((پنجشنبه شهدایی با شیرازه))
شهیدی که در جزیره مجنون به خدا رسید
پنج‌شنبه‌ها با شهدای این هفته را به معرفی شهید هاشم شیخی اختصاص دادیم، شهدایی که حق برادری را خوب در حق هم بجا آوردند.
به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه، تصمیم گرفتیم پنجشنبه ی شهدایی این هفته را به برادرانی اختصاص بدهیم که حق برداری را خوب بجا آوردند.«هاشم شیخی» در 23شهريور 1344 به عنوان چهارمين فرزند خانواده شيخي درشيراز ديده به جهان گشود و هاشم زيبنده نام مبارك او گرديد.
وي اندك زماني بعداز شروع جنگ تحميلي از طريق ناحيه 1مقاومت بسيج جهت گذراندن دوره آموزشي به كازرون اعزام و پس از كسب مهارتهاي لازم راهي جبهه هاي نبرد گرديد و ازهمان ابتدا مورد توجه مسؤولين قرارگرفت و با شايسته گي هايي كه از خود بروز داد مسؤوليت خطير شناسايي در واحد اطلاعات و عمليات لشكر بر عهده وي گذاشته شد.
این شهيد شجاعت، درايت، ازخود گذشتگي و شهادت طلبي را با مهارتهاي خاصي كه در طي دوران كسب كرده بود در هم آميخت و در بين فرماندهان وقت به عنوان يكي ازنيروهاي زبده و كارآمد اشتهار يافت.
سردار شهيد هاشم شيخي پس از عمري تلاش خستگي ناپذير سرانجام در تاريخ 9 فروردين ماه 1366 در شلمچه براثراصابت تركش گلوله تانك به شدت از ناحيه چشم و صورت مجروح گرديد و ساعاتي بعد دربيمارستان صحرايي درحالي كه سر در آغوش برادر غمديده خود داشت جان به جان آفرين تسليم كرد و پروازي ملكوتي را در بي نهايت آسمان آغاز كرد.
خاطرات شهید از زبان مادر
منزل مان در محله گودگری شیراز بود و هاشم هنوز شیر میخورد . یک شب حالش خوب نبود و حسابی کلافه ام کرده بود. نیمه‌های شب تبش به قدری بالا گرفت که ناچار شدیم بچه را به بیمارستان نمازی ببریم . بین را هزار بار مردم و زنده شدم . امیدم را پاک از دست داده بودم . دلم مثل سیر و سرکه می جوشید . دست آخرحضرت ابوالفضل را واسطه قرار دادم و گفتم :« آقاجان این بچه نظر خودت از خودت شفاخواهش بشو »
همان طور که به خدا و ائمه متوسل می‌شدم. به بیمارستان رسیدیم. دکترها همین که بچه را دیدند جوابمان کردند و بی تعارف گفتند بستری کردن بچه فقط باعث آزار و اذیت ما و خودتان می شود .
چاره ای نداشتیم. دست از پا درازتر و ناامید به خانه برگشتیم . مگر می شد به همان راحتی قید هاشمم را بزنم ؟! پس دوباره متوسل به حضرت ابوالفضل شدم و در حالی که اشک میریختم با سوز دل دعا کردم .کمی بعد دیدیم حالش بهتر شد طوری که بعد از دو روز دوباره شیر خورد .
بعد که بزرگ شد و موضوع را برایش گفتیم ارادت عجیبی به آقا ابوالفضل پیدا کرد .
خاطرات از زبان شاهپور شیخی برادر شهید
من پنج سال از هاشم کوچک تر بودم . قبل از آنکه هاشم برود جبهه خیلی با هم بحث و جدل داشتیم . هاشم نظرش این بود که توی جنگ دو طرف رو در روی هم ایستادند و دم به دقیقه به هم حمله می‌کنند .
