تعداد دانش آموزان استان فارس در سال تحصیلی جدید 800 هزار نفر است که این تعداد دانش آموز در هشت هزار کلاس درس، سال تحصیلی خود را شروع کردند. حال سوال اینجاست؛ استان فارسی که به گفته رئیس اداره تربیت بدنی آموزش و پرورش قرار است در سومین المپیاد ورزشی خود، 75 درصد دانش آموزان را - یعنی 600 هزار نفر دانش آموز - تحت پوشش قرار دهد، چگونه می تواند با سرانه ورزشی 22 صدم سانتی متر مربع، این تعداد را تحت پوشش قرار دهد؟!

جالب آنکه در برخی مدارس از جمله در منطقه 2 آموزش و پرورش شیراز، کلاس هایی با تعداد 40 دانش آموز با کمبود فضای فیزیکی حداقلی از جمله حیاط مدرسه روبرو هستند تا حتی نتوانند استفاده خشک و خالی از زنگ ورزش داشته باشند، چه برسد به شرکت در برنامه های ورزشی حول محور المپیاد درون مدرسه ای که قرار است به سمت قهرمان پروری پیش برود!
هر چند سرانه ورزشی مدارس در کشور هم به نسبت جمعیت 13 میلیونی آن خیلی پایین است و برای هر دانش آموز بسیار ناچیز و در حد 20 صدم سانتی متر است. با تمام این شرایط نه چندان خوب باید کمبود معلم ورزشی و بی انگیزه بودن آنها که مجبور به فعالیت در شهرستان و حتی روستاها هم هستند و ساعت ها درمسیر و رفت به سر برند هم اضافه کرد که خود تاثیر منفی برای عملکرد این معلم ها در زنگ تربیت بدنی می گذارد.
سرانه فضای ورزشی قرار بود تا پایان برنامه پنجم توسعه به 1.20مترمربع برسد، اما با سرانه ورزشی میانگین 38 صدم سانتی متر و تا زمانی که زیرساخت‌های ورزش در مدارس با کمبود فضای مناسب و کمبود معلم مواجه هستند، چطور می توان انتظار داشت درس تربیت بدنی باعث تحرک و چابکی و استعداد یابی دانش آموزان شود؟
کمبود فضای ورزشی در مدارس فارس با وجود تنها یک استخر در فارس برای اجرای طرح سبا تاکیدی بر این کمبود ها است. طرح سبا که آموزش شنا در مقطع سوم ابتدایی است هم اکنون در حال اجرا است و مدارس در صورت مشارکت دانش آموزان برای تامین 50 درصد هزینه استخرهای مراکز خصوصی می توانند در طرح شرکت کنند.
کمبود فضای ورزشی مناسب، کمبود معلمان ورزش به معنای واقعی آن و نبود منابع مالی تعریف شده برای خرید وسایل و ابزارهای ورزشی، مشکلاتی قدیمی و همیشگی در آموزش و پرورش است. مشکلاتی که کارشناسان در طرح های کوتاه و بلندمدت، برای ساماندهی و حل این مساله بغرنج چشم به راه آینده هستند.
در نهایت آنچه باعث شده ورزش در مدارس به مشکل بدل شود، به نگاهی برمی گردد که ورزش را به مانند زنگ تفریحی یک ساعته می بیند و در یک سنجش غیرعلمی و غیرمنصفانه زنگ ورزش را در کفه ترازویی قرار می دهد که در مقابل تمام درسهای نظری وجود دارد. با این نگاه زنگ ورزش از دو جلسه یک و نیم ساعته در هفته تا قبل از دهه 70 به یک جلسه یک ساعته تقلیل پیدا کرده است؛ آنهم در فضاهای مدارسی که از تغییر کاربری منازل مسکونی ایجاد شده و تغییر نظام آموزشی خود باعث تعداد کمبود معلم درس تربیت بدنی شده است.
منبع: روزنامه سبحان