به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

امام علی علیه‌السلام در حکمت ۵۰ نهج‌البلاغه فرموده‌اند:

«قُلُوبُ الرِّجَالِ وَحْشِییَةٌ فَمَنْ تألف‌ها أَقْبَلَتْ عَلَیْه.»

دل‌های مردم گریزان است، به کسی روی‌آورند که خوش‌رویی کند.

اشاره به اینکه انسان، نسبت به کسانی که نمی‌شناسد نوعی احساس بیگانگی می‌کند؛ ولی اگر طرف مقابل از طریق محبت وارد شود در برابر او رام می‌شود.

 به گفته بعضی از شارحان نهج‌البلاغه این مطلب برای انسانی که تازه در شهر یا در محله‌ای وارد می‌شود و سکنا گزیند کاملاً محسوس است او حتی از همسایگان نزدیکش فاصله می‌گیرد؛ اما اگر چند بار با او سلام و علیک کنند و به دیدارش بروند و هدیه‌ای برایش بفرستند رابطه دوستی آنها مستحکم می‌شود.

آنچه بعضی پنداشته‌اند که این کلام حکمت‌آمیز با اصل مدنیّ بالتبع بودن انسان سازگار نیست اشتباه بزرگی است. درست که انسان ذاتاً روح اجتماعی دارد و نمی‌تواند تنها زندگی کند و تمام پیشرفت‌ها و موفقیت‌های بشر در سایه همین روح اجتماعی است؛ ولی این بدان معنا نیست که در برابر هر فرد ناشناخته‌ای اظهار محبت و دوستی کند و با او الفت بگیرد.

الفت گرفتن احتیاج به مقدمات دارد همان‌گونه که عداوت و دشمنی نیز مقدماتی می‌خواهد و نظر امام علیه‌السلام به این حقیقت است که در روایات دیگری نیز وارد شده و در گفتار معروف: «لاْنْسانُ عَبیدُ الاحْسانِ؛ انسان بنده احسان است» منعکس است.

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