به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، رضا پورخسروانی، متولد خرداد ۱۳۴۳ در شیراز، نام خود را از نویدی الهی که پدرش در خواب از امام رضا(ع) گرفته بود، به یادگار داشت.

 از کودکی با تعبد و التزام به فرایض دینی، اهل خانه را نیز به سلوک الهی مشتاق می‌کرد. در ۱۴سالگی، همزمان با اوج انقلاب، در راهپیمایی‌ها و فعالیت‌ها حضوری جدی داشت و انقلاب را سیر و سلوکی عارفانه می‌دانست نه شور و هیجان زودگذر.

با آغاز جنگ تحمیلی، در نخستین روزها خود را به خوزستان رساند و به گروه جنگ‌های نامنظم دکتر چمران پیوست. جبهه برای او «مدرسه عشق» بود.

ارتباط معنوی‌اش با مسجد، او را به محضر آیت‌الله سید علی‌محمد دستغیب رساند و محبت عمیقی به ایشان در دلش جای گرفت؛ تا آن‌جا که حتی پس از شهادت آیت‌الله دستغیب، داغ غربت و مظلومیت او را همواره بر زبان می‌آورد.

انس با استاد، رضا را به آیت‌الله نجابت نیز رساند و او اوقات حضوری‌اش در شیراز را در حوزه علمیه می‌گذراند. آرزوی شهادت در زندگی رضا چنان ریشه داشت که حتی هنگام خواستگاری از همسرش، برای روز فراق وصیت به صبر کرد.

پس از یکی از سفرهای مشهد به همسرش گفت در حرم امام رضا(ع) برای تنهایی او و دخترشان زهرا گریسته و هر دو را به حضرت سپرده است.

عملیات «قدس ۳» و شهادت سه همرزم در کنارش عطش شهادتش را شعله‌ورتر کرد. شب عملیات «والفجر ۸»، با کناره گذاشتن همه مسئولیت‌های دنیوی، همچون بسیجی‌های خط مقدم به میدان رفت. در نخلستان‌های فاو اشعار عارفانه زمزمه می‌کرد و آماده «لقای دوست» بود.

در سپیده‌دم، همچون روزهای اول اعزام، آرپی‌جی به دوش گرفت و دل دشمن را لرزاند. وقتی دید بسیجی‌ها نیاز به انگیزش دارند، بدون سلاح، آنان را به پیشروی تشویق کرد؛ اما هدف گلوله‌ها شد.

مجروح بر خاک افتاد، دستانش را به حالت ادب بر سینه گذاشت، سرش را به سوی قبله چرخاند و آرام به وصال محبوب شتافت. حتی هنگام خاکسپاری، پیکرش همچنان همین حالت ادب را داشت؛ گویی مزد یک عمر احترام به مولا را گرفته باشد.

رضا پورخسروانی، نمونه‌ای از جوانان مؤمن و اهل معرفت بود که عشق به ولایت، تواضع، مجاهدت و دلباختگی به شهادت را یکجا در خود جمع کرده و با خون خود، درس وفاداری به راه دوست را نوشت.

انتهای خبر/