شیرازه - سرویس فرهنگی: سجاد توکلی/ رکورد زده ایم. رکورد جهانی. اصلا کار ما رکورد زدن است. گینس ثبت بکند یا نه، اهمیتی ندارد. آن ها که باید ببینند می بینند! خدا جای خود. «کدخدای خود خوانده» هم گرچه خودش را به خواب زده، اما چهارچشمی دارد ما را می پاید. بازی ما مبهوتش کرده! به بازی اش گرفته ایم خودش خبر ندارد.
آل سعود با آن همه چاه نفت نتوانسته جلوی صعود ما را بگیرد. درستش هم همین است. آل سعود خادم شکم است و «آل صعود» خادم حرم؛ جناب آل شکم، برای تر و خشک کردن سه میلیون نفر حاجی، مثل خـــــر در گِل مانده و دستش جلوی غرب و شرق دراز است بعد اسم خودش را گذاشته خادم الحرمین الشریفین! آن وقت سفره اربعین ما سی میلیون نفر را نیمی از ماه بدون کمترین امکانات از قبل تعیین شده در جایی که زیرساخت عمرانی و حمل و نقل و خدماتی هم ندارد پذیرایی می کند.
خادم حرمین شریفین «ابوکرار» و بچه های قد و نیم قد او هستند که زیر یک چادر در راه نجف-کربلا دارند زندگی می کنند به عشق این که اربعین به زوار حسین(علیه السلام) خدمت کنند. «ابوکرار» نه وضعش چنان خوب است که بخواهد شام و ناهار بدهد و نه حتی پول راه انداختن بساط چای را دارد. او برق مجانی به زائران حسینی می دهد. همین. به فارسی دست و پاشکسته می گوید: شارژ زوار و می خندد! این جا، جام جهانی است. جام جهانی که خدا درست کرده به میزبانی کرب و بلا. جام عشق حسین، جهــــانی را مست کرده. خدا رحمت کند آقاسی را، خوب می گفت: «کعبه شش گوشه به پا کرده ای» حسین جان!
"مِسی" اینجا عددی نیست. به قول «پهلوان خلیل» باید لُنگ بیندازد جلوی مــــا!
اصلاً «مسی» را همان دخترک مو «طلایی» ابوکرار حریف است. رقیه موطلایی با تاسی به پدر با لهجه غلیظ عراقی می گوید: «انا خادم زوار الحسین».


میزبانی این روزهای عراقی ها از خواهران و برادران ایرانی، پرده فضاحت طرفداران نظریه جنگ مذهبی سنی - شیعی و یا نزاع قومیتی عربی - عجمی را بالا زده است. وگرنه کدام عقل سلیمی می پذیرد دو کشوری که هشت سال جنگیده و از یکدیگر کشته اند حالا پروانه یک شمع باشند؟ صدام و رژیم بعثش، یکی از صدها دام نحسی بود که می خواست این دو ملت را در خود غرق کند. خدا خواست و خودش در چاه افتاد و حالا داعش می خواهد همان نقش را در قصه ای جدید بازی کند.
تیم مــا حالا یارگیری هم کرده. به مدد تجربه «سرمربّی»، این روزها لژیونرهایی زیادی هستند که حاضرند در پستِ فوروارد بایستند و خط حمله بازی کنند. پیدا کردنشان کار مشکلی نیست. این را از آرم روی سینه «احمد» که اهل نجف است و عضو تیم حفاظت مردمی غرب کربلا، به سادگی می شود فهمید. احمد عاشق حاج قاسم است و عکس عشقش را در جیب نگه می دارد و منتظر است او را از نزدیک ببیند و با ژنرال سلیمانی عکس یادگاری بگیرد.


همه این ها تازه اول راه است. ما قدرت نمایی اصلی را جای دیگر خواهیم داشت.
همه این ها تمرین است برای آن روز وعده داده شده!
فرض کنید برنامه عوض شود و این جمعیت راه کج کند سمت بیت المقدس برای زدن لجام به پوزه ی سگِ هارِ منطقه! چه اتفاقی خواهد افتاد؟ هلال شیعی با محوریت ماه بنی هاشم سال هاست شکل گرفته و شیرمردان قبیله ی اربعین، مانند قمرالعشیرة منتظر اذن هستند برای یک سره کردن قائله...


طی طریق ما در اربعین، تمرین حضور در روز ظهور است. همه چیز خودش جور می شود. فقط باید حرکت کرد. پیاده یا سواره فرقی نمی کند؛ باید رفت. باید رسید؛ باید خود را رساند. این «باید» دستوری نیست، عشقی است! معرفت می خواهد. شنیده ای: «گلی گم کرده ام می جویم او را...»؟ اینجا انگار همه دارند جستجو می کنند؛ و البته که جویــــنده یابنده خواهد بود. خدا خودش وعده داده. به قول مولانا:گفت پیغمبر که چون کوبی دری/ عاقبت زان در برون آید سری/ چون نشینی بر سر کوی کسی/ عاقبت بینی تو هم روی کسی...

ما که همه قواعدبازی را به هم زده ایم حالا با اجازه جناب "سِب بلاتر" اسم این فستیوال را هم می گذاریم: جــــانِ جهانی! جام جهانی هر چهار سال یک بار برگزار می شود ولی ما هر روز زمزمه می کنیم: جـــانِ جهانی حسین!