کد خبر: ۸۷۴۹۵
تاریخ انتشار: ۱۹:۱۹ - ۱۲ ارديبهشت ۱۳۹۵

شعر زیبای شاعر فراشبندی به مناسبت روز معلم

الا ای آن که بر من عـــــــلم دادی/ برایـــــم عمر را مایه نهــــادی

به گزارش نخل بیدار امید خسروی شاعر خوش ذوق فراشبندی به مناسبت سالروز شهادت شهید مرتضی مطهری و روز معلم با سرودن شعری این روز را به معلمان فراشبندی تبریک گفت.

 

 

 به نام خدا

خــــداوندا کرم بر بنــــده  کردی                   مرا شرمنـــده ی شرمنده کردی

کجا باشــــد که از خجــلت درآیم               ز بـــــــار زحمت شکری برآیم

مرا نعمـــت فراوان عرضــه کردی                خــــداوندا دوای هرچـــه دردی

نبودم را زخــــــاکــی بود کردی                     زخاک این جسـم را موجود کردی

زروح خود به جسمــم جان دمیدی                 تو یی که خــــالق یأس و امیدی

مرا مادرعطا کـــــــــردی و بابا                     که بی یاور نمـــــانم بین غم ها

مـــــــــــرا نوردل بابا نـمودی                     چــــراغ روشـــن فردا نمـودی

به هراشکی که در چشمم روان بود              تن مــادر برایـــم نیمه جان بود

چراغ دیگـــــــــری فانوس راهم                       معلم ، مهــــــد علم و تکیه گاهم

چو قانون سخـــــــن گفتن گرفتم                     خـودم هم زین سخن ها درشگفتم

به دستور معلـــــــم جمله بستم                    قــــدم  برداشتم، رفتم، نشستم

کلامی بی جـــــــــــواز او نگفتم                   گلــــی بودم که با اذنش شکفتم

سخنهـــا بر زبان جــــاری نمودم                    غمـــی دیگــر به غم هایم فزودم

چـــرا  کـــز زحمـــت بی حد آن ها                 یکــــی را  هم نکردم شکر بر جا

چه بی حــد زحمــت من را  کشیدند                 چه غم هایی که بر جان ها خریدند

به  وقت غم شـــــریک غصه بودند                به وقـــت خنده شاه قصه بودند

شریکی در غم و شادی چو او نیست              خدا با من بگــو پاداش او چیست؟

خــداوندا زبانــــم را تـــــوان ده                      درون سینـــــه قلبی مهربان ده

کلامــــــی نیک در وصفش بگویم                 دمــی دیگر گل رویش ببویــــم

فدای او کنــــــــــم بود و نبودم                        سرم، چشمم، دلم، جمله وجودم

شبـــی وصف کتابـــی را شنیدم                  کـــز آن خوشتر گلستانی ندیدم

ز گل هــــای کتاب این غنچه چیدم                    که من لم یشکـــر المخلوق دیدم 

دگـــر لـــم یشکرالخالق پس از آن                      نشست این جمله ها بین دل وجان

خداوندا  کســـــــی شکر تو گوید                 که اول شـــــکر مخلوقت بگوید

الا ای آن که بر من عـــــــلم دادی                برایـــــم عمر را مایه نهــــادی

هــــمه اندیشه ات عقبای مــن بود                غــــــم امروز تو فردای من بود

کنــون من هستم و یک قــلب ساده                تمام هستیـــــــم در کف نهاده

نمیـــــدانم چسان شکری بگــویم                    کجــا یک جمله ی لایق بجویـــم

لامــم گر چه کوتاه و قصیــر است                   دلم در بند مهــــر تو اسیر است

سخنـــــــــــهایت چراغ راه کردم                    ببخشـــا گر سخن کوتاه کــردم

جهان می مـُـــرد اگر آنها نبودند                        معلم ها همه شمـــــــــع وجودند


                                                                                          امید خسروی


نویسنده :
محمد باقر دشتی
نظرات بینندگان