به گزارش شیرازه به نقل از صدای خرامه، هر از چندین سال که مسابقات المپیک و پاراالمپیک برگزار میشود یاد رشادت‌ها و قهرمانی‌های بزرگمردی برایمان زنده میشود که در این مسابقات خوش درخشید، بزرگمردی از خطه معزآباد جابری شهرستان خرامه، الحق که وی علاوه بر این که در جبهه‌های جنگ، دِین خود را به مردم و وطن ادا کرد و ترجیح داد در راه حفظ ناموس و وطن، ویلچر نشین شود و قامت خم کند تا فرزندان ایران با قامتهایی برافراشته در برابر جهانیان سر  بلند کنند، باز هم آرام ننشست و برای کسب افتخارات دیگر و برافراشتن پرچم کشور عزیزمان بر سکوی جهانی، به تلاشهای شبانه‌روزی‌اش ادامه داد.

جا داشت یادی کنیم از این بزرگمرد تاریخ شهرستانمان آقای محمد رضا میرزایی و به همین دلیل مصاحبه‌ای اختصاصی داشتیم که توجه شما را به آن جلب می کنم:

ـ لطفاً کمی درباره خودتان بگویید؟

محمد رضا میرزایی هستم متولد 1344، از روستای معزآباد جابری که در حال حاضر ساکن شیراز هستم و دارای 4 فرزند.

ـ در مورد مسابقات پارالمپیک و عنوان قهرمانیتان، درباره آن روزها بگویید و اینکه در چه سالی برگزار شد و شما چه مدالی کسب کردید؟

ار سال 1368 به صورت جدی به ورزش دو میدانی پرداختم که در اوایل، پرتاب نیزه، وزنه و دیسک را انجام میدادم و سال 69 در اولین دوره مسابقات قهرمانی کشور که در اهواز برگزار شد حاضر شدم و آنجا در پرتاب وزنه و نیزه دو مقام اول و دوم را کسب کردم و همانجا بود که به عضویت تیم ملی درآمدم و از سال 1370 هم در اولین دوره مسابقات جهانی که در انگلستان برگزار شد حضور داشتم و توانستم در پرتاب نیزه مقام سوم، وزنه و دیسک هم مقام چهارم را به دست بیاورم.

بعد از آن هر ساله در مواد پرتابها (نیزه و دیسک و وزنه) در چندین دوره مسابقات جهانی و پارالمپیک و دو دوره مجروحین جهان که هر دو دوره در انگلستان برگزار شد حضور داشتم و در مجموع 28 مدال طلا و نقره و برنز از این مسابقات به دست آوردم که مهمترین آن به 4 دوره پیاپی پارالمپیک آتلانتا آمریکا 1996، سیدنی استرالیا 2000، آتن یونان 2004، و پکن 2008 میتوان اشاره کرد. در مسابقات پارالمپیک پکن هم به عنوان پرچمدار تیم ایران بودم. 4 مدال طلا در این 4 دوره بدست آوردم. اولین دوره در 1992 پارالمپیک بارسلونای اسپانیا بود که در ماده پرتاب نیزه چهارم شدم.

ـ در حال حاضر به چه کاری مشغول هستید؟

فعلاً هم مشغول فعالیتهای ورزشی هستم، البته بعد از مسابقات 2008 پکن از تیم ملی خداحافظی کردم، ولی در مسابقات بسکتبال با ویلچر در رده استانی در تیم باشگاه استان فارس حضور دارم و چندین دوره هم در مسابقات جانبازای ضایع نخاعی حاضر شدم. در رشته شنا هم فعالیت دارم که در این رشته موفق به کسب سه مقام دومی شدم.

بنده از سال 76 با نمایندگى بیمه ایران مشغول فعالیت و با امور بیمه‌اى در خدمت هم استانى‌هاى خوب و فهیم هستم.

