به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، از این پس هر بامداد را با نوری از آیات آسمانی قرآن کریم آغاز می‌کنیم؛ تلاشی کوچک اما پرمعنا برای جاری‌ساختن نسیم وحی در کوچه‌پس‌کوچه‌های زندگی‌مان.

باشد که این کلمات الهی، نه فقط برای تلاوت، بلکه برای زیستن، راهگشای دل‌هایمان شود؛ همان‌گونه که رهبر معظم انقلاب فرموده‌اند: قرآن، کتاب زندگی است؛ نه فقط کتاب تلاوت.

 وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ

 تفسیر نور؛ محسن قرائتی

 هنگامی که بندگانم از تو درباره من بپرسند، بگو: یقیناً من نزدیکم، دعای دعاکننده را زمانی که مرا بخواند اجابت می‌کنم؛ پس باید دعوتم را بپذیرند و به من ایمان آورند، تا به حقّ و حقیقت راه یابند و به مقصد اعلی برسند.

نکته‌ها
 برخی از رسول خدا صلی‌الله علیه و آله می‌پرسیدند: خدا را چگونه بخوانیم، آیا خدا به ما نزدیک است که او را آهسته بخوانیم و یا دور است که با فریاد بخوانیم؟! این آیه در پاسخ آنان نازل شد.

 دعاکننده، آن‌چنان مورد محبّت پروردگار قرار دارد که در این آیه، هفت مرتبه خداوند تعبیر خودم را برای لطف به او بکار برده است: اگر بندگان خودم درباره خودم پرسیدند، به آنان بگو: من خودم به آنان نزدیک هستم و هرگاه خودم را بخوانند، خودم دعاهای آنان را مستجاب می‌کنم، پس به خودم ایمان بیاورند و دعوت خودم را اجابت کنند. این ارتباط محبّت‌آمیز در صورتی است که انسان بخواهد با خداوند مناجات کند.

 دعا کردن، همراه وهمرنگ شدن با کلّ هستی است. طبق آیات، تمام هستی در تسبیح و قنوتند؛ «کُلٌّ لَهُ قانِتُونَ» «1» و تمام موجودات به درگاه او اظهار نیاز دارند؛ «یَسْئَلُهُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»  پس ما نیز از او درخواست کنیم تا وصله ناهمگون هستی نباشیم.

انتهای خبر/