به گزارش شیرازه به نقل از رجانیوز، از سوی دیگر، تیم ملی فوتبال امید کشورمان طبق عادت مرسوم چندین سال اخیر خود به بد‌ترین و تحقیرآمیز‌ترین حالت از دور رقابت‌ها حذف شد تا طعم شکست از تیم‌هایی نظیر ویتنام و قرقیزستان هم کام مردم ایران را تلخ کند؛ شکست‌هایی که موجب شد تا تیم فوتبال کشورمان پیش از آغاز رسمی مسابقات و برگزاری جشن افتتاحیه بازی‌ها حذف شود. 

اما علت این موفقیت تاریخی کشورمان در والیبال و کسب موفقیت‌های فراوان در این رشته ورزشی چیست؟ چرا با وجود سرمایه‌گذاری‌های فراوان و ریخت و پاش‌های بی‌حد و مرز در زمینه فوتبال و تمرکز ویژه رسانه‌ای بر این رشته ورزشی و پیگیری گسترده از سوی مسئولین، فوتبال ملی ایران همچنان در حسرت کسب یک عنوان قابل توجه آسیایی (و نه حتی جهانی!) است؟ چه عاملی باعث می‌شود تا بازیکنان تیم ملی والیبال کشورمان که حدود شش ماه به طور مستمر درگیر رقابت‌های سنگین و فشرده در کشورهای مختلف جهان بوده‌اند، در رقابت‌های آسیایی هم باطراوات و شادابی بازی می‌کنند اما بازیکنان تیم ملی فوتبال اگر دو بازی پشت سر هم با فاصله کمتر از یک هفته داشته باشند، فریادشان به آسمان می‌رود؟ 

برای پاسخ به این سوالات قطعا می‌توان پاسخ‌های متفاوتی را یافت و دلایل و علت‌های مختلفی را بیان کرد اما یکی از اساسی‌ترین و بنیادی‌ترین علل این تفاوت بزرگ میان این دو رشته ورزشی و دستاوردهای آنان را باید در یک عبارت خلاصه کرد: «میزان درگیری با حواشی.» 

فوتبال باشگاهی و ملی ایران سال‌هاست که با یک غده سرطانی به نام «برنامه ۹۰» دست به گریبان است؛ غده‌ای که گاهی اوقات آنقدر بدخیم می‌شود که پیکر نحیف فوتبال ایران را رسما تا دوقدمی احتضار می‌برد. برنامه ۹۰ در طی دهه اخیر به قدری حاشیه‌های بی‌مورد و بی‌دلیل به فوتبال ایران تزریق کرده است که حتی حرفه‌ای‌ترین و بااخلاق‌ترین مربیان و بازیکنان و حتی مدیران ارشد را هم به باتلاق حواشی کشانده و نتیجه آن نیز در کیفیت و وضعیت فعلی فوتبال باشگاهی و ملی کشورمان قابل مشاهده است. 

عادل فردوسی‌پور بیشتر از یک دهه است که به اسم تلاش برای ایجاد شفافیت در فوتبال و گسترده کردن دسترسی افکار عمومی به اخبار این ورزش محبوب در کشورمان، فعالیت رسانه ای در زمینه فوتبال را در دست گرفته استف اما نتیجه رویکرد او، عملا بازی با اعصاب مخاطبان و عاشقان فوتبال  و بانی شدن ایجاد اکثر قریب به اتفاق درگیری‌ها و بداخلاقی‌ها در این زمینه بوده است. 

تمام دستاورد برنامه ۹۰ و شلوغ‌کاری‌های عادل فردوسی‌پور برای فوتبال کشورمان، دعواهای بی‌پایان مربیان و بازیکنان با یکدیگر و افزایش فوق‌العاده حجم حاشیه‌های مخرب بوده است؛ مساله‌ای که سبب شده تا دوشنبه شب‌ها رسانه ملی رسما به یک کارزار بی‌اخلاقی و هتاکی تبدیل شود که هیچ یک از اصول اخلاقی و فرهنگی ایرانی – اسلامی در آن محلی از اعراب ندارد. تمسخر، تحقیر، افشاگری، ریختن آبروی افراد، ورود به حریم خصوصی افراد و هتاکی و ناسزاگویی، بخشی از نقل و نباتی است که هر هفته در برنامه ۹۰ برای مخاطبین ارائه می‌شود؛ برنامه‌ای که رسالت اصلی آن قرار بوده تا تلاش برای اعتلا و پیشرفت فوتبال ایران باشد، اکنون به اصلیترین عامل تخریب پیشرفت فوتبال کشورمان تبدیل شده است تا بجای پرداختن به اصل فوتبال، آنچه اصل قرار می‎گیرد، حواشی فوتبال باشد.

