به گزارش سرویس شهرستان های شیرازه به نقل از مارگون، تابلوی نام روستا کنار جاده نصب نبود ولی با دیدن تصاویر شهدایی که در کنار تنها حسینیه منطقه؛ آنهم بدون آب، متوجه رسیدن به روستا شدیم. جاده روستا به نظر قدیمی می رسید، قسمتی از آن آسفالت بود و قسمت منهتی به روستا، آسفالت آن کنده شده و عبور ماشین به سختی ممکن می کند.

کسی نیست که سپیدان و تفرجگاه های بی نظیر آن را به خوبی نشناسد و از چشمه های جوشان و گوارای آن بهره مند نشده باشد. اردکان فارس به لحاظ بهره مندی از منابع آب گوارا بخش عظیمی از آب معدنی داخل و خارج از کشور را تامین میکند اما کمی آن طرف تر در فاصله 8 کیلومتری جنوب غرب اردکان مرکز شهرستان سپیدان ودرکنار جاده شیراز به یاسوج منطقه خفری از توابع بخش مرکزی شهرستان سپیدان یکی از روستاهای پر جمعیت این شهرستان وجود دارد که نه تنها سر سبز نیست ، بلکه از نعمت آب آشامیدنی نیز محروم است.

 مردمان روستا (افراد سالمند و کودکان) برای بدست آوردن آب شرب مورد نیاز خود فاصله ای زیاد را باید طی  نمایند. طی سالهای گذشته با توجه به  کمی نزولات آسمانی این مشکل بیشتر به چشم می آمد و با توجه به خشکسالی های اخیر مشکل آب شرب بیشتر گریبانگیر مردم روستای باغستان و ده گاه دیگر روستاها شده است.

نیاز کمتر از سه الی پنج کیلومتر لوله گذاری برای این روستا می تواند کمبود آب شرب این روستا را کاملا مرتفع سازد .پیر زنی که بشکه های آب را لیوان به لیوان پر از آب می کند می گوید: ما کسی را نداریم، بارها مسئولین به ما قول داده اند که مشکلات آب آشامیدنی را حل کنند اما هنوز اقدامی صورت نگرفته و به همین دلیل بیشتر وقت ما صرف پر کردن آب آشامیدنی از تنها ترین چشمه روستا می شود و همین چشمه آب هم آب سالم و بهداشتی ندارد به نحوی که فرزندان ما دچار بیماریهای گوارشی شده اند.

شاید تا به حال نام روستای خفری به گوشتان نخورده باشد. روستای خفری حکایتی دارد که نشان از محرومیت مردم آن روستا می دهد. روستای کوچک در فاصله 8 کیلومتری شهرستان سپیدان که جزء حوزه استحفاظی اردکان می باشد.

روستایی که زادگاه شهیدان والامقامی است. که در کنار تربیت پاکشان حسینیه های بنا شده است، تنها حسینیه ای بین راهی ودر پرتردد ترین مسیر بین دومرکز استان ؛ ولی بدون آب شرب.شاید وصیت شهید این باشد که نوشته بودند: بعداز شهدا ؛چه کردید.اما متاسفانه امروز ما شاهد عمل به وصیت این شهدای بزرگوار و دیگر شهیدان در جامعه نیستیم. شهیدانی که جان دادند تا عزت و استقلال و سرافرازی انقلاب را حفظ کنند و مردم مستضعف جامعه از رسیدگی و پیگیری مشکلاتشان محروم نماند.

 در نزدیکی این روستا، از دل یک حفره ، چشمه زلالی می جوشد و روان میگردد. عمر این چشمه به خیلی سال قبل بر میگردد و همین عامل سکونت مردم روستا در کنار این چشمه شیرین است. و این چشمه تنها جایی است برای تهیه آب مردمان روستا.این روستا از چندین خانوار تشکیل شده که اکثرا به دامداری و کشاورزی مشغول می باشند.چند سالی هم هست که چند خانوار از اهالی روستا بدلیل نبودآب شرب به مرکز شهرستان کوچ کرده اند. به روستا که رسیدیم از دیدن مناظر بکر و زیبا تعجب کرده و جذابیت آنها چشمانمان را نوازش می داد.

با تعدادی از اهالی به گپ و گفتگو مشغول شدیم. یکی از دوستان همراهمان بود. اول فکر می کردند از طرف اداره ای یا جایی برای سرکشی آمده ایم. سریع شروع به درد دل و ابراز مشکلاتشون کردند، گوش دادیم. دردها چه بسیار و مرهم قحط گفتند،خیلی گفتند! گلایه کردند،خیلی زیاد!از اینکه آب خوردن ندارند، از اینکه کسی به دردشان توجه ندارد، از وعده و قول های پوچ و تو خالی مسئولان شهرستان گفتند و…. گوش دادیم و بدون اینکه کاره ای باشیم فقط گوش دادیم وتصویر گرفتیم وضبط کردیم! به ذهنمان خطور کرد می توانیم به گوش مسئولان برسانیم.

  تنها درد شان نبودآب شرب بود. مجبورند هر خانواده مسافتی را طی کرده و آب را با بشکه های کوچک به منزل خود ببرند و حال این وسط که مسائل بهداشتی رعایت نمیشود و این قصه سر دراز دارد.از روستابیرون آمده ازاهالی پرسیدیم! گفتند این آب برای فقط  شست و شو است!نشان چشمه را گرفتیم و برا دیدن آن به راه افتادیم. در مسیر چشمه، کانال ها و منبع روبازی دیدیم.کانال های که بستر آب جاری چشمه بودند در وضعیت بسیار بد بهداشتی قرار داشتند.این کانال ها پر بودند از لجن زارهای کثیف سبز و سیاه!

محلی بود برای قورباغه ها! آب این کانال به منبع هدایت می شد. با دیدن منبع که کاملا رو باز بود باورمان نمیشد اینجا محل ذخیره همان آبی است که اهالی روستا برای شرب و شست و شو استفاده میکردند. منبع، بیشتر به چاه فاضلاب و لجن زار شباهت داشت تا منبع آب!

به روستا بازگشتیم و سوالاتی مبنی بر کمک و پیگیری مسئولان پرسیدیم که آیا مسئولان شهرستان برای سرکشی و شنیدن مشکلات به اینجا آمدند یا خیر؟ پاسخ دادند بلی ولی وعده هایشان فقط در حد حرف بود و فکر میکنیم  ما را فراموش کرده اند .روستای خفری هم هست و مردمی در اینجا زندگی می کنند. 

می گفتند قبلا شورای روستا بسیار پیگیری کردو هیچ مسئولی پاسخ گو نبوده و صرفا امروز و فردا می کردند و روزها در پی هم می رفتند و از پیگیری مسئولان خبری نشد!وقت خداحافظی از مردم روستا پرسیدیم، آیا نماینده شما در مجلس شورای اسلامی به روستا سرکشی کرده تا از نزدیک شاهد محرومیت و درد شما باشد؟!

با پاسخ جالبی روبه رو شدیم که گفتند: نمایندگان، ما را فقط برای رای آوری و سود خودشان می خواهند و در ایام انتخابات همه ؛اهالی  روستارا می شناسند و قول و وعده می دهند ولی می روند و پشت سرشان را نگاه نمی کنند و آنچه می ماند محرومیت و مشکلات فراوان آن با بی توجهی مدیران و مسئولان!