به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه» و به نقل از نوید شاهد فارس، شهید «عباس کریمی» ۱۵ دی ماه ۱۳۴۶ در روستای مزایجان شهرستان بوانات دیده به جهان گشود. در هفت سالگی به مدرسه رفت و تحصیلات خود را تا دوره متوسطه در رشته اقتصاد ادامه داد.

در ۱۸ سالگی به همراه چند تن از دوستان عازم جبهه‌های نبرد شد و سرانجام بعد از ۶ ماه نبرد با دشمن ۲۹ خرداد سال ۱۳۶۵ به شهادت رسید. پیکر پاکش در گلزار شهدای مزایجان بوانات به خاک سپرده شد.

متن وصیت

بسم الله الرحمن الرحیم وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ.

چنین مپندارید آنان‌که در راه خدا کشته شده‌اند مرده‌اند؛ بلکه زنده‌اند و در نزد خدای خویش روزی می‌خورند.

پدر و مادر و خواهر و برادر و همسرم من هدفم الله بود و کورکورانه از کسی پیروی نکردم؛ این را هم بدانید که من ایمانم را از دست نمی‌دهم و هیچگاه خدا را از یاد نخواهم برد و آخرین خداحافظی را در روستا کردم و راهی جبهۀ حق شدم.

جبهه‌ای که در آن کافران بعثی، برادران و عزیزان ما را به شهادت می‌رسانند و یا اسیر می‌کنند که آنان را با وحشیانه‌ترین وجهی به شهادت می‌رسانند و یا در کردستان، این مزدوران آمریکایی در برابر جمهوری اسلامی قد علم کرده و برادران ما را به شهادت می‌رسانند.

در این برهه از زمان وظیفۀ دینی خود دانسته و به ندای «هل من ناصر ینصرنی» امام حسین زمان لبیک گفته تا خمینی کبیر، روح خدا را پشتیبان باشم.

درود بر پدر و مادرانی که در دامن آنان فرزندانی پرورش می‌یابند که شهادت را سعادت می‌دانند و شهادت جگر گوشه‌هایشان برایشان افتخار است. به مادر و خواهر و برادر و همسرم توصیه می‌کنم که برای من گریه نکنند زیرا می‌ترسم که گریه شما در روحیه دیگر دوستانم اثر بگذارد و آنان را از پیمودن راه حق منصرف کند.

برادر، خواهر، مادر و همسرم فکر نکنید که من را به زور به جبهه بردند؛ من با شور و اشتیاق خودم به جبهه رفتم.

۲۵ دی ماه ۱۳۶۰. والسلام.

انتهای متن/