جالب اینجاست، زمانی که تلویزیون تلاش کرد تا برنامه‌ای شبیه ۹۰ را برای ورزش کشتی نیز راه‌اندازی کند و «دایره طلایی» بر روی آنتن رسانه ملی رفت، حواشی این ورزش محبوب کشورمان نیز به اندازه‌ای بالا رفت که سبب شد تا طی چندین دوره با ناکامی‌های متعدد روبرو شود. 

در واقع ۹۰ کشتی هم که تلاش داشت تا کارکردی شبیه ۹۰ فوتبال داشته باشد و رضا جاودانی که می‌خواست خود را در قامت عادل فردوسی‌پور پیاده کند،‌‌ همان بلایی را بر سر کشتی آوردند که بر سر فوتبال آمده بود. الحمدالله بساط دایره طلایی جمع شد و فدراسیون کشتی کشورمان نیز توانست با یک مدیریت مناسب، موقعیت ایران در این ورزش دوست داشتنی را مجددا به جایگاه اصلی خود بازگرداند. 

اما والیبال که از داشتن برنامه‌ای شبیه ۹۰ محروم بوده است، توانست با یک برنامه منسجم و مدیریت حساب شده، تمامی حواشی را کنترل کند و نتیجه آن را نیز در کسب موفقیت‌های مختلف تجربه کند. مشخص است وقتی کسی نیست که بابت تعویض مربی تیم ملی والیبال (رفتن ولاسکوی محبوب و آمدن کواچ جوان) که یک امر بدیهی و طبیعی در هر ورزشی است، فدراسیون والیبال را به باد انتقاد بگیرد و با جوسازی رسانه‌ای در تلاش برای کوبیدن یک فرد خاص باشد؛ وقتی کسی نیست که دعوای مضحک مربی ایرانی – مربی خارجی را در ورزش والیبال پیاده کند؛ وقتی کسی نیست که چکه کردن چند قطره آب از گوشهٔ فلان سالن والیبال را با اوج تمسخر در چشم مسئولان فدراسیون والیبال فرو کند؛ وقتی کسی نیست که از درگیری کوچک دو بازیکن ملی‌پوش در رختکن، یک بحران ملی بسازد و نهایتا وقتی کسی نیست که رسالت خود را بر تخریب و تحقیر چهره‌های بر‌تر و پیشکسوتان عرصه والیبال تعریف کند، طبیعی است که این رشته ورزشی که تا چند سال پیش جایگاه خاصی در افکار عمومی مردم نیز نداشت، اکنون به جایگاهی رسیده که مردم برای حضور در ورزشگاه و تماشای بازی‌های تیم ملی، سر و دست می‌شکانند. 

باید خدا رو شکر کرد که صداوسیما هیچوقت به فکر تاسیس یک ۹۰ والیبالی نیفتاده است؛ چرا که اگر این اتفاق افتاده بود، اکنون به جای خوشحالی از کسب مدال زرین رقابت‌های آسیایی، باید خبر قهر مهدی مهدوی با سعید معروف را در کنار دعوای کواچ با آنالیزور تیم ملی در روزنامه‌های ورزشی می‌خواندیم و حسرت می‌کشیدیم که چرا نمی‌توانیم در یک ورزش تیمی به موفقیت‌های بزرگ دست پیدا کنیم. 

 «برنامه ۹۰» یکی از اصلیترین موانع پیشرفت و تعالی فوتبال ایران است؛‌‌ همان مانعی که ورزشی مانند والیبال آن را نداشت و توانست به کامیابی برسد. کاش مسئولین کشور فکری هم به حال این زخم کهنه بر پیکر فوتبال ایران می‌کردند تا الان تنها دلخوشی ما، شکست آبرومندانه در برابر آرژانتین در جام جهانی نبود.