به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، امروز که جامعه ایران در مسیر تحولات اجتماعی و سیاسی نوین قرار دارد، بازخوانی شیوه حکومت‌داری امام حسن مجتبی (ع) می‌تواند الهام‌بخش مدیران و تصمیم‌گیران باشد.

امام حسن (ع) در دوره‌ای حساس و پرچالش، رهبری امت اسلامی را بر عهده گرفت؛ دوره‌ای که تهدید دشمن خارجی و شکاف داخلی هم‌زمان جامعه را در معرض خطر قرار داده بود.

در روزهایی که جامعه ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند تدبیر، عقلانیت و صداقت در حکمرانی است، بازخوانی سیره امام حسن مجتبی (ع) معنای تازه‌ای پیدا می‌کند. آن امام همام در شرایطی به خلافت رسید که امت اسلامی با بحران‌های سنگین داخلی و فشار دشمنان بیرونی روبه‌رو بود. تصمیم تاریخی ایشان در پذیرش صلح با معاویه، یک عقب‌نشینی تاکتیکی نبود، بلکه نمونه‌ای روشن از سیاست علوی بر پایه حکمت و مصلحت امت بود.

اگر امروز به حکومت‌داری در ایران نگاه کنیم، می‌بینیم فاصله معناداری میان این سیره و واقعیت کنونی وجود دارد. امام حسن (ع) برای حفظ وحدت مردم، حتی از حق مسلم خود گذشت؛ اما آنچه در دولت کنونی شهد هستیم، شکاف‌های جناحی و سیاسی که هر روز عمیق‌تر می‌شود و منافع ملی که بارها فدای رقابت‌های کوتاه‌مدت می‌گردد.

از دل رفتار امام حسن (ع) اصولی برمی‌آید که هنوز برای ما درس‌آموز است: 

صلح ابزاری برای حفظ وحدت ملی بود نه دامن‌زدن به اختلافات در جامعه.

با مدیریت بحران و آینده‌نگری در سیاست خارجی، مقدمات رسوایی دشمن فراهم شد.

حضور و خواست اکثریت مردم در تصمیم‌گیری مؤثر بود، نه صرفاً غلبه منافع گروهی و جناحی طرفدار دولت.

مدیریت بحران با حکمت انجام شد نه با شعارهایی که به التهاب اجتماعی دامن بزند و گسل‌های اجتماعی را فعال کند.

سیره امام حسن «ع» به ما نشان می‌دهد که حکومت علوی یعنی اولویت‌دادن به مصلحت و رشد مردم، حتی اگر به ظاهر، به زیان دولت تمام شود. شاید زمان آن رسیده که سیاست‌مداران امروز ایران به جای استفاده ابزاری و شعاری از واژه صلح و مذاکره، از حقیقت این سیره بیاموزند و فاصله میان گفتار و عمل را کم کنند.

یادآوری این اصول نشان می‌دهد که سیره سیاسی امام حسن (ع) نه‌تنها بخشی از تاریخ اسلام است، بلکه می‌تواند به‌عنوان نقشه راهی عملی در مدیریت امروز کشور نیز مورد استفاده قرار گیرد.

انتهای خبر/224224