جمعه های انتظار؛
درجات معرفت به امام‌عصر(عج)/ حدیث امام‌سجاد درباره مردم عصرغیبت
امام سجاد(ع) فرموده‌اند: همانا اهل زمان غیبت او از مردم همۀ زمانها بهترند، زیرا خدای تبارک و تعالی چنان عقل و فهم و معرفتی به آنها عنایت فرموده که غیبت برای آنها به منزلۀ دیدن حضوری شده است.
به گزارش سرویس دین و اندیشه شیرازه؛ علی‌بن الحسین(ع)؛ مشهورترین لقبش «زین‌العابدین» و «سجاد» است که در پنجم شعبان سال 38 هـ.ق در مدینه منوره دیده به جهان گشود.
پدر بزرگوارش حسین‌بن علی(ع) و مادرش به نام‌های «شهربانو»، «شاه‌زنان»، «شهرناز»، «جهان‌بانویه»، «خوله» و... خوانده شده است.
آن حضرت دوران کودکی را در مدینه سپری کرد که حدود دو سال از خلافت جدّش امیرالمؤمنین علی(ع) و ده سال دوران امامت عموی خویش امام حسن مجتبی(ع)را شاهد بود و بعد از شهادت امام مجتبی(ع)، ده سال دوران امامت پدر را درک نمود که بعد از قیام عاشورا در سال 61 هـ.ق که امامت به او رسید، با زمامداران معاصر چون یزید بن معاویه (سال61-64)، عبدالله بن زبیر (61-73)، معاویة بن یزید، مروان بن حکم (نه ماه از سال65)، عبدالملک بن مروان1 (65-86) و ولید بن عبدالملک (86-96) بود و سرانجام در سال 94 یا 95 هجری به شهادت رسید.
با قامت عصمت و حیا می‌آید
با بانک مناجات و دعا می‌آید
میلاد عبادت است یعنی سجاد
از سوی خدا به سوی ما می‌آید
محور و اساس ولایت امام‌عصر(عج) معرفت ایشان است و از آن‌جا که معرفت امام زمان دارای اقسامی است (معرفت به اسم و صفت) و معرفت به اوصاف امام(عج) نیز درجاتی دارد که (غیابی، حضوری و شهودی) حظّ و بهرۀ مؤمنان از معرفت امام(عج) در یک رتبه و درجه قرار نمی‌گیرد و علاوه بر این، معرفت، آثار و لوازمی دارد و مهم‌ترین آنها عبارتند از: تسلیم و محبّت به ایشان، ذکر آن حضرت، تعلّم و تعلیم علوم ایشان، انتظار فرج امام(عج)، دعا برای وجود مقدّس حضرت، نصرت ایشان، احساس حضور در محضر امام(عج) و رعایت ورع در دین.
بروز و ظهور هریک از این آثار، به درجۀ معرفت شخص نسبت به هریک از اوصاف امام(عج) باز می‌گردد. هرقدر، درجۀ معرفت انسان، بالاتر رود، این آثار، بیشتر بروز پیدا می‌کند و هرچه معرفتش ضعیف‌تر باشد، ظهور این آثار کم‌رنگ‌تر می‌شود.
در مجموع باید گفت حظّ و بهرۀ اهل ایمان از نور ولایت امام عصر (عج) به تعداد افراد ایشان متفاوت است و شاید هیچ دو نفری را نتوان یافت که دقیقا یک درجه از ولایت را داشته باشند. حتّی می‌توان گفت که حظّ و بهرۀ هر فرد نیز در طول حالات مختلفش یکسان نمی‌ماند. ممکن است در یک حالت روحی خاص، کمّ و کیف انتظار در او با حالات دیگرش متفاوت باشد.
به علاوه در جای خود اثبات می‌شود که درجات ایمان نیز دقیقا به درجات ولایت انسان بستگی دارد. بنابراین حالات مختلف انسان در مورد ولایت ائمّه علیهم السّلام در درجۀ ایمان او، تأثیر مستقیم و عمیق دارد.
هرکس می‌تواند با عمق بخشیدن به معرفت‌های خود نسبت به اوصاف امام(عج) و التزام بیشتر و بهتر به آثار و لوازم این معرفت‌ها، حظّ و بهرۀ خویش-از وجود ایشان در زمان غیبت-را بیشتر و بهتر کند.
در این وادی، مؤمنان تفاوت‌های بسیاری با یکدیگر دارند. برخی آن‌قدر ضعیف و کم‌بهره از معرفت و لوازم آن هستند که با وجود اعتراف و تصدیق اوّلیه نسبت به وجود امام غایب علیه السّلام و مقام امامت ایشان، به خاطر سستی در عقیدۀ خود و اهمیّت ندادن به این امر خطیر، تا مرز انکار فایدۀ وجودی امام علیه السّلام در زمان غیبت سقوط می‌کنند و بدون آن‌که خودشان متوجّه باشند، سخنانی را به زبان می‌آورند که عملا مخالفان امامت به آن معتقد هستند و لذا آب به آسیاب دشمنان اهل بیت علیهم السّلام می‌ریزند و به این وسیله، خود را در معرض از دست دادن نور ولایتی قرار می‌دهند که پیش از این دارا بودند.
هشدارهایی که در احادیث ائمّه علیهم السّلام نسبت به زمان طولانی غیبت امام عصر(عج) وجود دارد، نشانگر این حقیقت تلخ است که چنین خطری در این زمان به‌طور جدّی مطرح می‌باشد و اگر احتمال آن، جدّی گرفته نشود به سراغ هر کس در هر رده‌ای می‌آید تا آن‌جا که اکثر معتقدان به امامت امام عصر(عج) را از عقیدۀ خود برمی‌گرداند.
امّا آنها که هشیارانه عمل می‌کنند و با ادای شکر نعمت ولایت امام عصر(عج) با قلب و زبان و عمل خویش، از خداوند، نور ولایت بیشتری را طلب می‌نمایند، می‌توانند بهره‌های زیادی از خورشید پشت ابر امام علیه السّلام ببرند و تا آن‌جا ترقّی کنند که به فرمودۀ امام زین العابدین(ع) غیبت امام برای ایشان به منزلۀ «مشاهده» گردد. متن عبارت ایشان خطاب به یکی از بهترین یارانشان چنین است:
«ای ابو خالد، همانا اهل زمان غیبت او _حضرت مهدی (عج)_ که اعتقاد به امامت ایشان دارند و منتظر ظهورش می‌باشند، از مردم همۀ زمانها بهترند، زیرا خدای تبارک و تعالی چنان عقل و فهم و معرفتی به آنها عنایت فرموده که غیبت برای آنها به منزلۀ دیدن حضوری شده است.
اصل و پایۀ حصول این حالت را دو رکن رکین دانسته‌اند: یکی اعتقاد به امامت آن حضرت در زمان غیبت و دیگری انتظار ظهور ایشان. مسألۀ اوّل همان معرفت نسبت به آن حضرت است که محور ولایت ایشان می‌باشد و دومی نیز یکی از مهم‌ترین آثار و لوازم این معرفت. هر دو رکن، دارای درجات و مراتب است و در درجات پایین آن، غیبت امام علیه السّلام به منزلۀ مشاهدۀ ایشان نمی‌گردد. امّا اگر به لطفخدا و امام زمان(عج) و همّت و جدّیت خود شخص، درجۀ بالایی از عقل و فهم و معرفت برای او حاصل شود، به تحقّق این حالت نزدیک می‌گردد.
انتهای پیام/ر
نظرات بینندگان
