نگاهی به کاغذ سفید در دستش می‌اندازد و نگاهی به سنگرهای خاموش که تنها می‌توانی صدای «العفو یا رب» برادرانت را بشنوی، می‌کند؛ لحظه وداع نزدیک است، سربندها بین برادران پخش می‌شود، آنقدر غرق این لحظات شده است که باز کاغذش سفید در دستش مانده، وقت تنگ است اینجا چنان شوری به پا شده است که گویی همه برای رسیدن به قرار دیدن معشوق خود عجله دارند.

اباصلت در آن شب حرف‌های خودمانی خود را از یاد می‌برد و می‌نویسد اما طور دیگر؛ بسم الله الرحمن الرحیم. اینجانب اباصلت رفیعی، معروف به مهدی، فرزند محمدعلی، ساکن زنجان، متن وصیت‌نامه خود را این چنین می‌نویسم:

وصیت‌نامه

بسم‌الله الرحمن الرحیم

قاتلوهم یعذبهم‌الله بایدیکم و یخزهم و ینصرکم علیهم و یشف صدورقوم‌مومنین (توبه/14)

پیامی به برادران و دوستانم دارم؛ ای برادران! نگذارید اسلحه من روی زمین بماند و همیشه پیرو راه خمینی باشید، سرباز خمینی باشید که اگر به امام لبیک نگویید، این است که مثل مردم کوفه به «هل من ناصر ینصرنی» حسین لبیک نگفته باشید.

بیایید و جبهه‌های جنگ را خالی نگذارید و تا آزادی همه مسلمانان و تا برقراری نماز جماعت با امام، روح خدا خمینی، در بیت‌المقدس بجنگید و سخنان امام را یکی یکی عمل کنید که پیام امام پیام امام زمان هست.

مادرم در شهادت من گریه نکن یا لااقل بلند گریه نکن که منافقان بشنوند و تو ای پدر، خدا را شکر کن که 18 سال تلاش کردی، پسری پرورش دادی تا در راه اسلام فدایش کنی و از خدا بخواه که شهادت مرا قبول کند.

ای خواهر و ای برادران من! به جای گریه کردن از شهید شدن من، بیایید راه مرا ادامه بدهید. به خط امام بیایید و از این ماه آسمان جهان و از این قافله عظیم پیروی کنید و روی تابوت من قرآن بگذارید تا همه بدانند که من مسلمان و پیرو قرآنم و عکس امام را روی تابوت و روی قبرم بگذارید تا همه بدانند که من پیرو قرآن و پیرو خط امام هستم.

در آخر باید بگویم هر که از شهادت من ناراحت باشد و شکر خدا نکند و هرکس که پیروی خط ولایت فقیه نباشد، حق ندارد در تشییع جنازه من و در مجلس ختم من شرکت کند، حتی اگر برادرم باشد که حضور او باعث رنج و آزار من است.

اباصلت رفیعی در 21 اسفندماه 63 همچون هم‌رزمانش به دیدار معشوق شتافت.