روز ۱۴ مِی ۱۹۴۷ پس از گذشت حدود ۷۰ سال همچنان یادآور خاطرات بسیار تلخی برای فلسطینیان است؛ فلسطینیانی که در سایه سکوت سازمان ملل متحد و جامعه جهانی و کشورهایی که از بام تا شام دَم از دموکراسی و حقوق بشر می زنند، آواره شدند و این آوارگی طی هفت دهه اخیر همچون سایه با آنها بوده و هم اکنون نیز از آنها جدا نشده است.

اما گذشت حدود ۷۰ سال از آن حادثه تلخ و توحش صهیونیستها هم برای گذشتن فلسطینی‌ها از حق مسلم خود مبنی بر «بازگشت به سرزمین مادری‌شان» کافی نبوده و به نظر نمی رسد که ده‌ها سال آینده ـ به شرط بقای رژیم صهیونیستی ـ نیز زمانی کافی برای به فراموشی سپرده شدن حق بازگشت فلسطینیان به سرزمین خود باشد. اساسا «حق بازگشت» مسأله ای است که همواره محور اصلی اظهارنظرها و سخنرانی‌های اعضای ارشد گروه‌های مقاومت فلسطین بوده و خواهد بود و مسأله ای نیست که به این سادگی‌ها از یادها برود.

مردم فلسطین با زنده نگاه داشتن روز موسوم به «یوم النکبة» در هر سال قصد دارند این پیام را به اشغالگران برسانند که آوارگان فلسطینی همواره از حق بازگشت به سرزمین مادری خود برخوردار بوده و خواهند بود و هیچ قدرتی نمی تواند آنها را از این حق طبیعی محروم سازد.

 کلمه «النکبه» در ساختار زبان عربی به معنای مصیبت بوده و برای توصیف جنایت های وحشیانه علیه فلسطینیان توسط رژیم جعلی صهیونیستی استفاده می شود. روز نکبت (یوم النکبة) نامی است که فلسطینیان برای اشاره به این روز از آن استفاده می کنند. در این روز رژیمی تحت عنوان رژیم صهیونیستی در فلسطین اعلام موجودیت کرده و حدود ۸۰ درصد از خاک این کشور را تحت اشغال خود درآورد.

پس از اشغال سرزمین فلسطینیان توسط اشغالگران صهیونیست تعدادی از آنها به نوار غزه و کرانه باختری مهاجرت کرده و شماری دیگر به مجبور شدند از جنایت های صهیونیست ها به کشورهای همسایه یعنی اردن، عراق، سوریه و لبنان بگریزند.

با این حال، جنایت های رژیم صهیونیستی علیه مردم بی دفاع فلسطین تنها به روز نکبت ختم نشد، بلکه تقریبا یک سال پس از این حادثه فاجعه بار یعنی در سال ۱۹۴۸ تاریخ، جنایت های هولناکی را به نام رژیم صهیونیستی به ثبت رساند. در این سال رژیم متجاوز و اشغالگر صهیونیستی اقدام به اعدام دسته جمعی کودکان فلسطینی کرد؛ اقدامی که با هدف ایجاد رعب و وحشت در فلسطینیان صورت گرفت تا بدین ترتیب مقدمه ای باشد بر آغاز مهاجرت آن دسته از فلسطینیانی که فرار را بر قرار در سرزمین مادری خود ترجیح داده بودند.

واقعیت این است که جنایت های امروز تروریست های تکفیری داعش در سوریه و عراق حدود ۷۰ سال پیش توسط صهیونیستها علیه مردم مظلوم فلسطین انجام شده بود؛ جنایت هایی که توصیف آن نتیجه‌ای جز جاری شدن عرق شرم بر پیشانی تاریخ رژیم جعلی صهیونیستی نخواهد داشت. در آن زمان جنایتهای صهیونیستها نظیر اعدام دسته جمعی شهروندان از جمله زنان و کودکان، قطع سَر شهروندان معترض، سَر بریدن زن باردار فلسطینی و زنده به گور کردن فلسطینیان در تاریخ به ثبت رسید و اکنون نیز شاهد تکرار همین جنایت ها در سوریه و عراق هستیم؛ جنایت هایی که تکفیریها سبک آنها را از صهیونیستها به ارث برده اند.

در همین ارتباط یک پیرمرد فلسطینی ۱۲۶ ساله که برخی جنایت های اشغالگران صهیونیست را از نزدیک نظاره گر بوده است، روایت می کند که اشغالگران یک زن باردار فلسطینی را در مقابل دیدگان شوهر و فرزاندانش سَر بریدند. وی جنایت صهیونیست ها را اینگونه روایت می کند: «در آن زمان ۵۹ سال داشتم. هیچگاه آن صحنه وحشتناک را فراموش نمی کنم. صهیونیست ها یک زن ۳۰ ساله را بازداشت و وی را در مقابل چشمان خانواده اش سَر بریدند.»

