افشاگری در مورد پشت پرده طرح آمریکا جهت خروج از عراق
دولت "بایدن" بر خلاف ادعا‌های خود مبنی بر اراده جدی آن جهت خروج از عراق، تنها به دنبال این است که حضور نظامی اش در این کشور را در یک قالبِ جدیدتر، سازماندهی و عملیاتی کند. امری که به نوعی در خدمتِ تغذیه جنگ‌های بی پایانِ آمریکا در اقصی نقاط جهان است.
به گزارش سرویس بین الملل شیرازه، بیانیه مشترک اخیرِ رهبران آمریکا و عراق مبنی بر اراده آمریکا جهت خارج کردن نظامیانش از عراق تا پایان سال جاری میلادی پرداخته و به طور خاص به این مساله اشاره داشته که آمریکایی‌ها بنا ندارند از عراق خارج شوند، بلکه بر آن هستند تا در قالب و عنوانی جدید، در این کشور حضور نظامی خود را حفظ کنند. امری که می‌تواند در حفظِ چرخه خشونت در عراق، نقش بسزایی بازی کند.
"ریسپانسیبل اِستیت کرفت/"Responsible Statecraft در این رابطه می‌نویسد: «"مصطفی الکاظمی" نخست وزیر عراق و "جو بایدن" رئیس جمهور آمریکا، اخیرا در جریان نشست دوجانبه خود در واشنگتن، در مورد خروج نیرو‌های رزمی آمریکا از عراق تا پایان سال جاری میلادی توافق کردند. با این حال، باید توجه داشت سربازان آمریکایی که مدت زمان زیادی را در عراق گذرانده اند، قرار نیست به خانه بازگردند. بسیاری از ۲۵۰۰ نظامی و پرسنل آمریکاییِ مستقر در عراق، انتظار می‌رود که همچنان در این کشور بمانند و در قالبِ ماموریت‌های آموزشی و یا مستشاری، در این کشور فعالیت داشته باشند.
"ریسپانسیبل اِستیت کرفت/"Responsible Statecraft در این رابطه می‌نویسد: «"مصطفی الکاظمی" نخست وزیر عراق و "جو بایدن" رئیس جمهور آمریکا، اخیرا در جریان نشست دوجانبه خود در واشنگتن، در مورد خروج نیرو‌های رزمی آمریکا از عراق تا پایان سال جاری میلادی توافق کردند. با این حال، باید توجه داشت سربازان آمریکایی که مدت زمان زیادی را در عراق گذرانده اند، قرار نیست به خانه بازگردند. بسیاری از ۲۵۰۰ نظامی و پرسنل آمریکاییِ مستقر در عراق، انتظار می‌رود که همچنان در این کشور بمانند و در قالبِ ماموریت‌های آموزشی و یا مستشاری، در این کشور فعالیت داشته باشند.
بیشتربخوانید:
ایالات متحده آمریکا و عراق، بیانیه مشترکی را در ماه آپریل سال جاری میلادی صادر کردند که بر اساس آن، ماموریت رزمی نیرو‌های آمریکایی در عراق، خاتمه‌یافته اعلام شد. با این حال زمان‌بندیِ تحقق این مساله، مشخص نشده بود. با این همه، ذکرِ این زمان بندی در جریان اعلامیه مشترک اخیر آمریکا و عراق، به زعم بسیاری از ناظران و تحلیلگران، معطوف به تقویت موضع انتخاباتی مصطفی‌الکاظمی در جریان انتخابات پارلمانی ماهِ اکتبر در عراق است. الکاظمی با درخواست‌های گسترده‌ای جهت اخراج نظامیان آمریکایی از عراق رو به رو است با این حال، وی همچنان خود را جهت تقویت موضعش در عراق، به حمایت نیرو‌های آمریکایی، نیازمند می‌بیند.
بسیاری از گروه‌های شبه نظامی که الکاظمی سعی دارد با آن‌ها در عراق مقابله کند، ابتدا با هدف مبارزه علیه گروه داعش ایجاد شدند. در این رابطه به طور خاص گروه "حشد الشعبی"، در نبرد خود علیه داعش، از حمایت‌های گسترده ایران و آمریکا برخوردار بود. بیساری از ناظران و تحلیلگران آمریکایی بر این باورند که اگر "پُل برمر" حاکم نظامی عراق و وزارت دفاع آمریکا، پس از اشغال عراق توسط آمریکا، تصمیم به انحلال ارتش این کشور نگرفته بودند، عراق با چالش‌های فراوانی رو به رو نبود. دلیل اصلی این مساله نیز این است که عراق از یک ارتشِ کاربردی و مناسب برخوردار بود که می‌توانست تهدیدات امنیتی را تا حد زیادی دفع کند.
