به گزارش شیرازه، شاید هر یک از ما در خانواده،همسایه،فامیل ،دوست و آشنا معلولی داشته باشد. آیا تا کنون خودمان را جای آنها گذاشته ایم تا بدانیم چه سختی هایی را تحمل می کنند؟ هرگز . هرگز نخواهیم فهمید دنیای آن ها چگونه است .

افردا معلول نیز مثل تمامی افراد جامعه آرزوهایی را در سر دارند . آرزوی تحصیل کردن،هنرمند شدن ، ورزشکار شدن ،داشتن شغل مناسب و همین طور ازدواج . جامعه تا چه میزان بستر را برا معلولین فراهم کرده است؟ می دانیم که حتی یک گام کوچک مشکل گشای افراد معلول است. شیوه ها هنوز کهنه عمل می کنند و این قصه همچنان ادامه دارد.

وارد راه روی خانه ای شدم که ساده و بی آلایش بود. گوشه ی دیوار ،ته راهرو افتخاراتش را منظم و پشت سر هم نصب کرده بود. می گوید کار مادرم است. دلخوشی های پسرش را هر روز تمیز و گرد گیری می کند. 

یادم رفت بگویم اسم و رسمش محمد دلیر است و قهرمان شنای کم بینایان کشور. متولد 1372 در شهرستان جهرم و دانش آموخته رشته کارشناسی تربیت بدنی است . 

محمد مادر زاد چشمانش ضعیف بوده . او در گفتگو با خبرنگار ما از علاقه اش به شنا می گوید و اینکه چگونه وارد این رشته شد : "در سن 15 سالگی با معرفی پسر عمه ام وارد کانون نابینایان شهرستان جهرم شدم . در آنجا مرا با ورزش گلبال آشنا کردند اما برایم سخت بود و ادامه ندادم . با علاقه ای که در بچگی به شنا داشتم رشته شنا را انتخاب کردم . با مربی خوبم توانستم شنا را حرفه ای یاد بگیرم و در سال 87 در المپیاد ورزشی شنای کم بینایان ایران مدال نقره انفرادی را کسب کردم."

او در سال 88 برنده 8 مدال طلای کشوری شد و به عنوان بهترین شناگر آن دوره از رقابت ها شناخته شد.

این قهرمان ملی می گوید: در سال 2010 برای شرکت در اولین تورنمنت بین المللی عازم آلمان شدم . هرچند نتوانستم روی سکو بایستم اما سهمیه مسابقات آسیایی گوانگجو ی چین را کسب کردم .  

این نخبه ی شنای نابینایان و کم بینایان کشورمان توانست با درخشش در مسابقات پارآسیایی گوانگجو چین مدال برنز آن دوره از رقابت ها را از آن خود کند و برای کشورمان افتخار آفرین شود .

به گفته ی خودش این مدال نقطه عطفی در زندگی اش بود پس از آن تلاش هایش را برای رسیدن به مسابقات پارالمپیک چندبرابر کرد .

او در سومین اعزام به مسابقات بین المللی لهستان در سال 2015 موفق شد سه مدال نقره را کسب کند .

دلیر از خاطراتش و اینکه با چه ذوق و شوقی این ورزش را دنبال می کرده است می گوید: یاد دارم باران شدیدی می بارید و همه جا را آب گرفته بود .آن روز ،روز تمرین من بود و هرگز حاضر نبودم آن را از دست بدهم.دقایق زیادی را زیر باران ایستادم تا بتوانم سوار تاکسی شوم و خودم را به استخر برسانم.

مادر محمد می گوید: به پسرم خیلی افتخار می کنم باوجود معلولیتی که دارد توانسته دل من را بارها شاد کند.

می گوید اگر محمد کم بینا ست و رنج زیادی را می کشد اما خداوند استعداد خاصی در شنا به او هدیه داده است.

مدال ها و لوح هایش را می آورد.مدال ها بر روی دستانش سنگینی می کند .می گوید مدال آسایی اش خیلی برایش ارزشمند است .آه دوباره ای به سراغش می آید و بیان می کند: از خداوند سپاسگزارم که مرا به اینجا رسانده است.هر چه دارم از اوست.اما ای کاش مسئولین تلاش های مرا می دیدند و به من کمک می کردند.

این قهرمان آسیایی می گوید: ورزش شنا در فدراسیون ورزش های نابینایان و کم بینایان کشور در اولویت سوم قرار دارد و اهمیت چندانی به این رشته داده نمی شود . در حال حاضر نزدیک به 80 نفر کم بینا در رشته شنا وجود دارد که همگی افتخار آفرین برای کشورشان هستند.

از ای کاش هایش می گوید و بیان می کند: چه خوب می شد کشور ما هم مانند دیگر کشور های توسعه یافته برای ورزشکاران معلول حقوقی در نظر می گرفتند .کاش مسئولین  استعداد یابی کودکان کم بینا در این رشته و حتی رشته های دیگر فراهم می کردند.
الان خیلی از بچه های ما مربی ندارند و به تنهایی خودشان تمرینات را انجام می دهند.

برایم باور کردنی نیست وقتی می گوید: مدال های کشوری که کسب کرده است حتی یکی از آنها جوایز نقدی به همراه نداشته است.

خنده ای می کند و می گوید: من هر چه کرده ام برای خوشحالی خانواده ام و خودم بوده است هیچ انتظاری ندارم جز کمی حمایت.

از چطور شنا کردنش و اینکه چطور در استخر می بیند می گوید:  کف استخر خط سیاهی کشیده شده است همین را دنبال می کنم و خودم را به آخر می رسانم.خوشبختانه مشکلی از این بابت ندارم و چشم هایم اذیت نمی شود.

محمد از سختی هایش می گوید از اینکه آن طور که باید حمایت نمی شود .خودش به تنهایی و بدون مربی تمرین می کند و حداقل شرایط تمرین مداوم برای او در شهرستان جهرم وجود ندارد.

می گوید: برای اینکه بتوانم خرج هزینه خودم را در بیاورم مربی شنا کودکان و نوجوانان در شهرستان خنج هستم.

این فرصت باعث شد که استخری در اختیارم داده شود تا بتوانم تمرینات را دنبال کنم. در آنجا استعدادیابی  بچه های کم بینا در رشته شنا می کنم و مسئولین خنج از این موضوع استقبال کرده اند.

شرایط رفت و آمد برایم بسیار سخت است ای کاش این شرایط در شهرستان خودم ایجاد می شد تا بتوانم به همشهریانم نیز آنچه را که بلدم انتقال دهم .

می گوید بی کاری و نبود آینده روشن تمام دغدغه ذهنی من است.

از آرزویش می گوید از اینکه چقدر دوست دارد سهمیه پارا المپیک نصیبش گردد. اما شرایط برای او مهیا نیست.

منبع: پسین جهرم