خودم هم متاثر از حرف های هاشم هم همین نظر را داشتم . نمیشد که روی حرفش حرف زد ، چند بار از دستش کتک خورده بودم . به همین خاطر اگر شب بود و می گفت روز است نه نمیگفتم . خیلی یکدنده و زیر بار نرو بود . یک مدت که کار از جنگ و دعوا با بچه های محل بود ، کمتر روزی بود که کسی نیاید به داد و شکایت . همه انرژی اش را گذاشته بود روی دعوا . هر که پدر و مادر نصیحت کردند کمی بهتر شد . او سرشار از انرژی بود .
خلاصه یک تصور خاصی از جبهه داشت . تا می گفتم از کجا می دانی؟ می گفت :« توی فیلما مگه ندیدی؟!»
تصورش بر پایه فیلم ها شکل گرفته بود . به موضوعات جبهه و جنگ عجیب علاقه داشت .
بار اول که رفت جبهه خیلی دلم برایش تنگ شد. هرچند میدان برایم بازتر شد و کسی نبود که ازش بترسم. چندتا نامه برای هم نوشتیم. توی اولین نامه برایم نوشته بود که جبهه اصلی آن طوری که من و تو فکر می‌کردیم نبود.
بعد که آمد مرخصی برایم از صحنه‌های جنگ گفت . خیلی روی این موضوع بحث می‌کردیم و می خندیدیم. از کارش هم گفت که یک مدت کمی را در گردان بوده و چون حوصله اش سر رفته به همین خاطر در واحد اطلاعات مشغول شده. بعد هم از شیرینی کار شناسایی گفت اما هرچه اصرار کردم خیلی موضوع را باز نکرد.
شب خواستیم بخوابیم دیدم تشک را انداخت آن طرف و گفت که روی تشک نمی خوابد . پرسیدم آخه چرا؟!
نشست برای از مظلومیت امام حسین و خانواده اش گفت که چقدر در مسیر مدینه تا کربلا و بعدش اذیت شدند . گفت قصد دارد هیچ وقت روی تشک به جای راحت نخوابد.
خانواده ما مذهبی اهل تدین بود اما این حرف‌ها برای کسی که ۱۵ سال بیشتر نداشت خیلی زود بود. از آن به بعد ندیدم هاشم روی تشک بخوابد اما آن روحیه بازیگوشی اش را همچنان حفظ کرده بود.
من جسارت و زیر کی هاشم را زیاد دیده بودم اما باور نمی کردم که بتواند بعثی‌ها را هم بازی بدهد. با وجود صمیمیتی که با من داشت در خصوص کارهای شناسایی چیزی بروز نمی داد.
اما بعد که خودم رفتم در واحد اطلاعات لشکر مشغول شدم ، رضا راحمی حقیقی برایم تعریف کرد که تو یکی از شناسایی ها کارمان خورد به روشنایی صبح ،و ما چهار نفر ماندیم توی منطقه عراقی ها.
رضا میگفت :«یک وقت که دیدین گشتی های عراقی دارند نزدیک میشن ،هاشم به ما گفت که شما برید تا من عراقی ها را سرگرم کنم»
هرچه اصرار کرده بودن هاشم زیر بار نرفته بود. رضا و بقیه از راه شیارهای خود را به یک منطقه امر رسانده و در آنجا منتظر هاشم مانده بودند . میگفت که کمتر امیدی به برگشت هاشم داشتیم. یکی دو ساعت بعد سر و کله اش پیدا شد. بعد برایشان گفته بود که وقتی از همه جا ناامید شده بود دل زده به دریا و خود را توی یک سنگر خراب شده خود را زیر گونی های خاک و ماسه پنهان کرده بود !! عراقی ها هم رفته بودند بالای سرش اما متوجهش نشده بودند.
بعد به رضا گفته بود عراقی ها خیلی بهم نزدیک بودند یک نارنجک توی مشتم آماده بود .عراقی‌ها فقط یکم دقت می‌کردند، متوجه می شدند .اما آنقدر وجعلنا تلاوت کردم تا خدا کورشون کرد»
زمانی که خبر مجروح شدنش را به من دادند از ترس نیمه جان شدم. خیلی زود فرستادندش شیراز . و در بیمارستان سعدی بستری شد. صبح زود با برادرم شهید مجتبی رفتیم سراغش. زمانی که ما رسیدیم تازه از اتاق عمل بیرون آمده بود. هنوز هوش و حواست درست و حسابی نداشت. ترکش را از رانش درآورده بودند و زخم پانسمان بود.
