به گزارش شیرازه، «سیده آزاده امامی» در «وطن امروز» نوشت: «من دیپلمات نیستم»، حتی یک مطبوعاتی حرفه‎ای هم نیستم اما آنقدر پای صحبت دیپلمات‎ها نشسته‎ام و آنقدر تحلیل‎های دیپلماتیک از این و آن خوانده‎ام که بدانم دنیای دیپلماسی دنیای نمادها و استعاره‎ها و کنایه‎هاست. آنقدر با الزامات این حوزه عجین هستم که بدانم هر کنش و منشی را در دنیای دیپلماسی معنایی است و در پس هر رفتار و گفتار و کردار، از پیام دریایی است.
مثلاً خوب می‎دانم در شرایطی که رنگ کراوات فلان فرد هم برای بهمان برنامه خاص با دقت انتخاب می‎شود، وقتی «فرید زکریا» با لباس اسپورت غیررسمی با رئیس‌جمهور ایران برای مهم‌ترین شبکه تلویزیونی آمریکا مصاحبه می‎گیرد، یعنی چه!
خوب می‎دانم وقتی در سال «گفت‌وگوی تمدن‎ها»، «جنگ تمدن‎ها» عَلَم می‎شود، یعنی چه!
خوب می‎دانم وقتی در یک نشست رسمی دوجانبه «کف کفش» کسی به سمت دیگری باشد، یعنی چه!
یا وقتی دیپلماتی دستش را برای دست دادن با دیپلمات دیگری بیش از حد دراز کرده باشد، یعنی چه!
یا حتی صندلی‎هایی که دوطرف قرار است بر آن بنشینند اگر مثل هم باشند یا نباشند، چه مفهومی دارد!
خوب می‎دانم نوع و اندازه «لبخند» چقدر باشد، چه پیامی دارد!
خوب می‎دانم برای دولتی که «تدبیر»ش خلاصه در «مذاکره با کدخدا»ست و «امید»ش نیز به نرمش حضرت «کدخدا»، دیپورت شدن سفیرش از سازمان ملل یعنی چه! (چونان‎که خوب می‎دانم راز سکوتش را در این ماجرا، و خوب می‎دانم اگر این واقعه در دولت «آن که رفته» رخ داده بود، چه‎ها که نمی‎کردند دولتی‎های فعلی و اعوان و انصار مطبوعاتی‌شان!)
یا...
نیز خوب می‎دانم «زیاده‎روی» «ظریف» با «کری» چه معنایی دارد و در این بحبوحه اهانت به قداست ساحت رسالت، «سفر به فرانسه» چه مفهومی!
من خوب می‎دانم و «دیپلمات»ها و «مطبوعاتی‎های حرفه‎ای»، خوب‎تر از من...
پس تغافل و تجاهل در این فقره شدیداً بلاموضوع و ناموجه است، چه از جانب «دیپلمات»ها باشد، چه «مطبوعاتی»ها، چه هر کس دیگری تقلای عبثی است که پیامش بیش از هر چیز شبهه در شعور و درایت تقلاگر است، ورنه در این سو که وقعی به این تقلا گذاشته نمی‎شود!
اما در این مجال سخن نه بر سر این تقلا، نه آن «زیاده‎روی» و نه آن سفر است و نه حتی تشریح پیام‎ها و تبعات آنها.
غرض طرح یک معادله به غایت ساده است و البته همزمان به‌غایت معقول و مسلّم که اندک تأملی در آن، و نه حتی عنایتی ژرف، به روشنی اثبات می‎کند که «ظریف» حریف خوبی برای این میدان نیست!
جناب ایشان یا از پیام‎ها و تبعات مترتب بر این دو اقدام «نابجا»ی خویش مطلع بوده‎اند، یا نه؛ اگر نه، پس به حکم صریح عقل کسی را که توان درک بدیهی‎ترین ملزومات این عرصه خطیر نیست، نشاید که بر چنین جایگاه رفیعی مستقر باشد!
اگر هم آری- که به‎زعم ما چنین بوده و کاملاً عامدانه و آگاهانه چنین کرده‎اند- پس به طریق اولی فاقد صلاحیت برای استقرار در چنین مقام و موقعیتی هستند!
به همین صراحت، و به همین سادگی.
نظام اسلامی سیستم خنثی و بی‎آرمانی نیست که اگر هر کسی با مبانی و آرمان‎های او به هر طریقی تا کند، چشم فروبندد و بگوید «ان‎شاءالله گربه است».
اگر هم سانتریفیوژها از «چرخش» بازایستاده‎اند تا مشتی خوشبین به «شیطان» و امید بسته به «کدخدا» باورشان بشود این ره که می‎روند به ترکستان است، به تساهل نخواهد گذشت «تسامح» حضرات در برابر گستاخی‎ها به بهانه خلقت و اصرار آقایان به «حساسیت‎زدایی‎» از آرمان‎ استکبارستیزانه انقلاب، بدان امید که این توافق به «هر قیمت» به ثمر برسد، حتی با درخواست حقیرانه در «شورای روابط خارجی آمریکا» نیز!
و البته که چه خام و کودکانه است پندار آنان که خیال می‎کنند توافقی که بارها و بارها «روح»ش را به مسلخ برده‎اند، حیات بازخواهد یافت! حالا این بماند، و نیز بماند شرح آن «هزینه»ها که تاکنون داده‎ایم که یکی قصه دارد پُر آب چشم!
اما قطعا از یاد مردم نخواهد رفت برخی به چه «قیمت» سرِ این سودا دارند! مردمی که چند روز دیگر در «پیاده‎روی» 22بهمن پاسخ این مسامحه را خواهند داد....