نویسنده در شماره­ی قبل در مورد مفهوم جهاد، اقتصاد و فعالیت اقتصادی از دیدگاه قرآن و روایات و بایدها و نبایدهای آن، مطالبی را مطرح کرده است. در ادامه، نبایدها و دیگر مباحث را در موضوع «جهاد اقتصادی از منظر قرآن و روایات» می­خوانید.
 
- احتکار 
اى کسانى که ایمان آورده‏اید! بسیارى از دانشمندان و راهبان (با سوء­ استفاده از موقعیّت خود)، اموال مردم را به ناحق مى‏خورند و آنان را از راه خدا باز مى‏دارند. و کسانى که طلا و نقره مى‏اندوزند و آن را در راه خدا انفاق نمى‏کنند، پس آنان را به عذابى دردناک، بشارت بده.1
 
رسول اکرم (ص) مى‏فرمایند: «خداوند این مال‏هاى اضافى را به شما عطا کرد تا در مسیر رضاى او خرج کنید، نه آن که احتکار و گنج کنید.»2
 
و امیرالمؤمنین(ع) مى­فرماید: «احتکار موجب محرومیت مردم مى­شود.3 احتکار رویه­ی اشرار است.»4
و به قاضى خود در اهواز دستور مى­دهد: «احتکار را ممنوع کن. مرتکبش را تعزیر کن و علاوه بر آن با افشاى احتکارش او را کیفر بده.»5 
 
پیامبر اکرم(ص) با اطلاعى که از غیب به او مى­رسد مى­فرماید که: «در یکى از درکات جهنم (برزخى و موجود) سه گروه اجتماعى گرد آمده­اند: محتکران، دائم الخمرها و قوادان.»6
 
- کنز
در جامعه­ی ایمانی، انباشت ثروت و استفاده نکردن از آن در جامعه­ و به حرکت در نیاوردن آن در چرخه­ی اسلامی، امری مذموم شمرده شده است.
 
در آیه­ی 34 سوره­ی توبه آمده: «اى کسانى که ایمان آورده‏اید! بسیارى از دانشمندان و راهبان، (با سوء استفاده از موقعیّت خود،) اموال مردم را به ناحق مى‏خورند و آنان را از راه خدا باز مى‏دارند. و کسانى که طلا و نقره مى‏اندوزند و آن را در راه خدا انفاق نمى‏کنند، پس آنان را به عذابى دردناک، بشارت بده!»7
 
«بدانید که زندگى دنیا در حقیقت بازى و سرگرمى و آرایش و فخرفروشى شما به یک­دیگر و فزون‏جویى در اموال و فرزندان است، چون مثل بارانى است که کشاورزان را رستنى آن [باران] به شگفتى اندازد، سپس [آن کشت] خشک شود و آن را زرد بینى، آن گاه خاشاک شود و در آخرت [دنیا پرستان را] عذابى سخت است و [مؤمنان را] از جانب خدا آمرزش و خشنودى است و زندگانى دنیا جز کالاى فریبنده نیست.»8
 
امام علی(ع) درباره­ی مذمت انباشت کردن مال می‏فرماید: «بدانید که فزونی مال، مایه­ی تباهی دین و قساوت دل است.»
 
-کم­فروشی و گران­فروشی
کم‏فروشى از عوامل فساد در ارض شمرده شده است.9 در آیات قرآن مجید کراراً از کم‏فروشى نکوهش شده در داستان شعیب(ع ) آن جا که قوم را مخاطب ساخته، مى‏گوید: «حق پیمانه را ادا کنید و دیگران‏ را به خسارت میفکنید، با ترازوى صحیح وزن کنید و حق مردم را کم نگذارید و در زمین فساد نکنید.»10         
 
و به این ترتیب کم‏فروشى و ترک عدالت به هنگام پیمانه و وزن را در ردیف فساد در زمین شمرده است.
همچنین قرآن در جای دیگر می­فرماید: «واى بر کم­فروشان، آن کسانى که چون پیمانه از آدمیان می­ستانند، پر مى­ستانند و چون به آنان پیمانه دهند یا براى آنان وزن کنند، کم مى­دهند. آیا اینان گمان نمى­کنند که برانگیخته خواهند شد براى دورانى سهمگین؛ دورانى که آدمیان در پیشگاه پروردگار عالم­هاى آفریدگان به­پا مى­ایستند؟ نه چنان است که پندارند. بی­گمان دفتر وجود بدکاران در آن اسارتگاه باشد و تو چه دانى که آن زندان تنگ چه باشد؟ دفترى است رقم خورده. در آن روز واى بر تکذیب­کنندگان، آنان که دوران حساب را دروغ مى­شمردند.»11   
 
