این مدرس عکاسی که زاده 1339 است می گوید دوربین لوبیتل 2 پدرم که با آن عکاسی یادگاری می کرد و عکس های آن را خود ظهور و چاپ می کرد  بالاخره به من تعلق گرفت چراکه بیشترین عکس های به یادگار مانده از کودکی ام نیز با این دوربین گرفته شده است.

اوکه همزمان با مهاجرت زنده یاد استاد حسن چهره نگار به شیراز در زمره شاگردان علاقه مند وی قرار گرفت با فراگرفتن آموزه های دریای بیکران این اسطوره عکاسی شیراز دوران کار حرفه ای را با کسب هنر از پیشگاه بزرگ خاندان چهره نگار شیرازی آغاز کرد.

عکس های "آب و آئینه"  به نیایش می نشیند

این عکاس در آستانه برگزاری نمایشگاه انفرادی عکس "آب و آئینه" که از 25 تا 30 بهمن ماه در نگارخانه نیایش شیراز برگزار می شود به خبرنگار مهر، گفت: این نمایشگاه که در پی چهار  سفر به کشور ارمنستان و عکاسی از یکی از جاذبه های دیدنی آن در میدان جمهوری ایروان برپا می شود، 20 قطعه عکس که از میان چهار هزار و اندی عکس انتخاب شده در اندازه 100 در 150 سانتیمتر به شیوه سیاه و سفید روی دیوار گالری نیایش قرار می گیرد.

دانشور که قصدی برای فروش عکس های این نمایشگاه ندارد، خاطرنشان کرد: چون فروش عکس در نمایشگاه به ویژه در شیراز باب نشده و حرکتهایی همچون اکسپوهای عکس فاصله ی زیادی برای رسیدن به نقطه ایده آل دارد، ابتدا نیاز است این جریان آسیب شناسی شود تا عکس بتواند مانند هنرنقاشی یا خط در مسیر فروش قرار گیرد.

وی درباره اینکه عکاسی یادگاری در چه ژانری قرار می گیرد، پاسخ داد: مسلما این عکاسی در چارچوب مستند قرار می گیرد. از این رو که اگر بخواهیم برای آن چارچوب مشخصی قائل شویم هنوز این کار روی نداده است. به این خاطر این گونه عکاسی هم یک تیپ عکاسی است که اکثر مردم درگیر آن و مدام در حال تجربه آن هستند. چراکه امروزه همه مردم دست کم یک دوربین همراه دارند که به شکل زیبایی آثارش در عکاسی یادگاری دیده می شود.

وی ادامه داد:عکس هایی که در این چارچوب گرفته می شود نسبت به سالهای گذشته شسته رفته تر است چراکه آن عکس ها دربند میزانسن، ترکیب بندی قرار می گرفت اما اینک چون نتیجه عکاسی آنی قابل دیدن است، تلاش می کنند بی هوا و فوری عکس بگیرند.

سواد بصری مردم به شدت افزایش یافته است

او که از بنیان گذاران نخستین انجمن عکس شیراز است درباره اینکه عکاسی هنری تا چه حد می تواند در میان آثار هنری مورد استقبال مردم قرار گیرد، اشاره کرد: امروزه چون سواد بصری مردم به شدت افزایش یافته و با زندگی مردم عجین شده با توجه به در دسترس بودن عکس در فضای مجازی، این هنر جایگزین واژه ها شده است.

دانشور جایگزینی عکس و واژه را موجب سختی کار دانست و افزود: از آنجا که عکاسی رشد و پیشرفت چشمگیری داشته تا حدودی مردم تفاوت عکس خوب و ضعیف را می دانند، لذا یک عکس که ویژگی های اثر هنری داشته باشد را به عنوان هنر می پذیرند.

این هنرمند، عمل عکاسی را بنابه تعریف های نخستین عکسبرداری که اشاره مستقیم به نگارش با نور دارد مورد تاکید قرار داد و خاطرنشان کرد: به این خاطر است که یک عکاس در مقام یک نویسنده قرار می گیرد. بدین علت که در ادبیات بصری هم، آنکه می نویسد تصویر سازی می کند و عکس می گیرد همچنانی که نقاش، موسیقی دان یا مجسمه ساز به آفرینش تصویر ذهنی خود می پردازد.

دانشور عکاسی را گونه ای نویسندگی با ابزاری متفاوت عنوان کرد و گفت: همه ی هنرمندان به نوعی تصویرسازی می کنند و هیچ یک از شاخه های هنری تفاوتی با هم ندارند.

گستردگی نامحدود عکاسی نیازمند کسب تجربه است

وی که 15 سال پیشینه تدریس عکاسی دارد تحصیلات و کسب آموزه های عکاسی را مهمترین زمینه یادگیری این رشته دانست و تاکید کرد: در این میان تجربه نیز می تواند به عنوان مکمل قرار گیرد. چون امروزه با توجه به گستردگی نامحدود عکاسی به عنوان ترکیبی از علم، صنعت و هنر، تحصیلات مطمئنا می تواند نیازی در کنار کسب تجربه باشد. از سویی در فضای مجازی زمینه اطلاعات، نوآوری ها و فناوری ها کمک بزرگی به این موضوع می کند.

