از روزهای داغ جام جهانی فوتبال چندان نگذشته و هنوز ذهن مخاطبین به یاد می آورد آن 240ساعتی را که به بازی ایران - آرژانتین نزدیک میشدیم، سایت ها، فیس بوک، پلاس، واتس آپ و حتی پیامک های دوست خوبمان همراه اول پر شده بود از تحلیل و بحث و پیش بینی این بازی حساس که رویارویی یوزپلنگان ایرانی بود با ستاره های آرژانتینی! یکی تحلیل میگذاشت، یکی طنازی میکرد، یک پیش بینی! اما همه نگران بودند و دعا میکردند...

اما نبرد جدی ایران - آمریکا در روزهای سرد وین کمتر از بازی ایران – آرژانتین در روزهای گرم برزیل نیست! و همچنین خطر جان کری کمتر از خطر مسی و کار جواد ظریف آسان تر از کار کاپیتان جواد نکونام نخواهد بود. چرا که اگر آنجا می باختیم و چیزی از ارزشهای تیم ملی مان کم نمی کرد، اینجا یک خطای کوچک میتواند حیثیت ایرانی و غرور ملی مان را لگدمال کند. چرا که اگر آنجا میبردیم در زندگی مردمان بجز شادی چندروزه تاثیر دیگری نداشت اما اینجا اگر پیروز بیرون بیاییم، مسیر تاریخی ملتمان را دگرگون ساخته ایم و الخ.

اما چه شده که آن روز تمام ملت یکپارچه از تیم ملی مان دفاع میکردند و آرزوی موفقیتش را داشتند اما امروز تنها به فکر آبی و قرمز سیاست مان هستیم و یکی -بدون آنکه نتیجه مذاکرات مشخص شده باشد- دستور میدهد که 3 آذر باید جشن ملی بپا کرد و آن یکی به فکر عزای عمومی است. روی این حرف با آن سیاسیونی است که میخواهند از آب حیات ملت برای منافع شخصی و حزبی‌شان کره بگیرند! یکی تخریب میکند چون افراد مورد نظر او –خوب یا بد- در میدان نیستند و آن یکی تمجید میکند چرا که میخواهد از نان اعتدال برای انتخابات مجلس حلوا درست کند.

البته نقد، راهنمایی و دلسوزی بحث دیگری است که اصلا وجودش ضامن موفقیت یک تیم است؛ زیرا اغلب، فردی که در میانه میدان بازی میکند از برخی امور غافل شده و حتی اشتباهات خود و یا ترفندهای رقیب را نمیبیند، اما آن استاد کاربلد و باتجربه که در کنار زمین ایستاده بهتر شرایط و عملکردها را میفهمد و از سر خیرخواهی بازیکنان میان میدان را راهنمایی میکند تا تیم ایران پیروز بیرون بیاید و سربلندی اش برای همه باشد.