به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»،در آن ۱۲ روز آتش و آهن، وقتی دشمن گمان می‌کرد با باران موشک و بمب می‌تواند در دیوارهای اراده ما ترک بیندازد، ناگهان با صحنه‌ای روبه‌رو شد که در محاسباتش جایی نداشت: ایران، یکپارچه شد.

انسجامی که نه با فرمان اداری شکل گرفت و نه با تبلیغ اجباری، بلکه از همان چشمه‌ای جوشید که قرن‌ها پیش در دشت نینوا جاری شد و تا امروز در رگ‌های این ملت جریان دارد.

«هیهات منا الذله» دیگر فقط فریاد حسین بن علی «ع» در برابر یزید نبود؛ این بار به زبان یک ملت با لهجه‌ها و فرهنگ‌های مختلف، از مرز تا مرکز، از روستاهای دورافتاده تا قلب کلان‌شهرها تکرار می‌شد.

در آن روزها، کسی از دیگری نپرسید تو اهل کجایی، پیرو کدام دین یا مذهب هستی یا حتی چه نگاه سیاسی داری. تنها یک حقیقت مشترک در جان همه زنده بود: وطن زخمی است و باید جان را سپر کرد.

همین‌جاست که راز ماندگاری ملت ایران آشکار می‌شود؛ وطن‌دوستی در این سرزمین از مکتب حسین «ع» سرچشمه می‌گیرد. عاشق‌ترین عاشقان ایران، همان‌ها بودند که با وضوگرفتن در خاک با ذکر «یا حسین» و با لبخند به استقبال شهادت رفتند تا این خاک بماند و این مردم سرافراز بمانند.

 حتی آنانی که شاید دل در گرو اعتقادات دینی نداشتند، در گرمای ایمان حسینی ملت، خود را جزئی از این حماسه دیدند. این همان جاذبه‌ای است که نه سیاست می‌تواند بسازد و نه رسانه می‌تواند جعل کند.

همانند پیاده‌روی اربعین که امتداد عاشوراست، دفاع مقدس ۱۲ روزه نیز امتداد همان پیمان ابدی بود؛ پیمانی که مرز نمی‌شناسد، دیوار نمی‌پذیرد و همه آزادگان را در یک پرچم جمع می‌کند.

روایت این روزها، صرفاً شرح یک نبرد نظامی نیست؛ بلکه قصه پیوند جان ایرانیان با آرمان‌های حسینی است. ما دیدیم که چگونه در اوج تحریم، تهدید و فشار روانی، مردان و زنانی از گوشه و کنار کشور برخاستند و نشان دادند که «حب الحسین یجمعنا» یک شعار شعری نیست، بلکه رمز بقا و انسجام ملی است.

دشمن آمده بود با تفرقه ما را به‌زانو درآورد، اما از دل میدان وحدتی برخاست که نه‌تنها نقشه‌اش را باطل کرد، بلکه الهام‌بخش شد برای همه آزادگان جهان.

این همان ضربه‌ای بود که سال‌ها پیش نیز در شب عاشورا، با خوانش حسینی از سرود «ای ایران» به پروژه شکاف امت - ملت وارد شد.

امروز هم هر بار که وحدت ملی را در قالبی عاشورایی روایت کنیم، دشمن را از دستیابی به دوقطبی‌های ساختگی محروم می‌کنیم. این پیوند میان وطن و کربلا، میان خاک و خون، همان چیزی است که انقلاب اسلامی بر آن ایستاده و ملت ایران با آن زنده است.

شهیدان این ۱۲ روز، چه نظامی و چه غیرنظامی  با خونشان امضا کردند که دفاع از وطن و دفاع از آرمان، دو مسیر جدا نیستند؛ بلکه یک حقیقت‌اند با دو چهره.

 سرداران و امیرانی که محبوب دل‌ها شدند، نه به‌خاطر لباس و درجه، بلکه چون باایمان و غیرت، ایران را همانند کربلا عزیز داشتند و این درس بزرگ تاریخ ماست: ایران، برای حسینی ماندن، باید عاشورایی بایستد.

اکنون وظیفه ما تنها یادآوری این حماسه نیست؛ باید روایت کنیم، آن هم نه به زبان آمار و گزارش خشک، بلکه با زبان دل با تصویرهایی که بوی خاک جبهه بدهد و صدای «هل من ناصر» را در گوش جان زنده کند.

همان‌طور که اربعین، چراغ عاشورا را قرن‌ها روشن نگه داشته، روایت این دوازده روز نیز می‌تواند چراغ وحدت ملی را برای نسل‌های آینده فروزان نگاه دارد.

زیرا ایران، فقط یک جغرافیا نیست؛ ایران همان روحی است که در کربلا دمیده شد، همان عهدی است که در عاشورا بسته شد و امروز در رگ‌های تک‌تک ما می‌تپد و تا این روح زنده است، هیچ بمبی، هیچ تهدیدی و هیچ نیرنگی نمی‌تواند این ملت را از پای درآورد.

نویسنده: زهرا ایزدی

خبرنگار