به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی"شیرازه"،هنوز وعده و وعید های دولت از پرداخت وجه نقد 200 تا 600 هزار تومانی گرفته تا پرداخت بیمه بیکاری بر زمین مانده است.البته دیروز تسهیلات وام یک میلیون تومانی به بیش از 90 درصد سرپرستان خانوارها واریز شد تا هر ماه به مبلغ 35 هزار تومان از حساب یارانه ای آن ها کم شود اما آیا دولت تاکنون به این فکر کرده که کارگر، دستفروش یا مغازه داری که بیش از 60 روز بی پولی کشیده و هیچ درآمدی نداشته در این مدت چگونه روزگار گذرانده و حالا با این یک میلیون تومان چه کار کند و آن را به کجای زخم زندگی اش بزند؟ خانوارهای دو تا پنج و شش نفره ای که در این دو ماه از پرداخت اجاره خانه، مغازه،هزینه ها و مخارج زندگی عقب افتاده و بدهکار شده اند این مبلغ یک میلیونی را چگونه برای این مخارج تقسیم بندی کنند؟

امرار معاش هر خانواده سه نفره در این دو ماه بدون در نظر گرفتن هزینه آب،برق و گاز،یعنی فقط هزینه اجاره خانه و تهیه غذاهای ساده و ابتدایی به بیش از 3میلیون تومان می رسد که با وام یک میلیون تومانی جبران پذیر نیست.  
این ها در حالیست که در همان ابتدای شیوع ویروس کرونا در شبکه های مختلف تلویزیونی وعده های رنگارنگ برای کمک به اقشار ضعیف داده می شود اما حالا بیش از دو ماه گذشته و فقط وام یک میلیونی نصیبشان شده است. وامی که دولت در ابتدا برای سود 12 درصدی آن «دندان تیز کرده بود» که البته با اعتراض مردم، خبرنگاران و دیگر مسئولین سرانجام این طرح متوقف شد. کارگران، مغازه داران و دستفروشان در هر جای این مملکت که باشند حال و روز خوبی ندارند.

بیمه بیکاری شامل کارگران فصلی نمی شود
جالب است بدانید، پرداخت بیمه بیکاری شامل کارگران فصلی نمی شود، حتی اگر این افراد بیمه خود را بیش از چند سال پرداخته باشند باز هم بیمه بیکاری به آن ها تعلق نمی گیرد چرا که حتماً باید کارفرما آن ها را از کار بیکار کرده باشد، در غیر اینصورت خبری از پرداخت بیمه بیکاری نخواهد بود.
شمار دستفروش هایی که روزانه در محلات مختلف شیراز بصورت چرخشی بساط پهن کرده و کسب روزی می کنند، هزار نفری می شود که در قالب فعالیت سه بازارچه سیار هفتگی در سطح شهر فعالیت می کردند اما از اوایل اسفندماه ۹۸ به دلیل جلوگیری از شیوع ویروس کرونا فعالیت این بازارچه ها هم تعطیل شد.به دنبال این رویداد هم چندی پیش جمعی از دستفرشان برای این که صدای «نداری و بی پولی» خود را به گوش مسئولین برسانند، جلوی فرمانداری تجمع و اعتراض کردند تا این که شورای شهر برای کمک به آن ها آستین بالا زد و طرح دو فوریتی با عنوان پرداخت مساعدت و کمک مالی معیشتی به دستفروشان را مطرح کرد. چشمِ امید دستفروشان به اعضای شورای شهر بود اما در نبود آرای موافق کافی به سیاهی رفت چرا که این طرح تنها با سه رای موافق سعید نظری،لیلا دودمان و احمد تنوری همراه شد و دیگر اعضاء با این طرح موافقت نکردند.

در هر صورت،این اولین بار نیست که قول و قرارهای دولت در حمایت از مردم پس از مدت کوتاهی پوچ شده و به دست فراموشی سپرده می شود. یعنی همیشه اوایل هر حادثه از هر طرف ندای امداد رسانی و کمک می رسد اما همین که «آب ها از آسیاب می اُفتد» دیگر خبری از  قول و قرار های جورواجور به گوش نیست.وعده ها از حادثه ناگوار «پلاسکو» در کلانشهر تهران گرفته تا حالا که بیماری کرونا سایه شوم خود را بر سر مردم به خصوص اقشار ضعیف گسترانیده،کم رنگ و کم رنگ تر می شود تا در نهایت از یادها برود و دوباره «روز از نو روزی از نو»...

 نمونه دیگر این وعده های پرزرق و برق همین پرداخت یارانه هاست که با هزار ناز و عشوه آن را واریز می کنند. یارانه ای که قرار بود صرف هزینه آب، برق و گاز شود اما در مدتی کوتاه این هزینه ها به اندازه ای بالا کشیده که حالا هزینه پرداخت یکی از آن هم نمی شود.

به هر روی،کشور ما در خصوص شمار مبتلایان کرونایی و فوتی ها، بعد از ایتالیا آمار بالایی نسبت به دیگر کشورها دارد اما آیا امکاناتی که در این کشورها برای مردم در مقابله با کرونا فراهم بوده در ایران نیز وجود دارد؟ آیا مردم می توانند در این شرایط بدون هیچ تجهیزات و توجهی دوام بیاورند و از این بیماری هولناک جان سالم به در برند؟
در همان اویل کرونا که آمار مبتلایان 20 الی 30 مورد بود،مردم وحشت زده شده بودند و کمتر از خانه بیرون می آمدند اما حالا که آمار به بالای 100 نفر رسیده است،رفتن به کوچه و خیابان ها امری عادی شده چرا که هیولای بزرگتری آن ها تهدید کرده و آن «فقر و نداری» است.
همانطور که می دانیم بیشترین و مهم ترین تاثیر در پیشگیری از شیوع این بیماری قرنطینگی و در خانه ماندن است اما حالا شاهد خیل عظیمی از مردم هستیم که به ناچار برای تامین قوت روزانه خود راهی کوچه و خیابان شده اند این در حالیست که عده زیادی از آن ها بدون هیچ تجهیزات بهداشتی از دستکش و ماسک گرفته تا نبود فاصله اجتماعی مجبور به فعالیت هستند.
 انگار نه انگار که کرونایی هم وجود دارد،در این میان شاید برای برخی وجود کرونا غیر قابل باور باشد، افرادی که با خود می پندارند، اگر کرونا هست پس چرا مردم کوچه و خیابان سالم هستند و به راحتی به این سو و آن سو می روند؟غافل از این که در پشت پرده این وضعیت عادی وضعیت قرمز کرونایی غوغا می کند.
تحریم های ظالمانه از یک طرف و بیکاری و رکود اقتصادی از طرف دیگر، قرنطینگی و در خانه ماندن در ایران را به یک رویای دست نیافتی تبدیل کرده است.با این وجود،کشوری مانند ایران که دچار تحریم بوده و از سال ها پیش با مسائل اقتصادی دست و پنجه نرم می کند چگونه خواهد توانست امکانات و تجهیزات بهداشتی مناسب را از نظر کمی و کیفی در اختیار کادر درمانی و مردم قرار دهد؟ و از پس مخارج زندگی آن ها بربیاید؟
در پایان این که مردمی که این روزها راهی کوچه و بازار شده اند،آیا خریدار و مشتری هم دارند یا در این میان پولی هم هست که میان فروشندگان یا خریداران رد و بدل شود؟
انتهای پیام/
«بهاره یاری»