امام محمد باقر(ع) در تفسیر آن مى­فرماید: «خداوند واى بر - ویل - را در مورد هر کسى به­کار برده، او را کافر خوانده است. خداى عزوجل مى فرماید: "فویل للذین کفروا من مشهد یوم عظیم"»12
 
در روایت معروف «اصبغ بن نباته» آمده است که مى‏گوید: «از على(ع ) شنیدم که بر فراز منبر مى‏فرمود: "اى گروه تجار! اول فقه بیاموزید و سپس تجارت کنید" و این سخن را امام (ع) سه بار تکرار فرمود ... و در پایان این کلام فرمود: "تاجر فاجر است و فاجر در دوزخ است مگر آن­ها که به مقدار حق خویش از مردم بگیرند و حق مردم را بپردازند."»13
 
و در حدیث دیگرى از امام باقر(ع) نقل شده است: «هنگامى که امیر مؤمنان على(ع) در کوفه بود همه روز صبح در بازارهاى کوفه مى‏آمد و بازار به بازار مى‏گشت و تازیانه‏اى (براى مجازات متخلفان) بر دوش داشت. در وسط هر بازار مى‏ایستاد و صدا مى‏زد: "اى گروه تجار! از خدا بترسید!" هنگامى که بانگ على(ع) را مى‏شنیدند هر چه در دست داشتند بر زمین گذاشته،  با تمام دل به سخنانش گوش فرامى‏دادند. سپس مى‏فرمود:    
   
از خداوند خیر بخواهید و با آسان گرفتن کار بر مردم برکت بجوئید و به خریداران نزدیک شوید. حلم را زینت خود قرار دهید، از سوگند بپرهیزید، از دروغ اجتناب کنید، از ظلم خوددارى نمائید و حق مظلومان را بگیرید، به ربا نزدیک نشوید، پیمانه و وزن را به­طور کامل وفا کنید و از اشیاء مردم کم نگذارید و در زمین فساد نکنید!
 
و به این ترتیب در بازارهاى کوفه گردش مى‏کرد. سپس به دار الاماره باز مى‏گشت و براى دادخواهى مردم مى‏نشست.»14
 
و نیز پیغمبر اکرم(ص) مى‏فرماید: «هر گروهى کم‏فروشى کنند خداوند زراعت­شان را از آن­ها مى‏گیرد و گرفتار قحطى مى‏شوند! » 15 از مجموع آن چه در بالا گفته شد استفاده مى‏شود که یکى از عوامل مهم نابودى اقتصادی و نیز عذاب بعضى از اقوام گذشته، مسئله­ی کم‏فروشى بوده است.
 
- فروش کالاهاى تقلبى، حیله­گری در خرید و فروش و کلاه­برداری
پیامبر اکرم(ص) مى­فرماید: «هر کس که در خرید و فروش حیله­گرى کند از ما - امت اسلامى - نیست و در دوران قیامت با یهود محشور مى­شود؛ چون آن­ها در معامله با مسلمانان از هر کسى حیله­گرترند.»16
 
 و امام صادق(ع) مى­فرماید: «مغبون کردن مؤمن، حرام است.»17
 
بنابراین رعایت تقوا و پرهیزکاری در کار، نقش مهمی در شکل دادن به رفتار اقتصادی انسان دارد. به علاوه این که، این انگیزه­ی معنوی می‏تواند قوای جسمی و روحی را در فعالیت‏های اقتصادی آحاد جامعه چند برابر نماید و پویایی اقتصاد جامعه را به­دنبال داشته باشد.
 
