اینجا خاورمیانه... و «نیل» آنقدرها که در نقشه اسرائیل نشان می‌دهد، از «فرات» دور نیست؛ دغدغه ملت‌ها شعبه‌ای از علقمه عباس است. خواه شیعه باشی و خواه سنی، خواه یهودی و خواه نصرانی، آدم بودنت کافی است تا بسوزانی با خشم خود آدمک ابلیس را. این روزها «آزادگی» دین ملت‌هاست. ملت‌ها از «نقشه راه» دارند کاریکاتور می‌کشند و پرچم آمریکا را به آتش می‌کشند. گوش کن!... صدای پای انقلاب اسلامی می‌آید. رابطه «انقلاب» با «اسلام»، همان رابطه «ولایت» است با «فقیه» که انقلاب و ولایت، به خودی خود زیبا نیست. انقلاب اگر سبز باشد و اسلامی نباشد، ملت‌ها پسش می‌زنند. ولایت اگر ولایت فقیه نباشد که شعبه‌ای از ولایت رسول‌الله است، ملت‌ها دیر یا زود پسش می‌زنند. فرعون بیشتر از مبارک بر مصر حکومت کرد. مبارک بازیچه دست فراعنه است. در مصر، دیدنی‌تر از اهرام ثلاثه، انتفاضه است. ما هنوز هم بهمن پنجاه و هفتی هستیم. «9 دی 88» بخشی مهم از یوم‌الله «22 بهمن 57» بود. ما نقطه عطف انقلاب اسلامی پدرانمان هستیم. بهمن 57 ، سی روز نبود. سیمرغ آتشفشان قاهره‌های دربند بود. فتنه 88 کارش با سیدعلی بود یا بن عمر؟! چه می‌خواستند و چه شد! بنازم این جمله طنز را؛ «تونس، تونست اما سران فتنه نتونستن»! تونس اگر توانست، به خاطر ضدآمریکایی بودن جنبش برحق‌شان بود. در جمهوری اسلامی ایران هم، فتنه اگر نتوانست و بصیرت اگر توانست، به خاطر آمریکایی بودن سران فتنه و ضدآمریکایی بودن نظام مقدس ما بود. از این پس به جای فتنه 88 بیشتر باید از بصیرت 88 سخن گفت. خاورمیانه صدای بصیرت ما را شنید. مصری که روزگاری دولتش میزبان شاه فراری ما بود، حالا ملتش شاه خودش را برنمی‌تابد. مصر، موسی می‌خواهد نه فرعون. مبارک، عزیز مصر نیست. مبارک زشت است، عزیز مصر زیبا بود. مبارک هم بازیچه دست آمریکاست. مستقل بودن از بازیچه بودن بهتر است. سران فتنه چاپلوسی آمریکا و اسرائیل را کردند. خاک بر سر متملقان! خاک بر سر هر چه ریاکار چاپلوس! خاک بر سر سران فتنه که به جای مدح ماه، دست بر گردن شب انداختند و خاک بر سر سالوس منافقی که با جورج سوروس، هم‌بستر فتنه شد! آمریکا و اسرائیل خواستند با کمک یک مشت بازیچه و چند عدد میکروب سیاسی از جمهوری اسلامی کاریکاتور بکشند! یک عده از خواص که نام فرزندشان حتی «عبدالله» نیست، این وسط اما خوش‌خوشانشان شد و نامه سرگشاده نوشتند. «بازیچه» را «آقا» گفت. «میکروب سیاسی» را «آقا» گفت و هنوز هم حرف ما همان خطبه‌های نمازجمعه مولای‌مان است. اولا «رهبری» نه، «رهبر انقلاب اسلامی». نام بلند «علی» را درست باید گفت و ثانیا رهبر معظم انقلاب اسلامی، فقط از اوضاع جامعه خودمان باخبر نیست؛ خامنه‌ای از اوضاع جهان باخبر است. کسانی که از عهده تربیت بچه‌های خود برنیامدند، ما از اوضاع‌شان باخبریم. خمینی از اوضاع شما باخبر بود که فقط در خامنه‌ای لیاقت رهبری دیده بود. کسانی که بچه‌شان فرار می‌کندلندن، چطور می‌خواهند جامعه را اداره کنند؟! مهدی هاشمی به این کشور باز‌‌گردد، «رنج قانون» به استقبال او می‌رود، نه «گنج قارون». گذشت دوره‌ای که عده‌ای از سابقه خود چماق بر فرق ما بکوبند. ما همه سابقه داریم! راستی! کدام سابقه؟!

18 تیر، سابقه شما بود که رفوزه شدید در آن. زندگی شاهانه، سابقه شماست. ادعای تقلب سابقه شماست. فتنه 88 در سابقه شماست. آشوب عاشورا سابقه شماست که در آن مردود شدید. 9 دی سابقه شما بود که رفوزه شدید در آن. 8 ماه جنگ تحلیلی، سابقه شماست. نامه بدون سلام سابقه شماست. اتفاقا ملاک اگر حال فعلی افراد نباشد و سابقه افراد باشد، شماها باز هم متهمید. حرف من هنوز هم همان حرف‌های نمازجمعه سیدعلی است. ولی‌امر مسلمین جهان، فقط رهبر ما نیست؛ خامنه‌ای، این خلف صالح خمینی، امید آنانی است که در تونس، «بن عمر» را نمی‌خواهند و در مصر، «مبارک» را، در شبه‌جزیره، «ملک عبدلی» را و در ایران، سران فتنه را. خامنه‌ای پاسدار رای همه ملت‌های منطقه است. این روزها در سی و دومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، خاورمیانه چقدر دیدنی شده است. ملت‌ها همه هنرمند شده‌اند. کاریکاتوریست شده‌اند. کاریکاتور، هنر مصری‌هاست. کاریکاتور، هنر تونسی‌هاست. کاریکاتور، هنر ماست و دوئل میان فتنه و بصیرت، به سکانس رویایی خود رسیده. این فقط «بن فتنه» نیست که در بهشت زهرا از 72 تن اخراج می‌شود.