به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، با توجه به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس، بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

امام علی علیه‌السلام در حکمت چهاردهم می‌فرماید: «مَنْ ضَییَعَهُ الْأَقْرَبُ، أُتِیحَ لَهُ الْأَبْعَدُ».

«کسی را که نزدیکانش واگذارند، بیگانه او را پذیرا می‌شود.»

امام علیه‌السلام در این جمله به کسانی که بستگان نزدیکش نسبت به او بی‌مهری می‌کنند و رهایش می‌سازند، دلداری و امیدواری می‌دهد که نباید از این جریان مأیوس شوند؛ خداوند راه دیگری به روی او می‌گشاید و می‌فرماید: کسی که نزدیکانش او را رها سازند آن‌ها که دورند برای حمایت از او و یاری‌اش آماده می‌شوند.

 در واقع این حکمت و رحمت الهی است که انسان‌ها به‌وسیله بستگان و دوستان نزدیک حمایت شوند؛ ولی اگر آن‌ها به وظیفه خود عمل نکردند و به صله‌رحم و مسئولیت‌های دوستی پشت‌پا زدند، این مسئولیت را بر عهده دیگران می‌گذارد تا بنده‌اش در میان توفان حوادث تنها نماند.

به طور مثال پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه واله طائفه قریش که نزدیک‌ترین نزدیکان او بودند نه‌تنها حمایتش نکردند؛ بلکه به دشمنی او برخاستند؛ اما خداوند دورافتاده‌ترین قبائل را از قبیله قریش یعنی اوس و خزرج را به حمایت او برانگیخت که از جان‌ودل او را حمایت کردند و آئین او را پیش بردند و جالب این که اوس و خزرج با هم عداوت و دشمنی دیرینه‌ای داشتند؛ ولی در حمایت از پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه واله متحد و متفق بودند و امثال این موضوع در طول تاریخ بسیار دیده شده است.

 در حدیث پرمعنایی از امام صادق علیه‌السلام می‌خوانیم که برای دلداری و تسلی خاطر می‌فرماید: کُنْ لِمَا لاَ تَرْجُو أَرْجَی مِنْکَ لِمَا تَرْجُو؛ نسبت به آنچه امیدی به آن نداری از آنچه امید به آن داری امیدوارتر باش و جالب این که در ذیل این حدیث اشاره به داستان موسی علیه‌السلام شده و می‌فرماید: موسی برای به‌دست‌آوردن شعله آتشی به دنبال نوری که از درخت برمی خواست روان شد؛ ولی در آنجا پیام نبوت را دریافت داشت.

 احتمال دیگری که در تفسیر این کلمه حکمت‌آمیز وجود دارد این است که امام می‌خواهد بفرماید: درصورتی‌که نزدیکان و بستگان از نیروهای یکدیگر استفاده نکنند و نسبت به هم بی‌اعتنا باشند ای‌بسا دورافتادگان آنها را می‌ربایند و از وجود آنان بهره می‌گیرند.

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