه راهبردهای لازم درمقام دفاع برآمد . آسیب پذیر بودن بخش های اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی وسیاسی کشورمان حکایت ناخوشایندی ازبی توجهی و نبود برنامه دارد. این درحالی است که بخش های مورد اشاره را میتوان مهمترین زیر ساخت امنیت درجامعه دانست .زیر ساخت هایی که درسنوات گذشته یک ریال سرمایه گذاری درجهت بهبودشرایط شان صرف نشده است.

بدون تعارف باید گفت درشرایط وقوع جنگ ولزوم پایداری ،اقتصاد خرد وکلان کشور بشدت آسیب پذیر است. قطع روابط سیاسی با برخی کشورهای جهان پیامدهای خاص خودش را دارد.ازحدود چهار دهه گذشته درسطح بین المللی توجهات به اقتصاد جهانی وپیوستن به دایره گردش مالی سیستماتیک آن وجود داشته است آنچه ما سعی داشتیم ازآن فاصله بگیریم ، فاصله ای که نه تنها اقتصاد خرد وکلان ما را خودکفا وخودگردان نکرد که داشته های پیشین را با توجه به عدم سرمایه گذاری در نوسازی به فنا داد ولزوما آثار این تخریب قابل معرفی ونمایش است .

درنگاهی به حوزه تولید ومصرف می توان به اتفاقات سال گذشته وخروج برندهای جهانی از ایران اشاره کردوقتی برندهای جهانی از ایران خارج شدند واشتغال دربخش های مونتاژ،عرضه وخدمات را تحت تاثیر ومی توان به جرات گفت به نابودی کشاندند. اینک این پرسش مطرح است که خروج دو برند ال جی وسامسونگ ازدایره اقتصاد ایران با تاسی از حوزه سیاست با گروههای اجتماعی واقتصادی چه کرد؟ خروج این دوبرند از گردش سالم اقتصادی وپیوستن به گردونه قاچاق ،هم خدمات پس از فروش را مضمحل نمود و سود بیشتری را به جیب واسطه گران ریخت وهم به تورم دامن زد.

حال چرا این مثال ساده را عنوان کردیم ؟ دلیل طرح این موضوع اقتصاد متکی به قاچاق و واسطه گری است که با اصول اکادمیک وعلمی سازگاری ندارد از این روست که دربخش های علمی وتصمیم ساز نمی توان برنامه ای مدون وطراحی شده برای اقتصادایران ارایه کرد.

همین که اقتصاد ایران دولتی بوده ودولتی مانده دال برصحت این موضوع و پایداری اقتصاد متکی به واسطه گری وقاچاق است . دراین شرایط اقتصاد کشور پایدار ومتوجه اقشار تهی دست نخواهد بود بلکه اقشار تهی دست با واسطه سازمان تامین اجتماعی وبه بهانه بیمه گری وآتیه سازی مورد استثمارقرار می گیرند واندک ثمره تلاش آنان یکجا توسط سیستم فسادآلود اقتصاد دولتی به یغما می رود .

یکی از جمله علل مهم عدم برنامه ریزی دراجرای برنامه های رفاه گستر درجامعه ایرانی تهی بودن دست نظام تامین اجتماعی از سرمایه های بدست آمده از پرداخت های کارگری است . سازمانی که باید هم اکنون ثروتمند ترین سازمانهای منفک از دولت باشد اما فقیر ترین سازمانهای خصولتی است . فقدان بانک اطلاعاتی از شبکه کارگری وپرداخت یارانه به بیمه شدگان این نظام از بزرگترین آسیب های موجود وپیش روست آنچه مدیران ارشد این سازمان سعی در پنهان سازی آن دارند و امور رابر مدار قانون قرار نمی دهند.

سازمان تامین اجتماعی کشور وبه پیوست آن بانک رفاه کارگران دو بازوی قدرتمند امنیتی وکارگری با جمعیت خاص خودمی باشند . درواقع با وجود این دو عامل دیگر نباید نگران وضعیت سخت یا قرمز کارگری درجامعه بود چرا که اگر این دو عامل به وظایف ذاتی خود بپردازند درصورت وقوع بحران های اقتصادی ،اجتماعی وسیاسی نظامی طبقه کارگران نیز از مقوله امنیت شغلی ،اقتصادی ورفاه اجتماعی برخوردار خواهند بود. باید توجه داشت که طبقه کارگر یکی از پرجمعیت ترین طبقات اجتماعی وتاثیر گذار ترین طبقات در مولفه های سیاسی ، اقتصادی می باشند . حضور این خانواده بزرگ می تواند کفه معادلات سیاسی اقتصادی را به نفع یکی وبه زیان دیگری سنگین کند.

درگذشته حضور کارگران در حماسه دفاع مقدس را می توان یکی از تاثیر گذار ترین عوامل در پیروزی ملت ایران دانست . کارگران بزرگترین ومهمترین سرمایه ملی هستند. بدون نیروی انسانی ماهر بخش های تولید هرچند مکانیزه اما قادر به ادامه حیات نیستند.