ـ درباره حضورتان در جبهه‌های جنگ و جانبازی تان در راه وطن برایمان توضیح بفرمایید؟

سال 1360 که تقریباً 16 ساله و اول دبیرستان بودم برای اولین بار به جبهه اعزام شدم و وارد مناطق جنگی جنوب شدم که حدود سه ماه در منطقه تنگ چزابه به عنوان نیروی بسیجی، مشغول خدمت بودم.

بعد از آن در سال 1361 اواخر فروردین بود که به جبهه اعزام شدم و در اردیبشت ماه در آزادی خرمشهر از ناحیه پا مورد تیر دشمن قرار گرفتم، زمانی هم که خرمشهر آزاد شد من در بیمارستان شهید بهشتی تهران بستری و شاهد توزیع شیرینی و خوشحالی مردم بودم و در بیمارستان اشک شوق میریختم.

در سال 1365 در منطقه شلمچه از ناحیه نخاع آسیب دیدم که بعد از آن زمان به وسیله ویلچر و عصا به زندگی‌ام ادامه میدهم.

ـ از کی فعالیتهای ورزشی را شروع کردید؟

از سال 1367 بعد از این که مقداری وضعیت جسمی‌ام بهتر شد و توانستم خودم از تخت پایین بیایم و سوار بر ویلچر کارهای شخصی‌ام را انجام دهم، فعالیت ورزشی را به صورت جدی آغاز کردم.

البته قبل از مجروحیت در رشته‌های رزمی، دو و میدانی، فوتبال و والیبال فعالیت داشتم و بعد از سال 1368 در رشته بسکتبال با ویلچر کار میکردم و به صورت جدی به ورزش پرداختم.

ـ  از تحصیلاتتان برایمان بگویید؟

ضمن اینکه به فعالیتهای ورزش روی آورده بودم از درس هم غافل نبودم؛ من به علت حضور در جبهه نتوانستم دیپلمم را بگیرم که بعدها به صورت متفرقه درس خواندم و دیپلم گرفتم.

در سال 68 بود که در رشته مدیریت صنعتی دانشگاه شهید بهشتی تهران پذیرفته شدم، اما به خاطر مشکلات جسمی و حرکتی، انتقالی گرفتم و به دانشگاه شیراز آمدم و در سال 72 هم در رشته مدیریت صنعتی از دانشگاه شیراز فارغ‌التحصیل شدم. به دلیل درگیری مسائل ورزشی و تمرینهای سختی که داشتم نتوانستم ادامه تحصیل دهم تا اینکه سال 85 در رشته تربیت بدنی دانشگاه آزاد تهران ادامه تحصیل دادم و کارشناسی ارشدم را گرفتم و الان هم در مقطع دکترا مدیریت ورزشی دانشگاه تهران مشغول به تحصیلم.

ـ چرا پرتاب نیزه را انتخاب کردید؟

در اوایل فعالیت ورزشی‌ام، هم پرتاب دیسک هم نیزه و هم وزنه کار میکردم، ولی مربیان تیم ملی به من پیشنهاد دادند که با توجه به انعطاف‌پذیری بدنی خوب و دستهای کشیده‌ای که دارم در نیزه موفق‌تر هستم و من به صورت تخصصی به این رشته روی آوردم و البته راهنماییهای مربی خوب و زحمتکش حاج کاظم ادریسی هم بی‌تأثیر نبود.

ـ توصیه شما به علاقمندان ورزش چیست ؟

اگر بخواهند موفق شوند باید عزمشان را جزم کنند و مقدمات کار را فراهم کنند و با یک اراده‌ و پشتکار محکم، فعالیتهای ورزشی را ادامه دهند، ممکن است سالها طول بکشد که بتوانند به رتبه‌ی مورد نظر برسند، در این راه نباید ناامید و خسته شد و اگر اراده و پشتکار و تداوم کاری داشته باشند حتماً موق خواهند شد.

ـ چه انتظاری از مسئولین ورزشی استان و شهرستان خرامه دارید؟

بحث تأمین امکانات و لوازم مورد نیاز ورزشکاران است؛ این که در حد توانشان امکانات و اماکن ورزشی را تجهیز کنند، مخصوصاً مسئله ضروری که در شهرستانها کم داریم بحث استخر هست که با همت مسئولین انشاالله محقق شود.

