جمعه های مهدوی شیرازه:
معرفت به امام زمان (عج)؛ سرمنشأ محبت و مودت
از برکات شناخت و معرفت به امام زمان (عج) ایجاد محبت و دوستی با حضرت است؛ معرفت باعث میشود که محبت ما به امام زمان (عج) افزایش یابد.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری شیرازه، ایجاد رابطه عاطفی هم مانند هر پدیده دیگری، نیاز به مقدماتی دارد که بدون وجود آنها، محبت حاصل نمی شود. علت محبت ریشه‌دار به امام معصوم «معرفت» است. معمولاً انسان‌ها وقتی به چیزی معرفت پیدا کنند قدر آن را خواهند دانست و از ارزش آن آگاه می‌شوند و بهره لازم را از آن خواهند برد. در روابط اجتماعی هم شاهد جریان همین قاعده هستیم.
علت بسیاری از ناسپاسیها و بی‌حرمتی‌ها، فقدان معرفت است؛ عدم حصول معرفت باعث میشود تا فرزند، وظایفش را نسبت به پدر و مادر درست اجرا نکند. همین نبود معرفت نسبت به نعمت فرزند سبب میشود که پدر و مادر در انجام رسالت خود در مقابل فرزندانشان درست عمل نکنند و حاصل این اتفاق تلخ آن است که محبت واقعی بین والدین و فرزندان شکل نمی‌گیرد.
از برکات شناخت و معرفت به امام زمان (عج) ایجاد محبت و دوستی با حضرت است. معرفت باعث میشود که محبت ما به امام زمان (عج) افزایش پیدا کند. حدیثی که در گفتار قبل از امام صادق (ع) بیان شد ناظر به همین مطلب است. حضرت در آن حدیث شریف فرمودند: «خداوند تبارک و تعالی محبت و ولایت و اطاعت ما را بر شما واجب کرده است» .
با بیانی که در سطور قبل گذشت، این محبت، حاصل معرفت است و می‌توان نتیجه گرفت که امام(ع) ما را به کسب معرفت امر فرموده است. در سایه این معرفت خواهیم دانست که امام زمان(عج) ما را بیشتر از خودمان دوست می‌دارند. این ویژگی رهبران الهی است که بندگان خدا را حتی بیشتر از خودشان دوست می‌دارند. چه‌بسا بنده‌ای که خاطرش از گناه مکدر نشود اما قلب امام زمان(عج) از همان گناه رنجیده میشود. دلیل این رنجش خاطر ایشان هم دور شدن بنده از مسیر تعالی و عبودیت است.
قرآن کریم این ویژگی را در آیات ابتدایی سوره طاها برای پیامبر گرامی اسلام ص توصیف می‌کند؛ آنجا که می‌فرماید: طه * مَا اَنزَلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْءَانَ لِتَشْقی * إلّا تَذْکِرَةً لِّمَن یخَشىَ؛ طاها، قرآن را بر تو نازل نکردهایم که در رنج افتى، تنها هشدارى است براى آن که مىترسد.
صرف‌نظر از تکلیفی که خداوند برای شناخت امام بر عهده ما نهاده است، باید چنین امامی را دوست داشت. مرحوم سیدبن طاووس می‌فرماید: در یک سحرگاه در سرداب مطهر (منزل حضرت در سامراء) از حضرت صاحب‌الأمر ارواحنافداه این مناجات را شنیدم که می‌فرمودند: «اللهمَّ إنَّ شیعَتَنا خُلقَت مِن شُعاعِ اَنوارِنا وَ بَقیَةِ طِینَتِنا وَ قَد فَعَلوا ذُنوباً کَثیرةً اِتِکالاً عَلی حُبِّنا وَ وِلایَتِنا فَاِن کانَت ذُنوبُهُم بَینَکَ وَ بَینَهُم فَاصفِح عَنهُم فَقَد رَضینا وَ مَا کانَ مِنها فِیما بَینَهُم فَاصلِح بَینَهُم وَ قاص بِها عَن خُمسِنا وَ اَدخِلُهُم الجَنَّةَ وَ زَحزِحهُم عَن النّارِ وَ لا تَجمَع بَینَهُم وَ بَینَ اَعدائِنا فِی سَخَطِک» .
خدایا، شیعیان ما را از شعاع نور ما و بقیه طینت ما خلق کرده ای، آنها گناهان زیادی با اتکاء بر محبت به ما و ولایت ما کرده‌اند، اگر گناهان آنها گناهی است که در ارتباط با تو است، از آنها بگذر که ما را راضی کرده‌ای و آنچه از گناهان آنها که در ارتباط با خودشان است، خودت بین آنها را اصلاح کن و از خمسی که حق ما است، به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش جهنم نجات بده و آنان را با دشمنان ما در خشم و سخط خود جمع نفرما.
حال وجدان‌های بیدار، خود اندیشه کنند؛ آیا کسی که هیچ یک از رفتارهایش با مرام اهل بیت (ع) برابر نیست، می‌تواند خود را پیرو ایشان بداند و آیا چشمان چنین انسانی لایق دیدن امام هست؟ به قول مرحوم آیت الله فیض کاشانی:
گفتم که روی ماهت از من چرا نهان است
گفتا تو خود حجابی ورنه رخم عیان است
به قلم: حجت الاسلام و المسلمین محمدحسین حدائق؛ قائم مقام بنیاد و موسسه فرهنگی حضرت مهدی موعود
انتهای پیام/224224
نظرات بینندگان
