به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، ازاین‌پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

سرمايه بى‌پايان

امام علیه‌السلام در این گفتار کوتاه و حکمت‌آمیز به اهمیت قناعت اشاره کرده مى فرماید: «قناعت مالى است که هرگز تمام نمی‌شود»؛ «الْقَنَاعَةُ مَالٌ لاَ یَنْفَدُ».

در تعریف قناعت مى‌توان گفت: حالتى است که انسان با داشتن آن به حداقل ضروریات زندگى مى‌سازد و به دنبال زرق و برق و اضافاتى که فکر و وقت انسان را پیوسته به خود مشغول مى دارد و آلوده انواع محرمات می‌کند نمی‌رود.‌

داشتن این روحیه به منزله ثروت پایان‌ناپذیر است، چراکه انسان را از تمام ثروت‌هاى دنیا بى‌نیاز مى‌سازد; همواره سربلند زندگى مى کند و با عزت و آبرو ادامه حیات مى دهد. دست نیاز به سوى دیگران دراز نمى کند و عمر خود را در مسیر تشریفات و تجملات بر باد نمى دهد.

در گفتار حکیمانه ۴۴ که قبلاً گذشت امام علیه‌السلام در فضیلت قناعت‌پیشگان فرمود: «طُوبَى لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعَادَ وَعَمِلَ لِلْحِسَابِ وَقَنِعَ بِالْکَفَافِ; خوشا به حال کسى که «پیوسته» به یاد معاد باشد و براى روز حساب عمل کند. به مقدار کفایت قانع گردد و از خدا راضى باشد».

در خطبه ۱۹۲ نیز امام در میان اوصاف انبیاء این وصف برجسته را شمرده بود: «مَعَ قَنَاعَة تَمْلاَُ الْقُلُوبَ وَالْعُیُونَ غِنًى; آن‌ها داراى قناعتى بودند که دل‌ها و چشم‌ها را پر از بى‌نیازى مى‌کرد».

در بحارالانوار نیز از آن حضرت نقل شده که فرمود: «طَلَبْتُ الْغِنَى فَمَا وَجَدْتُ إِلاَّ بِالْقَنَاعَةِ عَلَیْکُمْ بِالْقَنَاعَةِ تَسْتَغْنُوا; من در جستجوى توانگرى برآمدم؛ ولى آن را جز در قناعت نیافتم «زیرا حرص، غالب توانگران را راحت نمى‌گذارد»

انتهای خبر/