به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

در حکمت ۸۷ نهج‌البلاغه آمده است:

«عَجِبْتُ لِمَنْ یَقْنَطُ وَ مَعَهُ الِاسْتِغْفَارُ»

«در شگفتم از کسی که می‌تواند استغفار کند و ناامید است».

امام علی «ع» می‌فرماید: شگفتا از کسی که باوجود استغفار دچار نومیدی می‌شود. این بیان، تأکیدی روشن بر درهای گشوده توبه و بخشش الهی است؛ درحالی‌که قرآن نیز با صراحت وعده داده است: خداوند همه گناهان توبه‌کنندگان را می‌بخشد.

قنوط، به معنای ناامیدی از رحمت خدا، از خطرناک‌ترین لغزش‌هاست و انسانی که مأیوس شود، هر گناهی را بی‌پروا مرتکب می‌گردد. در تعالیم اهل‌بیت «ع» آمده است که مؤمن باید میان خوف از عذاب و امید به رحمت، تعادلی همیشگی برقرار سازد.

قرآن کریم هشدار می‌دهد: تنها کافران از رحمت خدا مأیوس می‌شوند. در همین راستا، تفسیرهایی که به پرهیز از گفتن «استغفرالله» توصیه کرده‌اند، نه‌تنها با آیات کتاب آسمانی سازگار نیست؛ بلکه از مبانی محکم دینی نیز فاصله دارد.

نتیجه روشن آن است که استغفار، زبان بازگشت بنده و نشانه توجه او به پروردگار است. چه با «استغفرالله» و چه با «اللهم اغفر لی»، انسان اعتراف به نیاز و امید خود می‌کند و همین حقیقت، دروازه رحمت الهی را می‌گشاید.

انتهای خبر/