به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

 امام علی علیه‌السلام در حکمت ۴۹ نهج‌البلاغه فرموده‌اند:

«احْذَرُوا صَوْلَةَ الْکَرِیمِ إِذَا جَاعَ وَ اللَّئِیمِ إِذَا شَبِعَ.»

«از یورش بزرگوار به هنگام گرسنگی و از تهاجم انسان پست به هنگام سیری، بپرهیز»

در این که منظور از گرسنگی و سیری در این عبارت حکیمانه معنای کنایی آن مراد است یا معنای حقیقی در میان مفسران نهج‌البلاغه گفتگو است؛ جمعی گرسنگی را کنایه از هرگونه نیاز و یا تحت‌فشار و ظلم واقع‌شدن دانسته‌اند.

بدین ترتیب معنای جمله چنین می‌شود: افراد بزرگوار و باشخصیت تنها هنگامی دست به حمله می‌زنند که به آنها ستم شود و یا نیاز مبرم برای ادامه حیات پیدا کنند که در این صورت برای گرفتن حق خود و دفاع در مقابل ظالمان غیرت آنها به جوش می‌آید و حمله جانانه‌ای می‌کنند.

ولی لئیمان هنگامی که به نوایی برسند و بر مراد خویش سوار گردند طغیان می‌کنند و افراد بی‌گناه را مورد حمله قرار می‌دهند همچون حیوانات درنده‌ای که پس از سیری، مست می‌شوند.

 درحالی‌که بعضی دیگر معتقدند «جُوع» در اینجا به همان معنای حقیقی یعنی گرسنگی است و «شَبَع» به معنای سیری است و آن را اشاره به این نکته می‌دانند .

افراد شجاع و باشخصیت پیش از رفتن به میدان نبرد کمتر غذا می‌خوردند مبادا ضربه‌ای بر شکم آنها وارد شود و غذا بیرون ریزد و موجب سرافکندگی آنان شود؛ ولی لئیمان چنین نیستند و درهرحال تفسیر اول مناسب‌تر به نظر می‌رسد.

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