5) توصیه به پرداخت زکات و خمس
با مختصر مطالعه در تاریخ و «تعلیمات» اسلام روشن مى­شود که اسلام تنها یک سلسله دستورات و مقرّرات اخلاقى و عقائد مربوط به مبدأ و معاد نبود، بلکه حکومتى همراه خود آورد که همه­ی نیازمندی­هاى یک جامعه­ی پاک و مترقّى را تضمین مى­کرد و مسلماً یکى از ارکان چنین حکومتى تشکیل «بیت المال» براى رفع نیازمندی­هاى اقتصادى بوده است.
بیت المال اسلامى که از بدو ورود پیامبر(ص) در مدینه و تشکیل حکومت اسلامى به­وجود آمد مشتمل بر اموالى بود که از منابع متعدد گردآورى مى­شد: از طریق «زکات» و «خمس» و ...18
 
قرآن کریم تأمین آبرومندانه و کریمانه­ی نیاز تهى­دستان و ناتوانان و رسانیدن آنان به سرحد خودکفایى را یکى از موارد مصرف خمس و زکات می­داند.
 
و آن­ها که در اموال­شان حق معلومى است براى تقاضاکنندگان و محرومان.19
 
   خداوند متعال در آیه­ی 41 سوره­ی انفال می­فرماید: «بدانید که هر نفعى که به شما عاید مى‏شود خمس آن، مال خدا و پیغمبر و ذوى القربى و ایتام و مساکین و ابن السبیل سادات است. باید آن را به ایشان‏ برسانید اگر ایمان آورده‏اید به خدا و به روز قیامت‏ و آن چه [قرآن] به بنده­ی خود نازل کرده‏ایم.»
 
و از این آیه­ی مبارکه مستفاد مى‏شود که: «هر کس خمس خود را ندهد از اهل ایمان‏ نیست و به کتاب خدا نگرویده است. پس لازمه­ی ایمان، آن است که آدمى در دادن‏ خمس، کوتاهى نکند و ذریه­ی پیغمبر خود را محتاج نگذارد.»20
همچنین در آیه­ی دیگری می فرماید: إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَ الْمَساکِینِ وَ الْعامِلِینَ عَلَیْها وَ الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَ فِی الرِّقابِ وَ الْغارِمِینَ وَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ ابْنِ السَّبِیلِ فَرِیضَهً مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیم21
 
  امام صادق(ع) در توضیح این آیه مى­فرماید: «خداوند زکات را در اموال ثروتمندان براى فقیران واجب کرد...»
 
   در متون دینى، تأمین زندگى نیازمندان جامعه از بیشترین و مؤکّدترین سفارش­ها برخوردار است. خداوند متعال به پیامبر اسلام(ص) مى فرماید:
 
و کسانى را که بامداد و شامگاه پروردگارشان را مى‏خوانند، در حالى که رضاى او را مى‏طلبند، از خود مران. چیزى از حساب آنان بر عهده‏ى تو نیست و از حساب تو نیز چیزى بر عهده آنان نیست که طردشان کنى و در نتیجه از ستم­گران شوى.22
 
پیامبر گرامى اسلام(ص) نیز وظیفه­ی الهى خویش را تأمین زندگى نیازمندان از اموال ثروتمندان  اعلام مى­کند: أُمِرتُ أَن آخذ الصّدقَة مِن أَغنیائِکم و أردها إِلى فُقرائِکم23
 
    پیامبر(ص) فرمود: «خداوند، در مال مسلمانانِ ثروتمند، به مقدارى زکات واجب کرده که کفاف فقرا را بدهد، آگاه باش! همانا خداوند آنان را اگر به وظیفه‏ى خود عمل نکنند، حساب­رسى شدید مى‏کند.»24  
 
همچنین می­فرمایند: «چون مردم زکات خود را منع ‏کنند، زمین نیز برکات خود را منع مى‏کند.»25
 
همچنین در روایت آمده حضرت پیغمبر(ص) فرمود که: «و هر صاحب شتر یا گوسفند یا گاوى که زکات آن را نداده باشد، خداى - تعالى - او را در روز قیامت در صحراى هموارى محبوس کند و هر حیوان سم‏دارى او را پای­مال ‏نماید و هر صاحب نیشى او را بگزد. و هر صاحب زراعتى، از خرما یا انگور یا غله که‏ زکات آن را نداده باشد، خداى - تعالى - زمین آن را تا هفت طبقه طوق کند و بر گردن او افکند.»26
 
و نیز آن حضرت فرمود که: «هر که یک «قیراط‏» از زکات خود را منع کند، نه مؤمن است و نه مسلمان.» 27
 
