به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، ازاین‌پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

در حکمت ۵۶ نهج‌البلاغه می‌خوانیم:

«وَ قَالَ «علیه‌السلام»: الْغِنَى فِي الْغُرْبَةِ وَطَنٌ، وَ الْفَقْرُ فِي الْوَطَنِ غُرْبَةٌ.»

«و فرمود «ع»: توانگرى در غربت، وطن است و فقر در وطن، غربت است.»

دامنه غنا و فقر در کلام مولا علی علیه‌السلام 

امام در اين كلام پربارش اشاره به آثار غنا و فقر مى‌كند و مى‌فرمايد: «بی‌نيازى در غربت وطن است و نيازمندى در وطن غربت»; «الْغِنَى فِي الْغُرْبَةِ وَطَنٌ; وَالْفَقْرُ فِي الْوَطَنِ غُرْبَةٌ».

«وطن جايى است كه انسان در آن‌جا متولد شده و چشم به روى خويشاوندان و بستگان و نزديكان گشوده و مورد علاقه آن‌ها قرار گرفته و در هر گوشه و كنار، آشنايى دارد و غربت جايى است كه انسان نه آشنايى دارد و نه دوست مهربانى و نه يار و مددكارى. امام مى‌فرمايد: شخص غنى هر جا برود به موجب غنايش پيوندهاى محبت را با اين و آن برقرار مى‌سازد و به سبب بذل و بخشش ياران و مددكارانى پيدا مى‌كند؛ ولى شخص فقير حتى در وطن خويش دوستان و بستگان را از دست مى‌دهد و گاه به صورت موجودى فراموش شده در مى‌آيد.

پيام امام در اين سخن اين است كه مؤمنان بايد بكوشند و بى نياز شوند و به هنگام غنا و بى‌نيازى از مال و ثروت خويش براى جلب و جذب قلوب و كمك به نيازمندان استفاده كنند، از عواقب فقر بترسند، چراكه فقر مايه ذلت و گاه مطابق بعضى از روايات سبب كفر مى‌شود. البته اين فقر با فقرى كه در روايات از آن تعريف شده تفاوت آشكارى دارد: فقر ممدوح به معناى «ساده زيستن» و يا «فقر الى الله» است. در اين باره در ذيل حكمت سوم شرح بيشترى داشتيم.

انتهای خبر/