به مناسبت سالروز میلاد امیرالمؤمنین (ع)؛
دنیای اسلام نیازمند آموزه‌های حضرت علی (ع) است
امروز دنیای اسلام بیش‌ازپیش نیازمند آموزه‌های اهل‌بیت به‌ویژه حضرت علی (ع) است و باید پیروی از رفتار و منش ایشان موردتوجه جامعه باشد تا جامعه علوی را رقم بزنیم.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری «شیرازه»، بنا برنوشته مورخین ولادت حضرت علی (ع) در روز جمعه ۱۳ رجب در سال سی‌ام عام‌الفیل در درون کعبه یعنی خانه خدا به وقوع پیوست و این فضیلتی است که خدای تعالی به حضرت علی (ع) اختصاص داده تا مردم مرتبه بلند او را بشناسند و از او تجلیل و تکریم نمایند.
شخصیت حضرت امیرالمؤمنین (ع) آن‌قدر وسیع، بزرگ و همه‌جانبه است که درک و فهم آن برای هرکسی آسان نیست، حتی برخی از بزرگان هم درباره آن حضرت مطالعات عمیق و گسترده‌ای انجام داده‌اند، معتقدند که شناخت حضرت علی (ع) به‌آسانی امکان‌پذیر نیست.
امیرمؤمنان علی (ع) در زمینه دلبستگی به خانواده، حفظ و حراست از بستگان و رسیدگی به آنان، اهتمام به صله‌رحم و استوار ساختن پیوند خویشاوندی پیشتاز بوده‌اند؛ چنان‌که خود در یکی از فرمایشاتش به این مطلب تصریح کرده‌اند: «هیچ‌کس در پذیرش دعوت حق و صله‌رحم، چون من پیشتاز نبوده است».
حضرت علی (ع) در برخورد با همنوعان و خانواده خویش بهترین الگوی جامعه امروز هستند که با مطالعه تاریخ و نهج‌البلاغه می‌توانیم به این مهم پی ببریم.
شیوه و رفتار امام علی (ع) با فرزندانش نیز، بر همان مبنایی استوار بود که خود بر آن اساس، از سوی پیامبر اکرم (ص) تربیت شده بود و معتقد بود که فرزند را بر پدر و پدر را بر فرزند حقوقی متقابل است و رابطه عاطفی بسیار قوی با فرزندان خویش داشتند که متأسفانه این رابطه امروزه در جامعه ما به حاشیه رفته است.
ولی امروز دنیای اسلام بیش‌ازپیش نیازمند آموزه‌های اهل‌بیت به‌ویژه حضرت علی (ع) است، چرا که ایشان نمونه یک انسان کامل و دارای فضایل بسیار است که باید برای جامعه امروز الگو باشد و ولایت ایشان نیز به معنای پیروی از منش و سیره ایشان در وجوه مختلف است و برای اینکه بخواهیم در جامعه به موفقیت برسیم باید از نهج‌البلاغه یک ابزار روشمند و تحقیقی ارائه بدهیم.
بازخوانی نامه امام علی (علیه‌السلام) به مالک‌اشتر
نامه امام علی (ع) به مالک‌اشتر یک منشور اخلاقی و سیاسی برای سیاستمداران و دستورالعمل کاربردی برای سیاستمداران ماست. این نامه امروز به‌عنوان یک سند ماندگار در دنیاست که سیاستمداران به آن عمل می‌کنند. فرمایشات اخلاقی و سیاسی حضرت مربوط به طبقه خاصی نبوده و ایشان به‌عنوان رهبر مسلمانان بیاناتشان مربوط به همه بود و هر کس به‌اندازه توان فکری خود از آن استفاده می‌کردند.
در این نامه آمده است:
به نام خداوند بخشاینده مهربان
این فرمانی است از بنده خدا، علی امیرالمؤمنین به مالک بن حارث اشتر نخعی در پیمانی که با او می‌نهد، هنگامی که او را فرمانروایی مصر داد تا خراج آنجا را گرد آورد و با دشمنانش پیکار کند و کار مردمش را به صلاح آورد و شهرهایش را آباد سازد.
او را به ترس از خدا و برگزیدن طاعت او بر دیگر کارها و پیروی از هر چه در کتاب خود بدان فرمان داده است.
باید که دورترین افراد رعیت از تو و دشمن‌ترین آنان در نزد تو، کسی باشد که بیش از دیگران عیب‌جوی مردم است و نباید که نیکوکار و بدکار در نزد تو برابر باشند.
باید برگزیده‌ترین سران سپاه تو، در نزد تو، کسی باشد که در بخشش به افراد سپاه قصور نورزد و به آنان یاری رساند و از مال خویش چندان بهره‌مندشان سازد که هزینه خود و خانواده‌شان را که بر جای نهاده‌اند، کفایت کند، تا یکدل و یک رأی روی به جهاد دشمن آورند، زیرا مهربانی تو به آن‌ها دل‌هایشان را به تو مهربان سازد.
قاضی تو باید از هر کس دیگر موارد شبهه را بهتر بشناسد و بیش از همه به دلیل متکی باشد و از مراجعه صاحبان دعوا کمتر از دیگران ملول شود و در کشف حقیقت، شکیباتر از همه باشد و چون حکم آشکار شد، قاطع رأی دهد.
در کار کارگزارانت بنگر و پس از آزمایش به کارشان برگمار، نه به سبب دوستی با آن‌ها.
برای کسانی که به تو نیاز دارند زمانی معین کن که در آن فارغ از هر کاری به آنان پردازی.
روی پوشیدنت از مردم به دراز نکشد زیرا روی پوشیدن والیان از رعیت خود گونه‌ای نامهربانی است به آن‌ها و سبب می‌شود که از امور ملک آگاهی اندکی داشته باشند.
به هیچ‌یک از اطرافیان و خویشاوندانت زمینی را به اقطاع مده، مبادا به سبب نزدیکی به تو پیمانی بندند که صاحبان زمین‌های مجاورشان را در سهمی که از آب دارند یا کاری که باید به اشتراک انجام دهند زیان برسانند و بخواهند بار زحمت خود بر دوش آنان نهند.
اگر رعیت بر تو به ستمگری گمان برد عذر خود را به آشکارا با آنان در میان نه و با این کار از بدگمانی‌شان بکاه
از خودپسندی و از اعتماد به آنچه موجب اعجابت شده و نیز از دلبستگی به ستایش و چرب‌زبانی‌های دیگران پرهیز کن
از شتاب‌کردن در کارها پیش از رسیدن زمان آن‌ها بپرهیز و نیز از سستی در انجام‌دادن کاری که زمان آن فرارسیده است و از لجاج و اصرار در کاری که سررشته‌اش ناپیدا بود و از سستی‌کردن در کارها هنگامی که راه رسیدن به هدف باز و روشن است حذر نمای. پس هر چیز را به‌جای خود بنه و هر کار را به هنگامش به انجام رسان.
انتهای خبر/
منبع: مهر
نظرات بینندگان