و فرمود که: «هیچ کس فقیر نشد و گرسنه نگشت و برهنه و محتاج نماند مگر به‏واسطه­­ی گناه مال­داران که زکات خود را ندادند. و حق است‏ بر خدا که رحمت‏ خود را منع ‏کند از هر که حق خدا را در مال خود منع کند. و قسم به آن خدایى که خلق را آفرید و ایشان را روزى داد که هیچ مالى در صحرا یا دریا ضایع نشد مگر به ندادن زکات آن.»28   
 
حضرت پیغمبر(ص) فرمود که: «شفاعت من حقى است ثابت از براى هر که ذریه­ی مرا اعانت کند به دست و زبان و مال.»29
 
6) توصیه به پرهیز از اسراف و تجمل­گرایی
یکی از تدابیر مهم اسلام برای تأمین زندگی و جلوگیری از فقر، ارائه­ی الگوی صحیح است. امام صادق(ع) فرموده است: «ضمانت می­کنم کسی که میانه­روی کند، فقیر نشود.»30 زندگی اسراف­گرانه و تجملاتی علاوه بر این که روح عاطفی و انسانی را از بین می­برد، از نظر اقتصادی نیز به شخص مسرف و بلکه به اجتماع آسیب می­رساند؛ چرا که سرمایه­ها را پایان می­بخشد و فرد و جامعه را به نابودی می­کشاند.
 
قرآن، میانه­روی و اعتدال را الگوی صحیح مصرف و عامل پای­داری خانواده و جامعه معرفی می­کند.
«آنان که هر گاه انفاق کنند، نه از حد گذرند و نه تنگ گیرند و میان این دو روش اعتدال دارند، قوام به معنای حد وسط و اعتدال است.»31
 
 امام علی(ع) می­فرماید: «هرکس اعتدال و میانه­روی را خوب رعایت نکند، در اثر اسراف­گری به نابودی کشیده می­شود.»32
 
امام علی(ع) در این باره فرموده­اند: «نادیده گرفتن برنامه­ی اعتدال در زندگی باعث فقر و بدبختی می­گردد.»33
 
رعایت اعتدال در هزینه­های زندگی به­قدری مهم است که امام علی(ع) درک لذت ایمان واقعی را منوط به آن دانسته و فرموده­اند: «انسانی که این سه خصلت را نداشته باشد، حقیقت ایمان را نخواهد چشید: ژرف­اندیشی در علم دین، شکیبایی در حوادث، اندازه­گیری نیکو در امر معیشت.» امام کاظم(ع) نیز فرموده­اند: «هیچ انسانی با میانه­روی نیازمند نمی­شود.»34
 
همچنین گفتنی است که اسلام علاوه بر این که مسلمانان را به زیبایی وآراستگی دعوت می­کند به ساده­زیستی و پرهیز از تجمل­گرایی نیز توصیه می­نماید، چرا که رفاه­طلبی و خوش­گذرانی و تجمل­گرایی – که بعضاً از چشم و هم­چشمی نیز نشأت می­گیرد - چنان انسان را سرمست می­کند که گاه  برای مسائل انسانی و اخلاقی ارزش قائل نمی­شود، از این رو می­توان یکی از خطرناک­ترین مصادیق اسراف را افراط در رفاه­طلبی و تجمل­گرایی نام برد که در قرآن و روایات نیز نسبت به آن هشدار داده شده است:
 
و ما در هیچ دیارى هشداردهنده‏اى نفرستادیم مگر آن که افراد خوش­گذران آنان گفتند: حتماً ما به آن چه بدان فرستاده شده‏اید کافریم.35
 
و همچنین در روایت  آمده: «ایاک والتنعم، فان عباد الله لیسوا بالمتنعمین؛ از ناز پروردگی دور باش، که بندگان خداوند نازپرورده نیستند.»
 
امام حسن عسکری(ع) فرمودند: «سفارشت می‌کنم به میانه‌روی و بازت می‌دارم از اسراف و زیاده‌روی چرا که آن از کارهای شیطانی است.36
 
 بنابراین راه نجات و پیش­رفت، در داشتن اعتدال است و این روش باعث ثبات و موفقیت می­شود و عدم توجه به آن، جامعه را به­سوی مصرف­گرایی سوق داده، موجب خلل در اقتصاد می­گردد.
 
