شیرازه - سرویس سیاسی: قدیمی ها می گفتند: »گندم ز گندم روید...جو ز جو»؛ جریانات سیاسی در کشورمان مثل سایر نقاط دنیا از ساختار و تشکیلات منسجم، هماهنگ و معناداری که بتوان آن ها را از همدیگر متمایز کرد، برخوردار نیستند، به طوری که رهبری واحد، خط مشی، حد و مرز، چهارچوب فکری و مبنایی برای این جریان های سیاسی نمی توان متصور بود و همین هویت فعلی را هم مدیون کنش های سیاسی و گنشگران علاقه مند هستند.

در این بین اما، کمیت جریان اصلاح طلب در ایران بیشتر می لنگد؛ شاید سخت بتوان باور کرد که این جریان سیاسی و کنشگران اصلی آن بعد از گذشت سال ها، هنوز تعریف دقیقی از خط مشی اصلاح طلبی نداشته باشند اما واقعیتی است که اصلاح طلبان به آن دچارند. از منافقین و هم جنس بازان تا بهایی ها و افراد لائیک، خود را در دایره اصلاح طلبی تعریف می کنند. متاسفانه از طرفی افرادی که خود را پرچم دار این جریان می دانند، به جای عمق بخشی و تعریف خط مشی و نهایتا کادرسازی، به فکر عده و عده با هر فکر و سلیقه ای هستند. مهم شلوغ بودن اردوگاه است و بس! این سیاهی لشکرها هر مسلکی داشته باشند مهم نیست...

شاید بیشترین ظهور و بروز این جریان سیاسی، فصول انتخابات باشد، چرا که در قاعده این گفتمان بی مانیفست و بی سر و ته، انتخابات به معنای بازی آخر است! و فرجامی بر تمام ناکامی ها و گشایشی به آینده تحول یافته. متاسفانه این رویکرد به بدنه اجتماعی هم منتقل می شود که اگر پیروز انتخابات شوند، هه چیز را عوض می کنند و سال ها فضای سیاسی در تسخیر آن ها می ماند. چنین القائاتی، باعث می شود، هدف وسیله را توجیه کند و حریم ها و حرمت ها زیر پا له شوند.

شب گذشته نمونه ای از انتقال چنین فرض ها به بدنه اجتماعی، خصوصا، بدنه دانشجویی را در دانشگاه شیراز شاهد بودیم.

وقتی دانشجوی دگراندیش دانشگاه شیراز که گرداننده اصلی یکی از تشکل های اصلاح طلب به شمار می رود پشت تریبون رفت تا از عزت الله ضرغامی سوال بپرسد، ابتدا با قرائت آیه ای از قرآن کریم، یکی از اساتید خود را که از چهره های ارزشی دانشگاه محسوب می شود، مصداق بارز داعش خواند و سپس رئیس سابق رسانه ملی را نیز فتنه گر نامید!

استاد وی که در جلسه حضور داشت، در مقام پاسخ اما، گفت: «من در تمامی صحنه های انقلاب، از تسخیر لانه جاسوسی تا جگ تحمیلی و نه دی فعال بودم، امروز کسی به من می گوید داعشی که، بارها نزد من اعتراف کرده خدا را قبول ندارد.» دکتر هاشم پوریزدان پرست در ادامه ضمن ابراز تاسف گفت: «عاقبت این فرد، دقیقا مثل مسعود رجوی است که در نفاق خود پخته می شود. داعشی کسی است که سال 88، کتابخانه و دفتر بسیج دانشگاه را به آتش کشید.»

گرچه پوریزدان پرست آینده این نوع از تفکر سیاسی و این گونه افراد را به درستی پیش بینی کرد؛ اما نگاهی به جبهه اصلاحات نشان می دهد، از این دست افرادی که بدون قائل شدن به هیچ حد و مرزی، با توهین به اهل بیت و نقش آفرینی در فتنه 88 و نهایتا فرار با لباس زنانه، خود را ثابت کردند، کم نیست.

بی تردید توهین و بی حرمتی به استاد از سوی هیچ منطق سیاسی پذیرفته نیست. فردی که به گفته خود اعتقادی به خداوند ندارد، با چه استدلالی دیگران را داعشی می داند؟ آیا این فرد که در جریان اصلح طلبی به عنوان یک نماد از نسل جوان این طیف شناخته می شود می خواهد برای اصلاحات کسب آبرو و وجهه کند؟ اگر چنین هست که هست، نشان می دهد، این جریان سیاسی هیچ علاقه ای به حرکت در قالب ها، چارچوب های قانونی، شرعی و اخلاقی ندارد و مثل سابق در بر همان پاشنه می چرخد و اصلاح طلبان از این دست را همچنان باید با افراط و التقاط شناخت.

بر این اساس، در روزها و ماه های آینده نیز باید توقع داشت، کما فی السابق آن ها رادیکال عمل کنند و احتمال تکرار چنین حرکاتی در جلسات بعدی در دانشگاه شیراز و سایر دانشگاه ها از سوی این افراد وجود دارد.

هیچ بعید نیست وقتی این جریان سیاسی و لیدرهای آن به انتخابات به مثابه بازی مرگ و زندگی نگاه می کند، توقعات برد را خیال پردازانه بالا برده و بدون در نظر گرفتن قاعده بازی سیاست، تبعات شکست احتمالی را هم نپذیرد و کشور را در گیر دور جدید از ناآرامی کند.

مستنداتی از رفتارهای خلاف شرع این دانشجو نزد شیرازه محفوظ است.