به گزارش سرویس شهرستان های شیرازه به نقل از مارگون، مراسم بزرگداشت روز جهانی معلولین همایشی بزرگ با هدف تکریم توانمندی‌ های معلولین در سالن شهید قنوتی  اداره آموزش وپرورش شهرستان سپیدان برگزار گردید.

 در ابتدای برنامه ابراهیمی ریاست اداره بهزیستی شهرستان سپیدان ضمن خیرمقدم حضور معلولین ومدعوین به بیان پاره ای از مشکلات در خصوص معلول و معلولین پرداخت  و در ادامه مشتاقی لاری فرماندار شهرستان در این همایش با گرامیداشت روز جهانی معلولین گفت: معلولان استعداهای خوبی دارند که با اعتماد به نفس و دوری از انزوا وگوشه گیری از جامعه ، شکوفا می شود.

وی افزود: یک معلول ممکن است دارای نقص عضو باشد اما از بسیاری جهات هم دارای خلاقیت هایی است که در افراد سالم کمتر دیده می شود.

وی با اشاره به حمایتهای دولت  به این قشر از جامعه گفت : دولت توجه ویژه‌ای را به این عزیزان دارد و در این زمینه برنامه‌هایی را در دستور کار خود قرار داده است.همیشه تاکیدمان بر آن است که مسئولان باید هر آنچه که از دستشان برمی‌آید برای جامعه معلولان انجام دهند.

فرماندار شهرستان سپیدان  گفت: معلولان نباید نا امید شوند و فکر نکنند که معلولیت تا آخر عمر گریبانشان را خواهد گرفت لذا باید از فرصت‌ها در زندگی استفاده کنند.

پخش کلیپ، شعرخوانی و مداحی از دیگر برنامه هایی بود که در این روز اجرا شد .در پایان برنامه به تعدادی از معلولین موفق جوایزی همراه با لوح تقدیر اهدا گردید.

ازحاشیه های این همایش  استقبال کم از طرف خانواده های معلولین ومسئولین شهرستان بود . برگزاری مراسم وهمایش برای معلولان باید در شرایطی باشد که یک معلول بتواند بدون هیچ مشکلی در آن برنامه حضور بهم رساند سالن مذکوردارای پله های زیاد است که این خود یکی دیگر از عدم برنامه ریزی دقیق برای برنامه های معلولین است.

سرمای شدید درسالن از دیگر مشکلاتی بود که نمی توان آنرا نادیده گرفت. نبود سرویسهای ایاب وذهاب برای معلولین وخانواده های آنان، سیستم صوتی که در تمامی مراسمات چه شهرستانی وچه استانی وحتی کشوری هم مقوله ای است  که حل نشده وبعید هم میدانیم حل بشود.

نبود برنامه های برای معلولین و استفاده از پتانسیل این قشر برای برنامه های خودشان بود.انگار که نه این برنامه برای معلولین در حال انجام بود.این برنامه بیشترش برای مدعووینی بود که کم وبیش در سالن به چشم می آمدند. از سرویس های بهداشتی که بگذریم برنامه با تاخیر فراوان آغاز شد وبرنامه ها آنقدر به طول انجامید که عده ای مجبور به ترک سالن شدند و عده ای هم که تا آخر برنامه بودند به امید دریافت جوایزی ولوح تقدیر بود  که این به برخی رسید وبعضی ها هم چشم انتظار دریافت هدیه ونگاه گرم مسئولی. آیا اگر ما وخدای ناکرده یکی از بستگانمان جزئی از خانواده معلولین بودیم اجرای چنین برنامه  وآن هم سالی یک بار  به این سبک  اجرا می شد ناراحت نمی شدیم.