به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، ازاین‌پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

امام علی علیه‌السلام در حکمت ۵۲ نهج‌البلاغه فرموده‌اند:

«أَوْلَی النَّاسِ بِالْعَفْوِ، أَقْدَرُهُمْ عَلَی الْعُقُوبَة»

سزاوارترین مردم به عفو، تواناترین آن‌ها است به عقوبت.

یکی از عوامل ادامه نزاع‌ها و درگیری‌ها که گاه در میان دو قبیله یا فرزندان یک خانواده ده‌ها سال ادامه پیدا می‌کند، روح انتقام‌جویی و عدم گذشت است که هرچه جلوتر می‌رود؛ مانند سیلاب شدیدتر می‌شود درحالی‌که اگر در همان مراحل آغازین یکی از دو طرف بزرگواری و گذشت کند نزاع برای همیشه پایان می‌یابد.

به‌علاوه، عفو و گذشت، شخص خطاکار را به تجدیدنظر در کار خود و جبران خطا وامی‌دارد که برکات آن بر کسی پوشیده نیست.

مطالعه تاریخ پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و امیرمؤمنان و سایر امامان علیهم السلام معصوم نشان می‌دهد که آنها با استفاده از این روش، دشمنان سرسخت را به‌زانو در آوردند و یا آنها را به دوستان فداکار بدل کردند.

عفو و گذشت عجیب پیامبر در داستان فتح مکه و عفو امیرمؤمنان بعد از پیروزی در جنگ جمل و عفو امام حسن مجتبی در برابر آن مرد شامی و همچنین سایر مواردی که در تاریخ زندگی آن بزرگواران ثبت شده نمونه‌های روشنی از این معناست.

اما این که می‌فرماید: شایسته‌ترین مردم به عفو قادرترین آن‌ها بر مجازات است به دلیل این است که هر چه قدرت بر مجازات بیشتر باشد عفو و گذشت اهمیت بیشتری پیدا می‌کند و هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید این عفو بر اثر ضعف و ناتوانی از مجازات بوده است.

جالب این است که در قرآن مجید آن‌جا که عفو از قاتل عمد را مطرح می‌کند با تعبیر به «برادر» از او یاد می‌نماید؛ ««فَمَنْ عُفِیَ لَهُ مِنْ أَخِیهِ شَیْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ»; پس اگر کسی از سوی برادر «دینی» خود چیزی به او بخشیده شود «و حکم قصاص او تبدیل به خون‌بها گردد» باید از راه پسندیده پیروی کند».

انتهای خبر/