صهیونیستها در جنایت هایی که حدود ۷۰ سال پیش علیه مردم بی دفاع فلسطین مرتکب شدند، تنها نبودند که اگر اینچنین بود قادر به ارتکاب چنین جنایتی آن هم در این سطح نبودند. در حالی که انتظار می رفت سازمان ملل متحد به مسئولیت خود در قبال جنایت های رژیم صهیونیستی عمل کرده و به استیفای حقوق سلب شده فلسطینیان بپردازد، این سازمان برعکس راهی در حمایت از تل آویو را در پیش گرفت و با صدور قطعنامه ای رأی به تقسیم فلسطین صادر کرد.

در این میان، از نقش مخرب برخی کشورها همچون انگلیس در قدرت بخشیدن به رژیم اشغالگر صهیونیستی برای کشتار مردم بی دفاع فلسطین نمی توان به سادگی گذشت. در واقع می توان گفت که روند تقسیم فلسطین و آوارگی ساکنان آن از سال ۱۹۱۷ میلادی و از زمان تصویب بیانیه بالفور کلید خورد. بیانیه بالفور نامه ای تاریخی بود که در تاریخ ۲ نوامبر سال ۱۹۱۷ میلادی توسط «آرتور جیمز بالفور» وزیر خارجه وقت انگلیس خطاب به «والتر روتشیلد»، سیاستمدار یهودی تبار و عضو مجلس عوام انگلیس نگاشته شد و طی آن دولت انگلیس موضع مثبت خود در خصوص «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین» را اعلام کرد. این بیانیه سرآغاز تلاش در عرصه بین المللی برای تشکیل رژیم جعلی صهیونیستی محسوب می شود.

بیانیه بالفور مدیون تلاش بی وقفه و لابی گری «حییم وایزمن» رئیس وقت سازمان جهانی صهیونیسم، «والتر روتشلید» عضو مجلس عوام انگلیس و همچنین «ناحوم سوکولوف» روزنامه نگار لهستانی است که در مذاکراتی که منجر به صدور بیانیه بالفور شد، نقش کلیدی ایفا کرد.

صدور این بیانیه مقدمه ای شد تا سازمان ملل متحد در تاریخ ۲۹ نوامبر سال ۱۹۴۷ یعنی یک سال پیش از اشغال فلسطین توسط صهیونیست ها، طی قطعنامه ظالمانه و تبعیض آمیز ۱۸۱، فلسطین را میان اعراب و یهودیان تقسیم کند. ۳۳ کشور از جمله آمریکا، انگلیس و کشورهای اروپایی به این قطعنامه رأی مثبت دادند، ۱۳ کشور رأی منفی و ۱۰ کشور نیز به این قطعنامه رأی ممتنع دادند.

بر اساس آمارهای منتشر شده در گزارش های بین المللی در جریان روز نکبت سال ۱۹۴۸، بیش از ۵۳۰ شهر و روستا در فلسطین با خاک یکسان شد، ۱۵ هزار فلسطینی شهید شدند، ده ها فلسطینی به صورت دسته جمعی اعدام شدند و حدود ۱۸ هزار نفر اقدام به مهاجرت کردند.

رژیم صهیونیستی طی حدود ۷۰ سال گذشته از ارتکاب هیچ جنایتی علیه مردم فلسطین دریغ نکرده است. با وجود ارتکاب چنین جنایت هایی مردم فلسطین همواره به مبارزات انقلابی خود در قبال این رژیم جعلی ادامه می دهند. سلسله جنگ های متعدد صهیونیستها علیه فلسطینیان ساکن نوار غزه تنها نمونه ای از اقدامات ددمنشانه این رژیم علیه مردم بی دفاع فلسطین در طول این مدت به شمار می رود.

یورش های متعدد به مناطق محل سکونت فلسطینیان، تخریب منازل آنها، بازداشت های روزمره فلسطینیان بدون تفهیم اتهام، شکنجه اسرای فلسطینی، ممانعت از ورود مواد غذایی ـ پزشکی و ساختمانی به نوار غزه، تحریک تشکیلات خودگردان فلسطین برای سرکوب فلسطینیان، ممانعت از حضور فلسطینیان بیت المقدس، یهودی سازی قدس و ده ها اقدام دیگر از جمله مواردی است که می توان آنها را در زمره سلسله جنایت های رژیم صهیونیستی علیه شهروندان فلسطینی طی حدود ۷۰ سال گذشته قرار داد.

با تمام این‌ها، مردم فلسطین همچنان در برابر صهیونیست ها ایستادگی می کنند و مقاومت در این کشور علی رغم تلاش های متعدد صهیونیستها همچنان پابرجاست. مردم فلسطین در بسیاری از تظاهرات های ضد صهیونیستی خود در نقاط مختلف این کشور همواره بر ادامه مقاومت در برابر اشغالگران و لزوم بازگشت آوارگان به سرزمین مادری خود تأکید کرده و می کنند.