ایالات متحده آمریکا، به وضوح مسوولِ بخش زیادی از بی ثباتی‌ها و بی کفایتی‌های جاری در آمریکا است. حقیقتی که موضع گیری جدید دولت آمریکا مبنی بر اعطای ۱۵۵ میلیون دلار کمک بشردوستانه یِ اضافی به عراق، به طور ضمنی به آن اشاره داشته و آن را تایید می‌کند. با این حال، ارتش آمریکا به طور مکرر، ماموریت‌های خود را در عراق، متوقف کرده و از پایانِ آن سخن گفته است. با این همه باید توجه داشت که حفظ نیرو‌های آمریکایی در عراق، نَه در راستای منافع عراق و نَه ایالات متحده آمریکا است.
اینکه آمریکا بخواهد همچنان نیرو‌های نظامی خود را در عراق، با یک اسمِ دیگر حفظ کند، تنها میزان آسیب پذیری آن‌ها در برابر حملات به مواضعشان در خاک عراق را افزایش می‌دهد. در شرایط کنونی، بسیاری از گروه‌های شبه نظامی در عراق مصمم هستند که آمریکا را به هر نحو ممکن هم که شده از کشورشان اخراج کنند.
با این همه، وقتی آمریکایی‌ها از خروج نظامیان خود از عراق سخن می‌گویند و قرار نیست یکچنین چیزی اتفاق بیفتد، یک زنگ هشدار جدی‌تر به صدا در می‌آید و آن تقویت روند "جنگ‌های بی پایان آمریکا/The US forever wars "در اقصی نقاط جهان است.
در این چهارچوب، دولت آمریکا بر خلاف رویه‌های ظاهری اش که از کاهش تعهدات نظامی بین المللی خود سخن می‌گوید و اعلام می‌کند که می‌خواهد بخش اعظم منابع مالی خود را در خاک آمریکا (و نه خارج از این کشور) هزینه کند، عملا نیرو‌های آمریکایی را در بخش‌های مختلف جهان و تحت نام‌های دیگر، سازماندهی می‌کند و همچنان به عملیات‌های نظامی خارجی خود در قالب‌های جدیدتر ادامه می‌دهد.
در این راستا، روندِ نگران کننده تر، افزایش بودجه و حوزه برنامه‌های موسوم به "۱۲۷e” پنتاگون است. این ابتکار پس از حملات ۱۱ سپتامبر طراحی و عملیاتی شد و در قالب آن: از نیرو‌های خارجی، شبه نظامیان، و گروه‌ها و افرادی که در راستای اقدامات و عملیات‌های نیرو‌های ویژه آمریکا جهت مبارزه با تروریسم کنشگری می‌کنند، حمایت می‌شود. این رویه‌های نظامی و امنیتی دولت آمریکا، تا حد زیادی از چشمِ نهاد‌های قانون گذار و ناظر در این کشور به دور هستند و همین مساله خود، به شدت جای نگرانی دارد.
بودجه برنامه‌های موسوم به "۱۲۷e” از سال ۲۰۰۵، چهار برابر شده و از ۲۵ میلیون دلار به ۱۰۰ میلیون دلار، به طور سالانه افزایش یافته است. این منابعِ مالی معاف از شرایط قید شده در چهارچوب‌های حقوق‌بشری آمریکا هستند (این بدان معناست که در این رابطه، آمریکا ملاحظات حوقق بشری را هم کنار می‌گذارد). همین مساله در نوع خود خطرناک بوده و می‌تواند دامنه درگیری‌ها و گرفتار شدن آمریکا در درگیری‌های خارجی را بیش از پیش توسعه دهد.
در این رابطه، اگر نیرو‌های آمریکایی قرار باشد در عراق، در قالب ماموریت مستشاری باقی بمانند، این مساله شاید امری بی ضرر به نظر آید با این حال، این احتمال را که امکان دارد آن‌ها هدف قرار گیرند و مجبور شوند حملات انتقام جویانه‌ای را انجام دهند، از بین نمی‌برد. امری که همچنان می‌تواند چرخه خشونت در عراق را حفظ کند».
