به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، به نقل از نوید شاهد فارس، شهید «سیدهاشم رستگارمن» ۲۹ مرداد سال ۱۳۴۵ در شیراز دیده به جهان گشود. دوران ابتدایی را در دبستان روستائیان با موفقیت پشت سر گذاشت و دوران راهنمایی را در مدرسه فردوسی سپری کرد. پس از آن به اتفاق خانواده به کرمان مهاجرت کردند و پس از مدتی به کرج رفت.

 او در کرج با گروه شهید چمران آشنا شد و فعالیت فرهنگی، مذهبی خود را با این گروه آغاز کرد. با آغاز جنگ تحمیلی راهی جبهه شد و سرانجام ۱۱ مرداد سال ۱۳۶۰ در منطقه عملیاتی سوسنگرد در مبارزه با دشمن بعثی به شهادت رسید. پیکر پاکش در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.

 متن وصیت: 

 بسم‌الله الملک القاهر الجبار المنعم «إن کان دینُ محمدٍ لم یستقمْ إلا بقتلیَ یا سیوفُ خُذینی». بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِیمِ وَنُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ
 در این لحظاتی که عازم جبهه جنگ هستم با کمال سلامتی وصیت می‌کنم ناهمواری‌های راه و سختی‌ها زیاد است که در پیش داریم. حق همیشه درگیر باطل بوده و هست و خواهد بود. حضرت رسول (ص) می‌فرمایند: هر دینی یک رهبانیتی دارد و رهبانیت دین من مبارزه است. اگر به عقب بازگردیم و تاریخ را ورق بزنیم خواهیم دید همیشه موسی این امت است که بر علیه فرعون و فرعونیان قیام می‌کند. این یک سنت گرامی است که همیشه موسی زاده‌گان بر علیه فرعونیان می‌شورند

 اینجا تاریک و خموش در بین مردگان متحرک زنده‌ای با گام‌های استوار. بله علی (ع) تنهاست و درد قلبش را می‌آزارد، علی (ع) از بیشترین افرادی که رنج می‌برد نه کافرین بودند و نه منافق، بلکه افراد خویش بود و در آن زمان که علی (ع) فرمان داد و اجرا نکردند و گوش فرا ندادند، وای بر ما که علی (ع) را تنها گذاشتیم... امام را تنها نگذارید.

 حسین علیه‌السلام، فریادی در سکوت و جرقه‌ای در ظلمت با گام‌های استوار که بر خاک می‌نهد؛ برادرم بدان اگر دل آن را نداری که شهادت را انتخاب کنی مرگ تو را فرا خواهد گرفت. برادرانم و خواهرانم پس حسین (ع) را تنها مگذارید، آنها که رفتند کاری حسینی کردند و آنها که ماندند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدند.

 برادرانم و خواهرانم بدانید که مسئولیتی بس عظیم به دوش دارید؛ شما وارث خون شهدایید. برادران و خواهران مسلمانم مراقب این گروهک‌ها باشید که این‌ها بزرگ‌ترین خطر برای انقلاب‌اند. چشم و گوشتان به حسینیه جماران باشد و خدای ناکرده امام را تنها مگذارید.

 بر سر، مادیات دنیا با هم گلاویز نشوید. کمی هم به معاد بیندیشید. مواظب منافقان باشید که از کفار هزاران بار خطرناک‌ترند. ظاهرشان دوست و باایمان است؛ اما خدا از باطنشان خبر دارد.
 برادر و هم‌رزمان، سنگرها را در هر جا که هستید خالی مگذارید.

 اگر نویسنده‌ای کاغذ و قلمت را بر زمین مگذار. اگر پاسداری اسلحه‌ات را محکم بگیر و حواست جمع باشد که کشتنت برای خدا باشد و کشته شدنت هم برای خدا... اگر کارگر و کاسبی مساجد را خالی مگذارید که بزرگ‌ترین سنگرها است. گفتنی‌ها زیاد است و اما وقت کم. اللهم ارزقنا توفیق الشهادت فی سبیلک. جانبازان مرگ را چنان می‌جویند که شاعر قافیه را و عاشق معشوق را و کودکان آینه را. سیدهاشم رستگارمن. دوم خرداد سال ۱۳۶۰

 انتهای متن/