وی در پیوند با این موضوع، اشاره کرد به اینکه نخستین بار پس از راه اندازی رشته عکاسی توسط استاد هادی شفائیه در دانشگاه هنر تهران علیرغم تعداد زیاد پشت کنکوری ها کمتر از 20 نفر، متقاضی تحصیل در این رشته بودند. در آن سال این دوره نوپا شکل نگرفت.

دانشور با اشاره به این موضوع، خاطرنشان کرد: اینک اکثر دانشگاه های کشور در دانشکده های هنر رشته عکاسی را به صورت مستقل و در بعضی رشته ها به صورت واحد درسی تدریس می شود که این نشان از رشد عکاسی به صورت آکادمیک دارد.

این مدرس عکاسی انجمن سینمای جوانان، افزود: هنگامی که هنرجو شروع به عکاسی می کند باید به مرور در ژانرهای مختلف عکاسی خود را بیازماید تا در نقطه ای که نیاز درونی خود را تشخیص داد در یک شاخه از این هنر به خودشناسی که رسید اجازه می یابد در ژانری ادامه مسیر دهد.

وی این مسیر را درگاهی دانست که باید از آن عبور کرد تا عکاس صاحب سبک شود.

دانشور که راه اندازی کلوپ عکس فارس را در کارنامه هنری خود دارد، انگیزه اصلی از تشکیل این کلوپ را علمی و آموزشی عنوان کرد و افزود: چون می دیدم علاقه مندان عکاسی پس از گذراندن دوره عکاسی به نوعی رها می شوند و امکان در جریان رویدادهای عکاسی قرار گرفتن در کنار آموزش مستمر را ندارند، امکانی فراهم شد تا این کلوپ نیازهای آموزش تکمیلی هنرجویان را با تشکیل کارگاه های مختلف فراهم کند.

بخشی از گذشته تاریخی عکاسی شیراز در حال از بین رفتن است

وی تشکیل موزه عکاسی شیراز را مورد تاکید قرار داد و گفت: متاسفانه تنها موزه عکاسی ایران در شکل عکاسخانه شهر تهران توسط شهرداری این شهر اداره می شود که درصد بزرگی از وسایل، ابزار، شیشه های عکاسی به یادگار مانده از عکاسخانه فردوسی شیراز متعلق به زنده یاد بهرام چهره نگار را به راحتی با مبلغ اندکی از شیراز خارج و به این موزه انتقال یافت.

وی ادامه داد: می شد این گنجینه ارزشمند را در کنار دیگر نمونه هایی که در شیراز فراوان یافت می شود و نماینده بخشی از گذشته تاریخی ایران است که در انبارهای منازل شیراز در حال از بین رفتن است که با اهتمام ارگانهای مسئول در شکل یک موزه عکاسی گرانبها می توان راه اندازی کرد.

دانشور علت عدم علاقه پیشکسوتان عکاسی شیراز به برپایی نمایشگاه را هزینه های سنگین برگزاری دانست و گفت: هزینه های چاپ، قاب، پاسپارتو، تبلیغات و اجاره بهای نگارخانه از مهمترین دغدغه های هنرمندان برای برگزاری نمایشگاه است  که البته برای پیشکسوتان باید از سوی متولیان فرهنگ و هنر این اتفاق بیفتد.

مدرس عکاسی انجمن درباره اینکه دفاتر سینمای جوانان تاچه حد در آموزش موفق عمل کرده و آیا می شود آنرا مانند دوره ای که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نسلی از فیلمسازان موج نو و عکاسان پیشرو را پرورش داد مقایسه کرد، یادآور شد: این مهم 100درصد تاکنون روی داده و در دفاتر سینمای جوان دنبال می شود اگرچه ممکن است در جایی این اتفاق کمرنگ تر جلوه کند، از این رو دلیل نمی شود فعالیت های انجمن را همه جا یکسان ارزیابی کرد. چراکه در بسیاری از نقاط ایران به واسطه سینمای جوان زمینه حمایت از هنرمندان رشته عکاسی و فیلمسازی فراهم شده است.

وی درباره عنوان نمایشگاه که "آب و آئینه" است، توضیح داد: آئینه تمثیل دوربین است چراکه دوربین عکاسی مانند آئینه تصویری را بازتاب می دهد. از سویی این آئینه را روبه روی آب قرار داده ام.

این هنرمند عکاسی در پایان، توصیه کرد: این جمله را بارها تکرار کرده ام و طرف سخنم عکاسانی اند که بامداد تا شامگاه عکس نمی گیرند که شامگاه تا بامداد آن را حذف(Delete)کنند چراکه پیش از فشردن دکمه دکلانشور کمی اندیشه جایز است.