از ماجرای اعلامیه علمای اصفهان در حمایت از تولید ملی که واقعا اعلامیه ای اعجاب انگیز و روشنفکرانه و تاریخی است. (آیت‌الله نورالله نجفی اصفهانی طی یک اقدام بدیع در اواسط جمادی الاول 1324 و در آستانه مهاجرت علمای تهران به قم (مهاجرت کبری) ، به همراهی ۱۳نفر از علمای طراز اول اصفهان از جمله آقا نجفی اصفهانی، آیت الله محمدحسین فشارکی، ابوالقاسم دهکردی، شیخ مرتضی ریزی، میرزا محمدتقی مدرس، سیدمحمدباقر بروجردی، میرزا محمد مهدی جویباره ای، میرزا ابوالقاسم زنجانی، آقامحمدجواد قزوینی و رکن‌الملک شیرازی موارد زیر را متعهد شدند:

این خدام شریعت مطهره با همراهی جناب رکن‌الملک، متعهد و ملتزم شرعی شده‌ایم که مهماامکن بعد ذلک تخلف ننماییم، فعلا ۵فقره‌است: اولا  قبالجات و احکام شرعیه از شنبه به بعد روی کاغذ ایرانی بدون آهار نوشته شود. اگر بر کاغذهای دیگر نویسند مهر ننموده و اعتراف نمی‌نویسیم. قباله و حکمی هم که روی کاغذ دیگر نوشته بیاورند و تاریخ آن بعد از این قرارداد باشد امضا نمی‌نماییم. حرام نیست کاغذ غیرایرانی و کسی را مانع نمی‌شویم؛ ماها به این روش متعهدیم. ثانیا: کفن اموات، اگرغیر از کرباس و پارچه اردستانی یا پارچه دیگر غیرایرانی باشد متعهد شده‌ایم برآن میت، ماها نماز نخوانیم. دیگر برای اقامه صلوه بر آن میت بخواهند ماها را معاف دارند. ثالثا: ملبوس مردانه جدید، که از این تاریخ به بعد دوخته و پوشیده می‌شود، قرار دادیم مهما امکن، هر چه بدلی در ایران یافت می‌شود لباس خودمان را از آن منسوخ نماییم و منسوخ غیرایرانی را نپوشیم و احتیاط نمی‌کنیم و حرام نمی‌دانیم لباس‌های غیرایرانی را اما ماها ملتزم شده‌ایم حتی‌المقدور بعد از این تاریخ ملبوس خود را از منسوج ایرانی بنماییم. تابعین ماها نیز کذلک و متخلف توقع احترام از ماها نداشته باشد. آنچه از سابق پوشیده و داریم و دوخته‌ایم ممنوع نیست استعمال آن. رابعا: مهمانی‌ها بعد ذلک ولو اعیانی باشد، چه عامه، چه خاصه، باید مختصر باشد یک پلو و یک چلو و خورش و یک افشره. اگر زائد بر این تکلیف، احدی ما را به محضر خود وعده نگیرد. خودمان نیز به همین روش مهمانی می‌نماییم هر چه کمتر و مختصرتر از این تکلیف کردند، موجب مزید امتنان ماها خواهد بود. خامسا: وافوری اهل وافور را احترام نمی‌کنیم و به منزل او نمی‌رویم زیرا که آیات باهره:«إِنَّ الْمُبَذِّرِینَ کَانُوا إِخْوَانَ الشَّیَاطِینِ» «وَلا تُسْرِفُوا اِنَّهُ لا یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ» «وَلا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَی التَّهْلُکَه» و حدیث «لاضرر و لاضرار» ضرر مالی و جانی و عمری و نسلی و دینی و عرضی و شغلی آن محسوس و سری است و خانواده‌ها و ممالک را به باد داده. بعد از این هر که را فهمیدیم وافوری، به‌نظر توهین و خفت می‌نگریم.) تا  تاسیس  شرکتی برای حمایت از تولید ملی توسط همان علما با  نام شرکت اسلامیه گرفته و تا لباس های شخصی مرجع شیعیان  جهان آیت الله مرعشی نجفی که در کتابخانه  شخصی ایشان  به نمایش گذاشته شده  است  و ذیل آن گفته می شود که ایشان  حتی برای آن که در البسه شان  چیزی از اجناس خارجی وجود نداشته باشد با اینکه دکمه در آن زمان مرسوم  وعادی بود از دکمه های گره ای استفاده می کردند؛ یعنی یک چیز بسیار کوچک وکم ارزش هم مهم است داخلی باشد نه وارداتی. امام خمینی و رهبر انقلاب نیز که سردمدار حمایت از تولید ملی و اقتصادی مقاومتی هستند هم همین گونه اند. تصویر  مارک ایرانی عبای رهبری نیز چند وقت پیش موید همین نکته مهم بود که در رسانه های مجازی منتشر شد.