نیم ساعتی که گذشت حالش کمی بهتر شد. او گفت که نیاز به دستشویی دارد .مجتبی گفت :صبر کن یک لگن برایت بیاوریم.
زد زیر خنده و گفت :«مگه بچه سوسول گیر آوردین ؟؟ بگردین یک جفت عصا برام پیدا کنید»
هر چه اصرار کردیم زیر بار نرفت. یک جفت عصا برایش پیدا کردیم و کمک کردیم از تخت پیاده شود. حتی اجازه نمیداد که زیر بغلش را بگیریم . از جلوی پست پرستاری که رد شدیم کسی متوجه نشد . بعد که از دستشویی برگشتیم ،پانسمانش را خون برداشته بود . اصلا به روی خودش نیاورد همانطور عصا زد و راه افتاد. مجتبی خیلی از دستش ناراحت شد . رسیدیم به ایستگاه پرستارها و به آنها خبر دادیم .
چشم پرستار که به هاشم افتاد داد و فریادش بالا رفت. خون کف راهرو را برداشته بود. پرستار آرام کردیم و خواهش کردیم تا از نو پانسمان را عوض کند. هاشم هنوز همان روحیه نوجوانی اش را حفظ کرده بود.
خاطرات از زبان محمدعلی شیخی برادر
اخوی ما که سن و سالی نداشت . گمانم دوم و سوم راهنمایی بود که با دو نفر از بچه های محله چوگیاه درس و مدرسه را گذاشتند و آمدند جبهه . آن موقع هم مشغله ما توی جبهه کم نبود. به همین خاطر اصلا نفهمیدم که هاشم کی آمد و کجا مشغول شد . یک وقت شنیدم توی واحد اطلاعات کار میکند.
بعدها حاج کریم شایق که آن موقع در واحد اطلاعات مسئولیت داشت و آنها را آموزش داده بود برایم نقل کرد که ما بر حسب روال کارمان هاشم را هم برای اولین بار با یکی از گروهها فرستادم برای شناسایی . جالب است که با وجود تمرین بودن کار ، همایش به آسم به تنهایی خودش را به مواضع دشمن می رساند و آن کار تمرینی و نمایشی را به یک کار عملی و واقعی تبدیل میکند .
بقیه افراد گروه را هم با خودش نبرده بود آنها صبح برمی‌گردند ،به حاج کریم گزارش می دهند که هاشم یک چنین کاری کرد .حاج کریم باورت نمی شود و هاشم را صدا می‌زند و می‌گوید :« دیشب چه کار کردی؟»
هاشم حقیقت موضوع را می گوید اما حاج کریم می گوید:« حاضر بریم دیدگاه و مسیر رفت و برگشتت رو به من نشون بدی؟!»
_بله ! چرا حاضر نیستم!!
دست هاشم را می گیرد و می برد بالای دیدگاه. هاشم کل مسیر را برایش شرح می‌دهد که مثلاً در آنجا دشمن میدان مین دارد و وضعیت موانع این شکلی است . خلاصه کل مسیر را با دقت و ظرافت برای حاج کریم شرح می دهد .
حاج کریم نقل می‌کرد که دقیقا همان جا به این باور رسیدم که در واحد اطلاعات با یک فرد خاص طرف هستیم و از همان جا بود که روی هاشم حسابی جداگانه باز کردیم .
خاطارات از زبان زهره شیخی همسر شهید
هشتم فروردین ۶۳ بود که هاشم از من خواستگاری کرد. آن موقع من کلاس دوم راهنمایی می‌رفتم . تعطیلات عید بود و رفته بودم به خاله ام سری بزنم.عصر که برگشتم عمه پیش مادرم بود.
بعد از گپ و صحبتهای همیشگی عمه مرا کشید کنار و گفت که با شما کار واجبی دارم. آنجا موضوع هاشم آقا را مطرح کرد. من هیچگاه به موضوع ازدواج فکر نکرده بودم پس خیلی جا خوردم. به عمه گفتم:« نمیدونم !ولی آخه من بچه ام و حتی آشپزی بلد نیستم»
عمه گفتن: نه تو بچه نیستی ماشالله ۱۴ سالته آشپزی هم یاد میگیری.
