در حکمت ۹۰ نهج‌البلاغه می‌خوانیم؛
تعادل امید و ترس در دین
امام علی «ع» شاخص فقیه کامل را بیان می‌کند: کسی که مردم را از رحمت خدا مأیوس نکند و از مجازات الهی غافل نسازد، میان خوف و رجا تعادل ایجاد می‌کند.
در حکمت ۸۷ نهج‌البلاغه می‌خوانیم؛
امید در پرتو استغفار الهی
امام علی «ع» در سخنی حکیمانه استغفار را کلید رهایی از گناه و امید به رحمت الهی دانسته و نومیدی را بزرگ‌ترین لغزش انسان معرفی می‌کند.
در حکمت ۸۰ نهج‌البلاغه می‌خوانیم؛
علم، گمشده‌ای مشترک برای همه انسان‌ها
امام علی «ع» در این حکمت علم را «گمشده مؤمن» معرفی کرده و تأکید می‌کند که دانش، ارزش ذاتی دارد و باید آن را دریافت، حتی اگر از زبان منافق یا فردی فاسد بیان شود.
در حکمت ۷۵ نهج‌البلاغه می‌خوانیم؛
دنیا گذرا است؛ آخرت ماندگار
عمر انسان همچون سایه‌ای در حال گذر است؛ هر لحظه کاسته می‌شود و بازگشتی ندارد. این سرمایه بزرگ، خواه بخواهیم و خواه نه در مسیر فناست و تنها آخرت است که سرای ماندگار خواهد بود.
در حکمت ۷۴ نهج‌البلاغه می‌خوانیم؛
هر نفس گامی به‌سوی سرآمد زندگی است
امام علی علیه‌السلام در این کلام کوتاه و بیدارکننده اشاره به پایان تدریجی عمر انسان کرده می‌فرماید: نفس‌های انسان گام‌های او به‌سوی سرآمد زندگی و مرگ است.
در حکمت ۷۳ نهج‌البلاغه می‌خوانیم؛
اصول رهبری و تعلیم از نگاه امام علی
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: کسی که خود را در مقام پیشوایی و امامت بر مردم قرار می‌دهد باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران می‌پردازد به تعلیم خویش بپردازد.