اما  حقیقت آن است  که ما باید اطلاعات خودمان را درباره بحث تولید ملی و اقصاد مقاومتی بالا ببریم   عبدالله شهبازی در کتاب «زرسالاران یهودی و پارسی استعمار بریتانیا و ایران» به نمونه های جالبی اشاره می کند این محقق تاریخ پژو می نویسد:« زمانی ورود فراوان کالاهای شرقی به بازارهای انگلیس و فرانسه  به خطری برای اقتصاد این کشورها  بدل شده  بود  صنف ابریشم بافان انگلیسی از سرسخت ترین  واردات  منسوجات پنبه ای و ابریشمی مشرق زمین بود. آن زمان درانگلیس هجونویسان  و نویسندگان  به دفاع از منسوجات ملی کشورمان برخاستند  و در سال 1677 به پارلمان اخطار داده شد که  ورود  انواع  پارچه های شرقی را  ممنوع  کند. در سال 1895 هم منسوجات  شرقی بازار انگلیس را  تسخیر کرده بود؛ چنانچه بازرگانان و بافندگان پارچه در لندن تظاهرات  کردند.  در فرانسه هم همین وضع حاکم بود  و دولت برای محدود کردن واردات  منسوجات  قوانینی وضع کرد. در سال 1700 میلادی زمان سلطنت ویلیام سوم دولت انگلیس ورود پارچه های  نخی مصور ایرانی را قدغن  کرد. این ممنوعیت که به منظور حمایت از نساجی ملی انگلیس برقرار شد موید اهمیت  پارچه بافی ایران است. در این دوران واردات کالای ایرانی به بازارهای انگلیس بدان حد گسترش یافته بود که اعتراض شدید برخی از محافل سیاسی واقتصادی را علیه کمپانی هند شرقی وارد کننده  برانگیخت.»

حقیقت آن است که اقتصاد مقاومتی نه به ایران و نه به وضعیت کنونی کشورمان مرتبط است، بلکه یک  اصل مهم برای قدرت پیدا کردن درتمام دوران ها  بوده است. آن هم در کشور ما که این همه  جوان بیکار  در آن است؛ البته در این میان دولت ها و مسئولان نیز مسئول هستند و تنها موضوع به مردم و خرید  مردمی خلاصه نمی شود. فرهنگی که در آن ضمانت اجرایی نباشد هیچ وقت به منصه ظهور در نمی آید و تنها در حد شعار باقی می ماند پس غیر از آن که  باید از خودمان شروع  کنیم و از هموطنان، خانواده و فامیل خود بخواهیم تا به اشکال گوناگون در پازل اقتصاد مقاومتی گام بردازند، باید مسئولان را نیز دراین امر ملزم کرد تا  اولا از تولید ملی به روش خود عملی حمایت کنند و ثانیا برندها و کیفیت های برتر را برای اقبال عمومی به مردم معرفی کنند. ثالثا گارانتی و خدمات پس از فروش در ایران را  احیا نموده و تنها روی کاغذ نباشد و خارج از بحث عمومی به عنوان  مدعیان عموم از تولید کنندگان در هر سطح که هستند آن را خواسته و در این مسیر تولید کنندگان را به اشکال گوناگون حمایت کنند  و بعد از آن که تولید کنندگانی که به هر دلیل از کیفیت خود برای سود بیشتر می کاهند  به شکلی کاربردی مجازات  و توبیخ نمایند.

همه آنچه گفته شد  یک زنجیره است که باید حلقه های آن در کنارهم چیده شود. فرمان الهی؛ یعنی امر به معروف و نهی از منکر رکنی است  که این زنجیر را استحکام می بخشد و مانع از فروپاشی آن می شود. اینکه برندهای معتبر  و دلسوز مورد حمایت مردم و مسئولان قرار گیرند خود نمودی از امر به معروف است و اینکه برندهای خاطی  که به هر دلیل  از فرهنگ عمومی تولید ملی سوءاستفاده می کنند مجازات و مواخذه شود هم نمود کاملی از نهی از منکر است. 

اگر این دو رکن وجود داشت امروز شاهد این نبودیم تا برندهای همچون ایران خودرو و سایپا  که در بحث تولید ملی مورد نقد به حق و به جای مردم هستند  به عنوان مصداقی از ناکارآمدی فرهنگی اقتصاد مقاومتی نام برده شوند  چه آنکه همه می دانیم  علت ناکارآمدی این دو برند سوءاستفاده از نبود فرهنگ  امربه معروف نهی از منکر در کشور در سطوح مختلف بوده  وگرنه  همان برنده را نیز می توانست با موفقیت های نسبی و موقتی که توسط برخی مدیران دلسوز در مقاطعی داشته امروز به یک افتخار ملی و فراملی ایرانیان تبدیل شود .

 در آخر این نکته را باز هم متذکرمی شویم که فرهنگ و فرهنگ سازی وابسته به زنجیره عمل و اجرا و تعهد هست و اگرتنها به فرهنگ سازی و بیان اقتصاد مقاومتی به خصوص درغالب همایش و نشست های صوری اکتفا کنیم راه به جایی نخواهیم برد.