خیلی از خانواده هاشم آقا تعریف کرد و اینکه مادر شوهر میشود زن دایی پدر است و خلاصه حسابی ذهنم را آماده کرد.
من همه چیز را به تضمین و رضایت پدرم گذاشتم.
ساعتی نگذشته هاشم آقا هم به خانه ما آمد معلوم شد که آنها از قبل صحبت‌هایی با هم داشتند. آن یک ساعتی که هاشم منزل ما بود اصلاً آفتابی نشدم.
دو سه روز گذشت و بنا شد باید منزل ما و بحث خواستگاری را رسمی کنند. شب بود که هاشم آقا همراه خانواده آمدند. راستش من هم از هاشم آقا خوشم آمده بود .خیلی به رزمنده و پاسدار بودنش علاقه داشتم.
صحبت های من و هاشم آقا زیاد طول نکشید. حدود ۱۰ دقیقه تا یک ربع. فقط در همین حد که او از وضعیت کارش گفت که پاسدار است ، خانه از خودش ندارد و باید توی اتاقی پیش مادرش زندگی کنیم . مواردی که من خودم همه را خبر داشتم. از سختی کارش گفت و حقوقش که ماهی دو هزار تومان بیشتر نبود و بحث شهادت و اسارت و قطع نخاع...
اینها را گفت و از من خواست که اگر می‌توانند با این شرایط کنار بیایم جواب مثبت بدهم.
من هم شرایط را قبول کردم و بحث نامزدی ما رسمیت پیدا کرد. نامزدی ما زیاد طول نکشید. در مرخصی بعدی که هاشم آقا آمدند جشن مختصری گرفته شد . آن موقع حتی عکس انداختن هم زیاد مرسوم نبود . ولی ما چند تا عکس هم انداختیم.
مهریه ۴۰۰ هزار تومان وجه نقد ، پنج مثقال ابریشم ، پنج مثقال طلا با یک کلام الله مجید تعیین شد.
چند هفته بعد از عروسی سفر به مشهد مقدس داشتیم که زیارت آقا علی بن موسی الرضا خیلی برایم خاطره انگیز و به یاد ماندنی بود.
آن زمان هاشم ۱۸ ساله بود و با من چهار سال اختلاف سن داشت. اما با وجود سن کمش در حد یک آدم کاملی بود. علاقه زیادی به فامیل و بستگان داشت. هر شبی منزل یکی بودی مرتب به این و آن سر می‌زد و احوال همه را می پرسید.
به هر حال دو هفته مرخصی هاشم خیلی برق‌آسا گذشت او باید به همان زودی به اهواز و منطقه جنگی رفت.
خاطره مجتبی مینایی فرد هم رزم شهیدهاشم شیخی
آشنایی و یا بهتر بگویم دعوای ما با هاشم برمی‌گردد به یک سالی بعد از شروع جنگ. آن موقع من در اطلاعات تیپ المهدی بودم. فرمانده تیپ سردار علی فضلی بود. هاشم شیخی و تعداد دیگری هم در اطلاعات عملیات تیپ امام سجاد بودند.
ما روز می رفتیم توی دیدگاه که مسیرهایی را برای عبور شب پیدا کنیم. بچه‌های اطلاعات تیپ امام سجاد هم همین کار را می کردند و ما در بحث دیده بانی ها با هم آشنا شدیم.
وضع آنها از ما بهتر بود و امکانات بیشتری داشتند ،اما ما بچه های تیپ المهدی خیلی در مضیقه و تنگنا بودیم. دیده‌بانی ها را روز باهم انجام می‌دادیم صبحی که آفتاب توی چشم دشمن بود و فرصت خوبی برای کار دیده‌بانی بود. عصرها و برعکس میشد.
