به گزارش سرویس سیاسی شیرازه، اولین خوان انتخابات مجلس شورای اسلامی به پایان رسید و داوطلبانی که خود را در حد و اندازه نماینده مردم در دستگاه قانون گذاری می دانستند، نام نویسی کردند. هنوز هیچ داوطلبی نمی تواند به طور قطع و یقین بگوید که می تواند به رقابت نهایی راه یابد چرا که خوان های مهمی از جمله احراز صلاحیت در هیئت اجرایی و هیئت نظارت پیش رو است. با این وجود اما، خیلی از کاندیداها، نه از سر دلسوزی و صداقت که از سر میل بیش از حد به پیشرفت(!) وعده هایی می دهند که نه خود، بلکه هفت نسل بعد از آن ها نیز توان اجرای آن را ندارند. شعارهایی را در قالب طرح و برنامه ارائه می کنند که نه تنها قابلیت اجرا شدن ندارد، با اسناد بالادستی و پایین دستی هم تناقض دارد.

آن ها انبوهی از این قِسم شعار و وعده‌ ها را با لحنی حماسی ردیف می کنند تا اعتماد عموم را جلب نمایند؛ از آسفالت کردن خیابان‌ ها و کوچه‌ ها گرفته تا حل مشکل بیکاری و ازدواج جوانان و...

همین وعده وعیدهای ریز و درشتی که با وظایف نمایندگی نسبتی ندارد، سبب شده تا مردم، همه انتظاراتی که از روسای سه قوه دارند، یکجا از نماینده مجلس مطالبه کنند.

مردم، مخصوصاً خانواده هایی که فرزندانشان از معظل بیکاری رنج می برند، حداکثر کاری که از یک نماینده انتظار دارند، پیدا کردن شغلی برای فرزندانشان است.

معمولا چنین شرایطی در شهرستان ها بیشتر اتفاق می افتد، چرا که مردم از وظایف و اختیارات نمایندگان مجلس آگاهی کافی ندارند؛ از طرفی همین بی اطلاعی مردم از وظیفه اصلی نماینده مجلس، زمینه را برای سوء استفاده‌ برخی کاندیداها فراهم می‌ آورد تا وعده‌ استخدام، حل مشکلات بانکی، ‌دریافت وام و... بدهند.

جالب این که، وقتی همین کاندیداها پایشان به بهارستان می رسد، قول و قرارهایی که با مردم گذاشته بودند، پشت در جا می گذارند و بی آن که به یاد آورند، در موعد تبلیغات چه وعده ای داده اند، درخواست اشتغال برای جوانان، ساخت مسجد و آسفالت خیابان را انتظارات و توقعات نامربوط مردم می دانند و مدام تاکید می کنند؛ بگذارید نماینده مجلس به وظیفه اصلی، قانونگذاری برسد! برخی هم که چیزی در چنته ندارند و هر چه گفتند شعار بوده و نه برنامه؛ برای حل مشکل پسر همسایه یا فلان قوم و خویش، نزد مسئولین اجرایی ریش گرو می گذارند!

بی تردید ویژگی مهمی که یک کاندیدا را از کاندیداهای دیگر متمایز می سازد. داشتن برنامه قابل اجرا، کارشناسی شده و عملیاتی است. یک نماینده باید با پرهیز از سوء استفاده از جایگاه نمایندگی و حل موردی مشکلات، ضمن اشراف به موضوعات، دید فرانگر و کلان‌ نگر داشته باشد.

نماینده مجلس نیازی نیست برای رفع مشکلات تک تک موکلان خود به ادارات مربوطه مراجعه و خواستار رفع آنان شود که این کار شدنی نیست و اگر کسی هم چنین ادعایی کند مردم را فریب می دهد.

جعفر قادری نماینده مردم شیراز در این باره می گوید: یکی از وظایف و انتظاراتی که از نمایندگان وجود دارد این است که در جلسات مختلفی که با مردم ارتباط دارند و مشکلات را می‌بینند به جای فشار آوردن و ریش‌ گرو گذاشتن پیش فلان مسئول که از قانون عدول و مشکلات را موردی حل کنند، سعی کرده گیرهای قانونی را اصلاح نمایند.

عضو کمیسیون برنامه و بودجه با تصریح اینکه در کل دوره‌های مجلس تعداد بسیار کمی از نمایندگان پیگیر ارائه طرح و رفع گره‌های قانونی هستند، گفت: انتظار داریم رسانه‌ها این مورد که نمایندگان بخشی از وقتشان را برای رفع گیرهای قانونی بگذارند را برجسته‌تر کنند یعنی یک نماینده باید بتواند هم ارتباطات مردمی داشته باشد و هم مشکلات مردم را دسته‌بندی و جمع‌بندی کند که اگر خلاء قانونی یا گیر اجرایی دارد، برطرف شود و در این راستا اگر مدلی جوابگو نبود، مدل‌های دیگری را پیشنهاد دهد.

متاسفانه افرادی از این دست که روزهای یکشنبه تا سه شنبه روی صندلی های سبز چرت می زنند و کار کارشناسی و ارائه طرح های گوناگون، یک فوریتی و دو فوریتی همکاران خود را تماشا می کنند کم نیستند؛ کسانی که در طول 4 سال نمایندگی خود، حتی یک طرح هم ارائه نکردند یا بعضا در ریل گذاری سایر همکاران برای پیشرفت جامعه از زدن یک امضا زیر برگه خودداری کردند و به طرح ها و لوایح رای سفید دادند و با افتخار تنها دنبال حل مشکل استخدامی نزدیکان خود بودند. برای پیدا کردن این نماینده ها، سری به سایت مرکز پژوهش های مجلس بزنید.