شیـــرازه - سرویس فرهنگی: «يكي دو نفر مصطفي زماني را هل دادند جلو و گفتند آقا اين هم يوزارسيف. رهبر لبخندي زدند و گفتند: شما آقاجان اولين تجربه تصويري‌تان با حضرت يوسف بود، خودتان را حفظ كنيد و هميشه مثل حضرت يوسف بمانيد. زماني هم، ساكت و آرام چشمي گفت و با فشار جمعيت عقب رانده شد»؛ این‌ها بخشی از حاشیه‌های دیدار عوامل سریال «یوسف پیامبر» با رهبر فرزانه انقلاب اسلامی در اوایل دی‌ماه 1388 است. یوزارسیف یا همان مصطفی زمانی بعدها هم یک مصاحبه کرد و گفت که دلش نمی‌خواهد آن پیرزن روستایی که او را به عنوان یوزارسیف می‌شناسد، فیلمی از او ببیند که جا بخورد. با این‌همه اما، کارنامه زمانی شاید چندان نسبتی با آن توصیه رهبری و این مصاحبه خودش نداشته باشد.

اما تلویزیون و سینمای ایران طی سال‌های اخیر از این دست بازیگران کم نداشته است. سریال به یادماندنی ستایش هم اینگونه بود. اگرچه این سریال آن‌قدر برای مردم ایران جذاب بود که تا همین چند مدت قبل، «ستایش»، جزو سه اسم پرکابرد از سوی خانواده‌های ایرانی برای نام‌گذاری فرزندان دختر خود باشد، اما دیدن تصاویر خاص(!) از بازیگران این فیلم کمتر تناسبی با نقشی که مردم را علاقمند به خود کرده بود داشت.

فیلم سینمایی «مریم مقدس» کار ماندگاری بود که توانست در زمان پخش مخاطب خوبی را در داخل و خارج از کشور به خود جلب کند، اما آنچه پس از آن از بازیگران این نقش های مقدس دیده شد هرگز نتوانست «تقدس» و «حیا» و «نجابتِ» «مریم» را در ذهن تداعی کند.

مریلا زارعی اما نه مانند مصطفی زمانی است و نه مانند نرگس محمدی و نه حتی مانند شبنم قلی‌خانی. البته قطعا او هیچ‌گاه الگوی حجاب برتر هم نبوده است، اما نگاهی به تصاویر منتشر شده از او نشان می‌دهد که او نسبت به پوشش خود، مقیدتر از برخی بازیگران زن به‌خصوص آن‌هایی که به قول جمشید مشایخی دوست دارند «عروسک سینما» باشند، است.

این روزها مریلا زارعی با فیلم «شیار 143» و البته «چ» شناخته می‌شود. حضور او در همایش‌ها و نشست‌های مختلف طی روزهای گذشته به خوبی نشان می‌دهد که او هم‌چون شبی که با لباسی پوشیده سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن را دریافت کرد، به این‌گونه لباس و پوشش اعتقاد دارد، البته اعتقادی از جنس «احساس امنیت». «آنا ثانی» طراح لباس همیشگی مریلا زارعی این احساس را توضیح داده است: «مریلا خیلی گرایشی به تجملات خاصی ندارند، در لباس‌های مشکی ساده بلند و لباسهای پوشیده و خیلی بلند احساس امنیت می‌کنند. این‌ها را برای من تعریف کردند و می‌گفتند "آنا" بلند بودن و پوشیده بودن یک لباس برایم خیلی لذت‌بخش است و احساس خوبی به من می‌دهد».

مریلا زارعی حالا در سینمای ایران، نه با فیلم «خروس جنگی» و بازی‌اش با رضا عطاران شناخته می‌شود و نه با فیلم «جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی. اگرچه همه این‌ها در سابقه او می‌ماند اما عظمت «شیار 143» آن‌قدر هست که سایه سنگین و البته پرافتخاری را بر همه کارنامه زارعی بیاندازد. او حالا در سینمای ایران با «الفت» شناخته می‌شود که یک مادر شهید است؛ سیمرغ او حالا همه را به یاد اشک‌های مادران شهدا می‌اندازد همان‌طور که خودش گفت که سیمرغ برایش اشک مادری است که سال‌ها درانتظار حتی یک بند انگشت فرزندش است؛ او حالا با نقش «هانا» در «چ» که یک زن کرد است، شناخته می‌شود. همه این‌ها برای او الزام آور است که اگرچه باید خودش باشد و در جامعه، رفتار مصنوعی نداشته باشد اما حرمت نگه‌دارد و به مسیری نرود که «عروسک‌های سینما» رفتند. به نظر و طبق آنچه تا کنون از او دیده شده، او می‌تواند. انشاء‌الله.