به گزارش شیرازه به نقل از پرگون، روز روزگاری در این سرزمین کهن طبیبان و حکیمانی دست شفایشان بر سر مردمی که طعم گس محرومیت کام زندگیشان را تلخ و نچسب نموده بود به گرمی دستان پر مهر مادر می ماند و همین حکیمان و بزرگان علم و طب بودند که علمشان دوای جان های خسته و امراض سخت بود.

این روزها شاید یکی از مهم ترین دغدغه ها و نگرانی های مردم شهر من نبود همین دستان پر مهر و شفا بخش است؛ وقتی به مراکز بهداشتی شهر می روی نبود یک پزشک متخصص بیش از هر چیز دیگری نگرانی را در بیمار و خانواده وی مضاعف و دو چندان می کند.

شاید خبر فوت بسیاری از افراد را شنیده باشید که به دلیل زمان کم برای رسیدن به یک پزشک متخصص در شهرستان های همجوار در بین راه جان خود را از دست داده اند و نیز دور بودن مرکز اورژانس از محل حادثه بدلیل تعداد کم این مراکز در شهرستان و یا کمبود نیرو و آمبولانس در مراکز اورژانس و بسیاری از این قبیل مسائلی که مردم این شهرستان با آنها دست و پنجه نرم می کنند.

به راستی این دست از وقایع و حوادث در شهر ما تا به کی باید ادامه داشته باشد، کمبود نیرو، خودروی اورژانس، تازه اصل ماجرا نبود پزشک متخصص در بیمارستان و گاها برخورد های زننده برخی از پرسنل(پزشکی و غیر پزشکی) همه و همه شرایطی را ایجاد کرده است که مردم شهرستان به این نتیجه برسند که برای کوچک ترین مسئله و مشکل جسمی به شهرهای هم جوار و حتی شیراز مراجعه کنند، حال بماند که ادامه این روند خود موجبات بروز چه آسیب هایی را به دنبال خواهد داشت.

متولیان امر بهداشت و درمان شهرستان با وجودی که همه سعی و تلاش خود را برای احداث، تکمیل و تجهیز مراکز بهداشتی و درمانی در شهرستان می کنند اما در انتها به دلیل نداشتن نیرو و کادر مجرب پزشکی و درمانی تمامی آن زحمات و تلاش ها به نوعی بدون کارکرد و اثر اصلی خواهد ماند.