بسیاری از گروه‌های شبه نظامی که الکاظمی سعی دارد با آن‌ها در عراق مقابله کند، ابتدا با هدف مبارزه علیه گروه داعش ایجاد شدند. در این رابطه به طور خاص گروه "حشد الشعبی"، در نبرد خود علیه داعش، از حمایت‌های گسترده ایران و آمریکا برخوردار بود. بیساری از ناظران و تحلیلگران آمریکایی بر این باورند که اگر "پُل برمر" حاکم نظامی عراق و وزارت دفاع آمریکا، پس از اشغال عراق توسط آمریکا، تصمیم به انحلال ارتش این کشور نگرفته بودند، عراق با چالش‌های فراوانی رو به رو نبود. دلیل اصلی این مساله نیز این است که عراق از یک ارتشِ کاربردی و مناسب برخوردار بود که می‌توانست تهدیدات امنیتی را تا حد زیادی دفع کند.
ایالات متحده آمریکا، به وضوح مسوولِ بخش زیادی از بی ثباتی‌ها و بی کفایتی‌های جاری در آمریکا است. حقیقتی که موضع گیری جدید دولت آمریکا مبنی بر اعطای ۱۵۵ میلیون دلار کمک بشردوستانه یِ اضافی به عراق، به طور ضمنی به آن اشاره داشته و آن را تایید می‌کند. با این حال، ارتش آمریکا به طور مکرر، ماموریت‌های خود را در عراق، متوقف کرده و از پایانِ آن سخن گفته است. با این همه باید توجه داشت که حفظ نیرو‌های آمریکایی در عراق، نَه در راستای منافع عراق و نَه ایالات متحده آمریکا است.
اینکه آمریکا بخواهد همچنان نیرو‌های نظامی خود را در عراق، با یک اسمِ دیگر حفظ کند، تنها میزان آسیب پذیری آن‌ها در برابر حملات به مواضعشان در خاک عراق را افزایش می‌دهد. در شرایط کنونی، بسیاری از گروه‌های شبه نظامی در عراق مصمم هستند که آمریکا را به هر نحو ممکن هم که شده از کشورشان اخراج کنند.
با این همه، وقتی آمریکایی‌ها از خروج نظامیان خود از عراق سخن می‌گویند و قرار نیست یکچنین چیزی اتفاق بیفتد، یک زنگ هشدار جدی‌تر به صدا در می‌آید و آن تقویت روند "جنگ‌های بی پایان آمریکا/The US forever wars "در اقصی نقاط جهان است.
در این چهارچوب، دولت آمریکا بر خلاف رویه‌های ظاهری اش که از کاهش تعهدات نظامی بین المللی خود سخن می‌گوید و اعلام می‌کند که می‌خواهد بخش اعظم منابع مالی خود را در خاک آمریکا (و نه خارج از این کشور) هزینه کند، عملا نیرو‌های آمریکایی را در بخش‌های مختلف جهان و تحت نام‌های دیگر، سازماندهی می‌کند و همچنان به عملیات‌های نظامی خارجی خود در قالب‌های جدیدتر ادامه می‌دهد.
در این راستا، روندِ نگران کننده تر، افزایش بودجه و حوزه برنامه‌های موسوم به "۱۲۷e” پنتاگون است. این ابتکار پس از حملات ۱۱ سپتامبر طراحی و عملیاتی شد و در قالب آن: از نیرو‌های خارجی، شبه نظامیان، و گروه‌ها و افرادی که در راستای اقدامات و عملیات‌های نیرو‌های ویژه آمریکا جهت مبارزه با تروریسم کنشگری می‌کنند، حمایت می‌شود. این رویه‌های نظامی و امنیتی دولت آمریکا، تا حد زیادی از چشمِ نهاد‌های قانون گذار و ناظر در این کشور به دور هستند و همین مساله خود، به شدت جای نگرانی دارد.
بودجه برنامه‌های موسوم به "۱۲۷e” از سال ۲۰۰۵، چهار برابر شده و از ۲۵ میلیون دلار به ۱۰۰ میلیون دلار، به طور سالانه افزایش یافته است. این منابعِ مالی معاف از شرایط قید شده در چهارچوب‌های حقوق‌بشری آمریکا هستند (این بدان معناست که در این رابطه، آمریکا ملاحظات حوقق بشری را هم کنار می‌گذارد). همین مساله در نوع خود خطرناک بوده و می‌تواند دامنه درگیری‌ها و گرفتار شدن آمریکا در درگیری‌های خارجی را بیش از پیش توسعه دهد.
در این رابطه، اگر نیرو‌های آمریکایی قرار باشد در عراق، در قالب ماموریت مستشاری باقی بمانند، این مساله شاید امری بی ضرر به نظر آید با این حال، این احتمال را که امکان دارد آن‌ها هدف قرار گیرند و مجبور شوند حملات انتقام جویانه‌ای را انجام دهند، از بین نمی‌برد. امری که همچنان می‌تواند چرخه خشونت در عراق را حفظ کند».
انتهای پیام/ش
نظرات بینندگان