7) توصیه به استقلال اقتصادی
در اقتصاد اسلامی، سعی در حفظ حاکمیت سیاسی اسلام در روابط با بیگانگان است، زیرا در روابط خارجی، مناسبات اقتصادی و سیاسی بسیار به­هم­پیوسته­اند، به این سبب یکی از اهداف اقتصاد اسلامی، حفظ حاکمیت سیاسی اسلام است.

در روایتی از پیامبر اکرم(ص) آمده است: «اسلام برتر است و چیزی بر آن برتری ندارد.»37  بنابراین در مناسبات سیاسی نیز باید برتری اسلام و مسلمین مراعات گردد.
 
 قرآن کریم می فرماید: برای مقابله با دشمنان تا آن جا که می­توانید نیرو و اسب­های بسته و آماده فراهم کنید تا به این وسیله دشمن خدا و دشمن خویش را بترسانید...38
 
سیاق آیه نشان می­دهد که درباره­ی جنگ است و طبعاً مهم­ترین نیرو برای مقابله با دشمن، نیروی نظامی است. اما کلمه­ی «من قوه» هر نیرویی را شامل می­شود و نیروی اقتصادی نیز برای رویارویی با دشمن از اهمیت برخوردار است.
همچنین قرآن کریم می­فرماید: «خداوند برای کافران بر مؤمنان راه تسلطی قرار نداده است.»39
 
غالب فقهای بزرگ اسلام، برای نفی هر گونه سلطه­ی کافران بر مسلمانان به این آیه استناد کرده و مفاد آن را حکم دانسته­اند نه اخبار. یعنی، مسلمانان می­باید کاری کنند که کفار بر آنان مسلط نشوند و هر عملی که منتهی به سلطه­ی کفار شود نامشروع است. از جمله راه­های سلطه­ی کفار بر مؤمنین سلطه­ی اقتصادی است.
 
مطابق مستفاد این آیه، مؤمنان وظیفه دارند تلاش کنند و خود را از وابستگی­ها - از جمله وابستگی اقتصادی - رهایی دهند.
 
کلام آخر
باید دانست که لازم و ضروری است که اقتصاد اسلامی به­عنوان یک الگوی صحیح و جامع و تمام­عیار - که متأسفانه در جامعه کم­رنگ گردیده - با همه­ی ابعاد و زوایای آن شناخته و پیاده گردد تا بتوان نقص و کاستی­های جامعه را شناسایی کرد و در جهت رفع آن گام برداشت؛ و این امر میسر نمی­گردد مگر با گره زدن اقتصاد جامعه با مبانی دینی و اسلامی که در قرآن و روایات مورد اشاره قرار گرفته است.
 