توی همین بحث ما با گروه هاشم دعوایمان شد. دعوا هم روی یک قطب نما بود. یعنی ما شیطنت کردیم و قطب نمای آنها را برداشتیم و این شد به آنهایی که جر و بحث ما بالا گرفت. موضوع کشید به مسئولین بالاتر. از اطلاعات آن ها (شهید) حاج رسول استوار آمد . از طرف ماهم حاج کاظم حقیقت میانجیگری کرد. من آنجا هم دست از سر هاشم بر نداشتم و سر به سرش گذاشتم که یک مشت بچه آمده‌اند اینجا و چنان می کنند. این خیلی به هاشم برخورد. صورتش گر گرفت و دو قدم نزدیک من شد. گفت :« خب !! که می فرمایید ما یه مشت بچه هستیم؟!!»
خندیدم .بقیه وساطت می‌کردم که کار به جاهای باریک نکشد.
هاشم مچ دستم را گرفت و گفت :خوب اینکه کاری نداره! امشب باهم میریم شناسایی تا ببینیم کی بچه است!
گفتم: ببینیم و تعریف کنیم.
همان ساعت رفتیم دیدگاه دوتا گرفتیم که شب مسابقه را اجرا کنیم. بنا شد ما با گرای ۲۶۰ حرکت کنیم و برای گروه هاشم گرای ۲۶۵ در نظر گرفته شد. فقط ۵ درجه اختلاف داشتیم.وضع آن منطقه خیلی بد بود یک دشت هموار بود حتی یک بوته که بشود برای پوشش استفاده کنی نداشت.
بعد از طی مسیر بین دو جبهه خودی و دشمن ردیف‌های سیم‌خاردار شروع میشد.میخورد به میدان مین منور که با مین‌های گوجه‌ای هم حفاظت می شدند.بنا بود هر تیمی زودتر برسد به موانع دشمن و یک جایی را مشخص کرده بودند که آنجا با هم الحاق کنیم.
ما رفتیم و رسیدیم به موانع و برگشتیم .دیدیم از آنها خبری نشد.آنها از سمت راست ما رفته بودند و باید از همان سمت هم وارد می شدند، اما یک وقت دیدم از سمت چپ ما چند نفر توی تاریکی جلو می آیند.فکر کردیم گشتی های عراقی باشد تجربه زیادی هم نداشتیم که مثلاً نباید درگیر شد. تیراندازی را شروع کردیم.هرکدام ۱۰۰ تا تیر به طرف هم شلیک کردیم . مانده بودیم که چرا دو خط خودی و عراقی هیچ واکنشی نشان نمی دهند.
ما دقیق در حد فاصل بین دو جبهه خودی و دشمن بودیم. نمی دانم حاج اسدالله اسکندری چطور فهمید که آنها گروه هاشم هستند. داد زد :بچه ها نزنید گروه خودی هستند.
بعد صدای هاشم زد و شهید هم جواب داد.حالا ما ترسیده بودیم نکند برای بچه ها اتفاق افتاده باشد و همراهان من که سالم بود نگران همراهان هاشم بودیم. به لطف خدا آنها هم آسیبی ندیده بودند.خلاصه رسیدند به ما و بعد از کلی خنده و خوش‌وبش معلوم شد ،گرا را اشتباه رفته اند و این باعث شده بود از سمت چپ ما سر در بیاورند. بعد از آن ماجرا بود که با هم دوست شدیم و اطلاعات در یگان کمک‌های خوبی به هم می کردند.
قسمتی از وصیت نامه شهید هاشم شیخی
هرگاه خبر شهادت مرا شندید این مطلب را بر زبا بیاورید "یا حسین (ع)" زیرا من عاشق امام حسین (ع) بودم... این پیام را می دهم که از انقلاب و امام که اهدایی خداوند به این ملت هستند تا آخرین قطره ی خون خود پاسداری کنید و هیچ گاه از فکر خدا غافل نشوید و همیشه دوستدار و رهرو روحانیت خط امام (این حافظان اسلام) باشید.
سخن آخر:
هنوز بوی خوش یاس و جبهه می‌آید
اگر کسی بگشاید دوباره ساک تو را
انتهای پیام/ف
نظرات بینندگان
