توماس ا. ريكس كه مدتي طولاني در عراق حضور داشته در روزنامه آلماني زود دويچه سايتونگ نوشت: معمولا وقتي جنگي به پايان مي رسد يك برنده دارد و يك بازنده. حال كه به پايان لشگركشي آمريكا به عراق نزديك مي شويم، مي توانيم اين پرسش را مطرح كنيم كه برنده كيست و بازنده كدام است؟
آمريكا 4474 سرباز از دست داد (شمارش هنوز به پايان نرسيده است) هزاران نفر بيش از اين تعداد مجروح و معلول شده اند و مردم آمريكا چند بيليون دلار از دست دادند. اقتصاد ما ويران گشت ولي خود بهره چنداني نصيبش نشد. خون براي نفت؟ آن هم فقط به اين معني كه از هر هشت سرباز كشته شده در جنگ يكي قرباني دفاع از تانكرهاي حامل نفت بوده است؟ وي تاكيد مي كند: صرفنظر از آنچه كه وزير جنگ آمريكا درباره عراق بر زبان راند، اين كشور راه خود را خواهد رفت، يعني با ايران هم پيمان خواهد شد و ميل ندارد به تحقق روياهاي ژئوپلتيك آمريكا كمك كند.
اين روزنامه نگار آمريكايي با تأكيد بر اينكه معلوم نيست پنتاگون اجازه داشته باشد نيرويي را در عراق پس از پايان ماه دسامبر حفظ كند، مي افزايد: فرقي هم نمي كند كه از اين پس 3 هزار يا 10هزار سرباز آمريكايي در عراق بمانند، يا اصلا حتي يك نفر هم نماند. مزيت آنها بر آن تعداد بسيار بيشتري كه اينك عراق را ترك مي كنند چيست؟ از دست اينها چه برخواهد آمد كه از دست آن تعداد بيشتر برنيامد؟
«ريكس» با طرح اين مقدمات مي پرسد: پس برنده كيست؟ مثلا ايران. در حالي كه آمريكا بزرگترين دشمنان ايران، صدام در عراق و طالبان در افغانستان را سركوب مي كرد، ايران تماشاگر صبور و آرام بود. و به اين صورت بدون آنكه خود، گامي را بردارد، مرزهايش در شرق و و غرب ايران امن تر شد. هر قدر اين دو جنگ طولاني تر مي شد ميل افكارعمومي آمريكا به يك جنگ ديگر كمتر مي شد. از اين رو نقشه هايي كه تل آويو و واشنگتن براي وارد آوردن ضرباتي بر برنامه اتمي ايران طرح كرده بودند به سرعت از حرارت افتادند. وقتي كسي چون «ديك چني»، معاون بوش نتوانست آمريكايي ها را به اين جنگ بكشاند، چه كسي مي تواند اين كار را بكند؟
اين تحليلگر آمريكايي همچنين با اشاره به اعدام صدام تاكيد كرد: وقتي صدام اعدام شد، ايران فقط يك دشمن را از دست نداد، بلكه يك هم پيمان هم پيدا كرد كه همين عراق نوين است. پس از آن كه آمريكا در انتخابات 2010 عراق شكست خورد و نتوانست دولتي در عراق برپا كند، ايران براي يافتن يك راه حل كمك كرد، كه نخست وزير فعلي عراق، مالكي و مقتدا صدر، نيز بخشي از آن هستند. نخست وزير از روزهاي خوشي ياد مي كند كه در زمان حكومت صدام در ايران مي گذرانيد. و صدر كه پس از سال 2003 بعنوان طلبه در قم بسر مي برد، همان كسي است كه آمريكا نام او را در فهرست كساني قرار داده بود كه بايد «دستگير يا كشته» شوند. اين هر دو امروز متحدان نزديك ايران هستند و عراق را به مواضع سياسي ايران نزديك مي كنند.

انتهای پیام/20