پی­نوشت­ها  
1. یا ایها الذین آمنوا انّ کثیراً من الاحبار و الرّهبان لیأکلون اموال الناس بالباطل و یصدون عن سبیل الله و الّذین یکنزون الذّهب و الفضّه و لا ینفقونها فی سبیل الله فبشّرهم بعذاب الیم. توبه، آیه­ی34.
2.انّما اعطاکم الله هذه الفضول من الاموال لتوجّهوها حیث وجّهها الله تعالی و لم تعطلوها لتکنزوه، تفسیرصافی.
3. غرر الحکم، ص15.
4. غرر الحکم، ص21.
5. دعائم الاسلام، ج 2، ص36.
6. وسائل الشیعه، ج 12، ص315 – 314.
7.یا ایها الذین آمنوا انّ کثیراً من الاحبار و الرّهبان لیأکلون اموال النّاس بالباطل و یصدّون عن سبیل الله و الذین یکنزون الذّهب و الفضّه و لا ینفقونها فی سبیل الله فبشّرهم بعذاب الیم. توبه، آیه­ی 34.
8.اعلموا انّما الحیاه الدنیا لعب و لهو و زینه و تفاخر بینکم و تکاثر فی الاموال و الاولاد کمثل غیث اعجب الکفّار نباته ثمّ یهیج فتراه مصفرّاً ثم یکون حطاماً و فی الاخره عذاب شدید و مغفره من الله و رضوان و ما الحیاه الدنیا الا متاع الغرور. حدید، آیه­ی20.
9. تفسیر نمونه، ج‏26، ص250.
10.اوفوا الکیل و لا تکونوا من المخسرین و زنوا بالقسطاس المستقیم و لا تبخسوا الناس اشیاءهم و لا تعثوا فی الارض مفسدین. شعراء، آیه­ی181- 183.
11. و اذا کالوهم او وزنوهم یخسرون الا یظنّ اولئک انّهم مبعوثون لیوم عظیم یوم یقوم النّاس لرّب العالمین کلا انّ کتاب الفجّار لفی سجّین و ما ادرئک ما سجّین کتاب مرقوم ویل یومئذ للمکذّبین و ... . مطففین، آیه­ی 1 – 10.
12. فویل للذین کفروا من مشهد یوم عظیم، تفسیر نور الثقلین، ج5، ص527.
13. کافى، ج5، باب آداب التجاره، حدیث1.
14. قدموا الاستخاره و تبرکوا بالسهوله، و اقتربوا من المبتاعین و تزینوا بالحلم، و تناهوا عن الیمین و جانبوا الکذب، و تجافوا عن الظلم و انصفوا المظلومین و لا تقربوا الربا و اوفوا الکیل و المیزان و لا تبخسوا الناس اشیائهم و لا تعثوا فی الارض مفسدین، کافى، باب آداب التجاره، حدیث3 (با کمى اختصار).
15. وسائل الشیعه، ابواب التجاره، باب7، ج12، ص290.
16.سفینه البحار، ج2، ص318.
17.کافى، ج5، ص380.
18.مکارم شیرازى و همکاران، خمس پشتوانه­ی استقلال بیت المال، ص8، انتشارات مدرسه الإمام علىّ بن ابى طالب(ع) چاپ چهارم، 1379.
19. و الذین فی اموالهم حقّ معلوم للسائل و المحروم، معارج، آیه­ی 24 و 25.
20. نراقی، معراج السعاده.
21. انّما الصدقات للفقراء و المساکین  و العالمین علیها و المؤلّفه قلوبهم و فی الرّقاب و الغارمین و فی سبیل الله فریضه من الله و الله علیم حکیم. توبه، آیه­ی60.
22.و لا تطرد الذین یدعون ربّهم بالغذاوه و العشیّ یریدون وجهه ما علیک من حسابهم من شیء و ما من حسابک علیهم من شیء فتطردهم فتکون من الظالمین، انعام، آیه­ی52.
23. امرت أن آخذ الصّدقه من أغنیائکم و أردها الی فقرائکم، تفسیر قرطبى، ج3، ص337.
24. انّ الله فرض علی اغنیاء المسلمین فی اموالهم القدر الذی یسع فقرائهم الا انّ الله یحاسبهم حساباً شدیداً و یعذّبهم عذاباً الیما، تفسیر فرقان.
25. محجه البیضاء، ج2، ص66.
26. بحار الانوار، ج 96، ص16، ح37.
27.وسائل الشیعه، ج 6، ص18، ح3.
28. وسائل الشیعه، ج6، ص4.
29. جامع الاخبار، باب2، فصل6 .
30. مضمون،کافی، ج2، ص139، ح9.
31. والذین اذا انفقوا لم یسرفوا و لم یقتروا و کان بین ذلک قواماً. فرقان، آیه­ی67.
32. مضمون، کافی، ج4، ص52، ح4 و غرر الحکم، ح515 و ح335.
33.  مضمون، غرر الحکم، ح5529 .
34.  مضمون،کافی، ج1، ص18، ح12و تحف العقول، ص403.
35. و ما ارسلنا فی قریه من نذیر الا قال مترفوها انّا ارسلتم به کافرون و قالوا نحن اکثر اموالاً و اولاداً و ما نحن بمعذّبین. سبا، آیه­ی 34 و 35.
36. قال العسکری علیه السلام علیک بالاقتصاد و ایاک و الاسراف فانه من فعل الشیطنه، غرر الحکم، ح5188.
37. الاسلام یعلوا و لا یعلی علیه، تذکره الفقها، ج1، ص446.
38.و اعدّوا لهم ما استطعتم من قوّه و من رباط الخیل ترهبون به عدوّ الله و عدوّکم و آخرین من دونهم لا تعلمونهم الله یعلمهم و ما تنفقوا من شیء فی سبیل الله یوفّ الیکم و انتم لا تظلمون، انفال، آیه­ی60.
39.و لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلا، نساء، آیه­ی141.
 
فرهادیان فاطمه
منبع : ماهنامه پیام زن شماره 238