ـ آیا به هدفی که داشتید، دست یافتید؛ الان راضی هستید؟

الحمدالله در زمینه مسائل ورزشی به رتبه ای که از خودم انتظار داشتم رسیده‌ام و از عملکرد ورزشی خودم راضی هستم انشاالله در زمینه اجتماعی هم بتوانم به آنچه مورد نظرم هست برسم و گره‌ای از مشکلات عزیزانمان بگشایم.

ـ برای اینکه به این موفقیت برسید، چه کسانی حمایتتان کردند؟

بیشترین حمایت از طرف خانواده داشتم؛ واقعا همسرم در این زمینه بسیار به من کمک کرد و همه مسئولیتهای خانه به دوش همسرم بود، او مدیریت خانه و مسائل مربوط به درس و مشق بچه‌ها را به عهده میگرفت تا من بتوام فارغ‌البال و بدون اینکه دغدغه خانواده داشته باشم به فعالیتهای ورزشی بپردازم.

ـ  چه خاطره تلخ یا شیرینی از مسابقات پارالمپیک دارید؟

در مسابقات پارالمپیک آتلانتا 1996 آمریکا بود؛ ما در دو مرحله باید پرتاب را انجام دهیم و هر مرحله سه پرتاب، مرحله اول که پرتابها را انجام دادیم، بین دو مرحله، باران شدیدی بارید و به مدت یک ربع کل مسابقات تعطیل شد و با توجه به رکورد شکنی هم که انجام داده بودم رقیب من که یکی از سیاه پوستان آمریکا بود آمد و و به من تبریک گفت، روی مرا بوسید و گفت با توجه به رکوردی که شما زدید دیگر نیازی به حضورتان در مرحله دوم نیست، شما با همین رکورد مقام اول را به دست خواهید آورد.

البته قبل از این هم، در اردوهایی که برای بدست آوردن سهمیه پارالمپیک در ایران برگزار شد، رکوردی را برای ما پیش بینی کرده بودند، در آنجا شرایطی پیش آمد که من در مرحله اول نتوانستم رکورد بزنم؛ یک شب جمعه‌ای بود که در محل زندگی ام در شیراز، در مسجد پشت باغ جنت، دعای کمیل بود و من متوسل شدم به علی‌ابن موسی‌رضا (ع)، که اگر رکورد خوبی بزنم مدال پارالمپیک را به موزه‌ی آستان قدس رضوی اهداء کنم، بعد از آن، فرصتی مجدد به من دادند و در رکوردگیری مرحله دوم شرکت کردم و توانستم 15 سانت از آن رکوردی که فدراسیون جانبازان از من خواسته بود، بیشتر بزنم، و با خیال راحت به مسابقات اعزام شدم. زمانی هم که به مسابقات آمریکا رفتم و آنجا توانستم نزدیک به یک متر و نیم رکورد را جابجا کنم که بسیار جالب و فراموش نشدنی بود و این برکت توکل به خداوند و توسل به علی‌ابن موسی‌الرضا (ع) بود.

ـ اوقات فراغت را چطور سپری می کنید؟

اوقات فراغتم به ورزش اختصاص میدهم و به مطالعه دروس دانشگاهی میپردازم و مطالعه قرآن هم جزء برنامه‌های روزانه‌ام است، ولی مطالعه غیر درسی ندارم که امید است در آینده اگر فرصتی شد این هم جزء برنامه‌های روزانه‌ام قرار دهم.

ـ حرف آخر؟

از جوانان می خواهم که در هر زمینهای که استعداد و علاقه دارند با جدیت آن را دنبال کنند که ان‌شاالله موفق خواهند شد، فقط بحث ورزشی نیست، ممکن است هر فردی در هر زمینهای استعداد داشته باشد، مهم این است که بتوانند این توان را در خود زنده کنند که ان‌شاالله موفق خواهند شد و در پایان آرزوی سلامتی و بهروزی برای مردم خوب شهرستانم دارم.