متاسفانه درسالیان گذشته درمجموعه حاکمیتی متشکل از سه قوه مجریه ، مقننه وقضاییه توجهی به حوزه کار وکارگری نشده است واین پرسش دراذهان عمومی مطرح می شود که چرا به مهمترین عامل تولید اینگونه بی اعتنایی وبی اعتباری شده است وتنها پاسخی که می توان درعالم واقع به این پرسش داد، قطع زنجیره تولید درکشور وفروپاشی اقتصاد متکی به تولید ونوآوری است.برخورداری از یک نظام منسجم تامین اجتماعی درمفهومی عام وفراگیر، رفاه اجتماعی وبرخورداری از بانک اطلاعات ملی است .بانک اطلاعاتی که به سرعت وبدون واسطه وتردید کارگران را شناسایی ومورد حمایت قرار دهد.

حالا کشور درگیر جنگی بزرگ درحوزه بیولوژیک شده است. از ابتدای ورود کرونا ویروس به کشور مبنای کار بر سرکوب وشکست دادن آن به عنوان یک دشمن بزرگ گذاشته شده است . حتی برابر آنچه رهبر معظم انقلاب فرمایش دادند ، مدافعان حریم سلامت درشمار شهدا قرار گرفتند وتاکنون درخطوط مقدم دفاع در بخش های درمان شاهد تقدیم شهدای گرانقدری بوده ایم.

حالاباید انتظار داشت درسایه این تهاجم بزرگ ، اقتصاد کشور متلاشی ،تلفات سنگین انسانی وارد و گسست اجتماعی به وقوع بپیوندد، چراکه اساس این تهاجم فروپاشی انسجام اجتماعی ، کار ، تولید و تاب آوری است.

باید به پیرامون خود نگاهی از سر انصاف داشته باشیم وببینیم تا چه میزان درحوزه های اقتصادی ، اجتماعی ، آموزشی ودرمان سرمایه گذاری کرده وآماده تاب آوری هستیم .درحوزه آموزشی چه پیش از تهاجم بیولوژیکی وچه حین آن آمادگی برای تاب آوری نداشته ایم ،درواقع بخش های آموزشی ما درابتدای این تهاجم مورد آسیب صدردرصدی قرار گرفتند و تمامی مدارس ومراکز دانشگاهی تعطیل شدند.این درحالی است که زیر ساخت های آموزش مجازی درکشور مهیا نیست ودرصد اندکی از پویندگان علم قدرت برخورداری از تجهیزات گران قیمت رایانه ای به شرط برخورداری ازشبکه اینترنت پر سرعت را دارند.

دربخش های درمانی نیز سناریوی برخورد با این قبیل تهاجمات نوشته نشده بود.عدم برنامه ریزی درحوزه احتمالات ، پیوسته باعث افزایش تلفات وپرداخت هزینه های سنگینی می شود چراکه بخش های درمانی ما که خط مقدم برخورد محسوب می شوند تاپیش از تهاجم بیو لوژیکی درگیر تهاجم اختلاسگران ومفسدین اقتصادی بودند. فسادی که ارز دولتی ، درکارزار انفجارقیمت دلار، دربازار آزاد به منظور خرید تجهیزات وملزومات پزشکی ایجادکرده بود. باید پذیرفت بازگذاشتن دست محتکران ونایابی ملزومات بهداشتی موید عدم آمادگی ، پیش بینی وپیشگیری لازم دراین حوزه با توجه به علم فراگیری آن از کشور چین به سایر نقاط جهان بود .

بخش های درمانی ما درچنین شرایطی با کاستی های بسیاری درحوزه دفاع از سلامت ملت برآمدند ودرعین غافلگیری محکوم به دادن تلفات انسانی شدند .حالا توقع ما از شعارهای تاریخ گذشته در حوزه علم وفناوری این است که بلا درنگ با تجمیع دانشمندان ونخبگان به راهبردهای پدافندی قوی وپایدار دراین حوزه دست یافته وطول مدت زمان پایداری کرونا ویروس را تقلیل دهند که پایداری این ویروس مخرب ، اقتصاد واجتماع کشورمان را بشدت مورد تخریب قرار خواهد داد.

دراین فرصت باید به سه موضوع اقصاد اقشار آسیب پذیر جامعه ، نبود بسته جامعه سبک زندگی در قرنطینه بلند مدت خانگی ونیز خدمات رسانی لازم درجامعه با اشاره به نبود بانک اطلاعاتی جامع به منظورساماندهی فقر واقشار آسیب پذیر اشاره نمود وبا ژرف اندیشی به پیش بینی وپیشگیری از آسیب های آتی پرداخت .

دراین فرصت لازم است به این نکته اشاره نمود که طولانی شدن زمان حضور ویروس کرونا چرخ تولید را ازکار خواهد انداخت وزمان ماندگاری درقرنطینه های خانگی را افزایش میدهد این درحالی است که شبکه های آموزشی واجتماعی ما باید برای جلوگیری ازآسیب دیدگی خانواده ها چه به لحاظ معیشتی وچه سبک زندگی مشترک ارایه برنامه کنند. برنامه هایی که شاید درهاله ابهام وبایگانی تصورات سیاسی منتظر جلوه باشند.

انتهای پیام/